bulimia nervosa

18. Bu yöntem bir kilo verme şekli veya diyet değildir. Içinde yaşadığın buhranların dışa vurumudur sadece bunu bir netleştirelim. Kendinden nefret ediyorsun çok yediğin için bu da seni daha çok yemeye tetikliyor ve daha çok yiyip tıkındığın için kendinden tiksinip her şeyi son damlasına kadar kusuyorsun çünkü bir gram bile kalırsa o eski şişman çirkin haline döneceksin. Bu aylarca belki yıllarca sürüyor sonraysa vazgeçiyorsun, bırak boşver artık yemeyeyim zaten eninde sonunda kusacağım zaten kilo veremiyorum diyorsun. Bu da anoreksiyanı tetikliyor. Uzun süreli anoreksiya hastaları da başladikları yere yani tıkınırcasına yemeye (bkz: Binge eating) e dönüyor. Sonra kaybettiğin bütün yıllar yetmezmişçesine hayatını defalarca bu şekilde başa sarıp sarıp kendinden nefret ediyorsun. Aciz olduğundan değil;bağımlılık mı desem ne desem işte. O artık yapışmıştır sana. Bir noktada hatta belki her gün her saat karşına çıkar artık. Keşke böyle olmasaydı çok üzgünüm biz de binevi kader mahkumuyuz

17. çoook uzun zamandır (en son 4 yıl olmuştu) mücadele ettiğim hastalık. bu hastalığın en korkunç yanı vücut algınızın bozulması ve perspektifinizi kaybetmeniz. benim aşırı ince ve çok fit olduğum dönemler oldu, ancak geçirdiğim rahatsızlık dolayısıyla uzun zamandır (8 ay oldu) hayvan gibi iştah açan, ödem yapan ve uyuşturan ilaçlar kullanıyorum. gecenin bir vakti yeme krizi geliyor. kendimi buzdolabının önünde buluyorum. resmen tiksinerek yemek yiyorum ve doktor bana kusarsan beyin kanaması geçirme riskin var dediği için kusamıyorum da. sadece yeme kısmındayım. 15 kilo aldım. hala gerizekalı bir akrabanın en ufak yorumda gidip ölüm orucu diyetleri yapma ve kusma istekleri geliyor. ailemin büyük desteğiyle ancak başa çıkabiliyorum.

psikiyatristimle en son birkaç hafta önce görüştüm, adamın odasında ağladım. içimde bir canavar var kontrol edemiyorum, doyuramıyorum dedim. yıllardır hep kendimi suçluyorum, ben kilomu kafama taktığım için mi kendimi bu hale getirdim diye sordum. bana, hayır sende güdü kontrol (impulse) bozukluğu var ve senin takıntın yemek olduğu için bu hastalıktan muzdaripsin dedi. o kadar içim rahatladı ki. belki de beni rahatlatmak için söyledi. bilmiyorum, ama işe yaradı, rahatladım. kendimi çok suçluyordum çünkü.

en nefret ettiğim şey insanların gelip niye kafana takıyorsun, diyet ve sporla verirsin demesi. sağ ol aq ben bilmiyordum. ben diyetisyen kontrolünde 15 kilo verdim, sonra nasıl oldu bilmiyorum yine bir rayımdan çıktım, o dönemki erkek arkadaşımın beni aldattığını öğrenmemle gün boyu aç kalmaya başladım. çok zayıfladım. sonra yine bir duygusal atakla normal yemek yemeye geri döndüm, tekrar kilo aldım.

haftada 3 gün sporla inanılmaz sıkılaştım, hayatımda ilk kez fit zayıf oldum, sonra berbat bir hastalıkla yine rayından çıktı her şey. bunun bir lanet olduğunu düşünüyorum. bu döngü hiç bitmiyor. kapana kısılmış gibi kendi beynimin içinde. insanın beyni kendine ihanet eder mi böyle? benimki ediyor. kollarımdan nefret ediyorum. kollarımı aynada görünce tetikleniyorum (trigger).

