8. Ben 1.5 yaşındayken annemle babam boşanmışlar. O zamanları doğal olarak hatırlamadığımdan dolayı benim için travmatik olaylar zinciri aklım yetmeye başladıktan sonra başladı. Ben ne babamla ne de baba tarafımla görüşmüyorum. Babamı hayatımda 2 kere gördüm. İlki 7 yaşında arkadaşlarımın babalarını yanlarında görüp kıskanıp ağladığım ve annemin de zor bela numarasını bulup beni görmeye gelmesi için ikna ettiği zamandı. İkinci ve son görüşüm de 14 yaşındayken görüp tanımak istediğim içindi. Daha sonrasında karısının isteğiyle benimle iletişimi kesti. Karısı annemin ve benim babamdan “para koparacağımızı” (ki çok şükür asla öyle bir ihtiyacımız yok ve o zaman da yoktu) düşünerek telefonda bana türlü hakaretler yağdırarak yaptığı konuşmadan sonra, babam da ailesinin dağılmasını istemediğini ve benimle görüşmeye devam edemeyeceğini söyledi. Bende o günden sonra sildim. Benim için kimliğimde baba adı kısmında ki isimden ibaret bir insan sadece.
25 yaşındayım ve gerçekten kafama takmıyorum bu konuyu. Önceden çok üzülürdüm, babalarıyla iyi anlaşan arkadaşlarımı görünce çok kıskanırdım yalan yok. Şimdi düşünüyorum da babam hayatımızda olsaydı annemle sürekli kavga edeceklerdi ve ben öyle bir ortamda büyümeyi asla isteyecek biri değilim. İyi ki boşanmışlar diyorum. İnsan ailesini seçemiyor tabi ki ama hayat bir yerden alıyor bir yerden veriyor. Annem bana hem anne oldu hem baba. Maddi manevi eksikliğini asla hissettirmedi.
Şimdi evliyim. Mutlu bir yuvam var çok şükür.
Yani demem o ki anne ile babanın boşanmış olması o an için belki insanı/çocuğu üzebiliyor, eksik hissettirebiliyor ama mutlu olmaya engel olmuyor.