etrafımızın mal insanlar dolu olması yardımcı olmuyor hiç. kimse farkında değil yaptığı acımasızlığın boyutunun. bir kere mal bir psikiyatra dedim ki, "ben bazen bütün gün sadece kahve ve sigarayla duruyorum, hiçbir şey yemiyorum, yatağa aç girince kendimi mutlu ve başarılı hissediyorum." bana kilomu ve boyumu sordu, sonra dedi ki "sen hiçbir zaman çok zayıf olmamışsın ki, bir dönem yeme bozukluğun başarılı olmuş." kusura bakmayın ben bu kadar bozabildim yememi dedim güldüm. elimden ancak bu kadar geldi, bu kadar sikip atabildim vücudumu. gerçekten gülmek dışında ne yapabilirdim ki.

işin kötüsü, ben aptal bir insan da değilim. herkes bu hastalık sanki çok sığ, dış görünüşüne takıntılı ya da ne bileyim sevgisiz insanların başına geliyor zannediyor, ama ben hep çok zeki bir kız oldum, büyüyünce de çok güzel oldum. işimde de çok başarılı oldum. beni hala 15 kilo sonrası aşırı seven bir nişanlım var. ama yok, tamamlanmıyor bu şey, diğer insanların dolduramadığı bir boşluk var galiba içerde. benim gözümde bu bir çeşit nefret. çünkü anoreksiya olanların derdi yememek ve zayıf olmak. bulimia ise öznefret benim gözümde. kusarak kendine zarar verme ve kontrol sahibi olma isteği. tamamen kendi görüşüm bu benim, tıbbi bir dayanağı yok.

yine sözlüğü iç dökme yerim gibi kullandım, ama neden bu hale geldik biz? çok adaletsiz değil mi? benim annem 100 kilo ve kadın çok mutlu. ben 60 kiloyken de böyle mutsuzdum. eğer zayıfken bile mutlu değilsem, bütün bunların amacı ne? hayat saçmasapan bir haksızlık yığını.

hiç bilmiyorum. bazen hiç kaçamayacağımı düşünüyorum, bazen çok umutlanıyorum. bugün umutlu günümdeyim.

16. Yalnkzca kilo verme isteğiyle ilişkilendirilmemeli bence. Farklı dereceleri var. Arkasında daha derin acılar, psikolojik sorunlar aramalı. Tedavisi için de terapi gerekebilir. Kilo verme isteğiyle başlasa da bir kaçışa ya da acıyla başetmeye çalışma yöntemine dönüşebilir.

15. psikiyatrist bir aile dostumuz var, o söylemişti. bunun beden ölçüleri ile alakası yok çok ince, çok kilolu veya normal kiloda herkeste olabilir. aşırı yeme atakları ve sonrasında pişman olup kusma çünkü yeme atakları genelde anormal oluyormuş. ama anoreksiyadan farkı anoreksiyada beden algılanması değişiyor ve bulimikler en azından kussa da yiyor ama anoreksikler hiç yemedikleri için kliniği çok daha ağır vakalarmış. ikisi de tedavi edilmesi gereken hastalıklar, sadece terapiyle de olmaz demişti doktor bey. bence doğrudan doktora gidilip en erken zamanda müdahele edilmeli.

14. iradesiz bir davranış biçimi değil psikolojik bir rahatsızlıktır. bunun yanı sıra illa çok yiyen obezlerde görülen bir olay değil sıfır beden bir insanda da görülebilir. bu rahatsızlıktan muzdarip birinin bu başlıkta "iradesiz bir davranış" şeklindeki girdileri görünce neler hissedeceğini düşünmek bile istemedim şuan. insanlara toplum olarak zayıflık = güzellik algısını dayatıyoruz sonra da psikolojileri bozulup böyle sorunlar yaşadıklarında da "iradesiz" diye etiketi yapıştırıveriyoruz. kardeşim yıllarca obezite rahatsızlığı yaşadı, mide ameliyatı oldu, daha 19 yaşında ve ameliyat sonrası sarkan vücudunu görmek istemezsiniz. ne ona ne de bir başkasına görüntüsünden dolayı iradesizsin çeneni tut da yeme tarzında tek kelime etmedim. ettirmem. had bilmek önemli.

13. Açlık diyetleri yaparken fark etmeden ve istemeden bu hale dönüşmüştüm. Midem o kadar küçülmüştü ki yarım gözleme bile fazla geliyor kusuyordum. Yemek yemek işkenceye dönmüştü, yürümek bile çok yorucuydu. 

Yakın zamanda ise midemde oluşan yara yüzünden yine kusmalarım başlamıştı. O kadar kötü bir hal aldı ki ne zaman yemek yesem tuvalte gitmek zorundaydım. 

O yüzden siz siz olun midenize dikkat edin, önem gösterin, sağlıklı kilo vermeye çalışın. Porsiyonları küçültmek, spor yapmak kilo verdiriyor. Sabır edin. 

12. Psikolojik bir rahatsızlık olarak kabul edilir. Manken hastalığı olarak bilinir çoğunlukla.

Kusarak kilo vermek çok kolay bir yöntem gibi görünsede ruh sağlığınızı bozmasının dışında vücut dengesinide bozar ve vücudun belli bölgelerinde özellikle tahrişe sebep olarak geri dönüşü olmayan bir zarar verirler bilinçli yada bilinçsiz olarak.

Gerçekten gerek yok yani herkes 0 beden olacak diye bir kaide yok kimseye güzel görünmek zorunda değilsiniz şu kalıplardan çıkarak kendi bedeninizle barışmaya çalışın. Tabikide demiyorum yiyin yiyin sağlığınızı bozun ama yeteri kadar yiyin ve midenizde kalsın.

Kusmak midenizi küçültmez aksine daha kısa sürede acıkmanıza sebep olarak tekrar yemek yemenize sebep olur mideyi büyütüp bedeni küçültemezsiniz hiç birşey beden ve ruh sağlığınızdan önemli değildir

11. Bir ara yapıyordum bu olayı. İğrenç bir şeydi. Çok kötü oluyordum yaptıktan sonra. Sonuçlarını bildiğim halde yapıyordum bir de, siz düşünün artık nasıl bir salak olduğumu. Sırf zayıflamak için ölmeyi bile göze almıştım. Neyse ki sonra aklım başıma geldi ve bıraktım. Kilo verdirmiyor hiçbir şekilde. Yemeyip kusarsanız belki verdiriyordur(sağlığınızla oynayarak verdirse kaç yazar) ama yiyip yiyip kusunca tartıda bir eksi görmüyorsunuz. O yüzden boşu boşuna yapmayın. Sağlığınızla oynamayın

10. yıllar önce bir akrabamda şüphelenmiştik. aşırı yiyor, tuvalete girince çıkmıyor, asla doymuyor ama kilo da almıyordu. bir süre gözlemledik emin olunca da annemler aldılar karşılarına konuştular ama kabul etmedi. 

sağlık sıkıntıları yaşadı. tahminimce bırakmıştır ama o dönemde yaşadığı bütün sıkıntılarını buna bağladık biz. üstteki süslünün de dediği gibi gerek var mıydı? hayır, asla yoktu. 

9. Bir dönem bunu yaptım. ( kilo vermedim de kustum ) Daha sonra çok sevdiğim baharatlı yemekler, domates, limonata, portakal suyu, çay, kahve, yağlı ağır yiyecekler ve daha bir sürü besin maddesi midemde ekşimeye sebep olmaya başladı. Böyle bir yan etkisinden bahsedilmemiş gördüğüm kadarıyla ama ben bu yüzden olduğuna eminim. Çantamda acil durumda(gizlinot: keskin mide yanmaları.) suya karıştırılmak üzere bekleyen bir paket karbonat var. Yüze ve gözlere yüklenen kan basıncı da göz bozukluklarına neden oluyormuş. Gerçekten göz numaram büyüdü, cildim de bozuldu, kan değerlerim düştü.. Muhtemelen kusmayla bağlantılı hepsi. Buna gerek var mıydı? Yoktu.