1. Kız kardeşimle aramızda 20 yaş var. 4 yaşında olduğu için pek mantıklı iletişimler kuramıyoruz :) Yani anlarsınya balık takliti yapıp şu neden böyle bu neden böyle değil sorularına cevap veriyorum öyle. Fakat canımdan çok seviyorum heralde öz çocuğum olsa ancak bu kadar sevebilirdim. 

2. teşekkürler cevaplar için. kız kardeşimle 20 yaş fark var ve doğduğunda kendimi gerçekten ebeveyni gibi hissetmiştim. kendisiyle anlaşmayı geçtim -bunu söylemekten utanıyorum ama- kendisine karşı hiçbir bağ hissetmiyorum. kardeşim babamın ikinci evliliğinden oldu; babamın eşini çok seviyorum ve kendisiyle çok da iyi anlaşıyoruz ama kardeşimi bir türlü "kardeş" olarak göremiyorum. kötü yetiştiğini düşünüyorum ve kendisini çok şımarık buluyorum. kaba ve çok bilmiş birisine döndü. herhangi bir doğruyu empoze etmeden, başka görüşlerin var olduğunu da göstermeye çalıştığım her an büyük bir inatla tersime gidiyor sürekli. kitap okumuyor, durmadan saçma makyaj videoları izliyor. hiç çalışmadan en azından benim okuduğum okullara gidebileceğini düşünüyor, benim üzerimden başka ülke vatandaşlığını kolayca alacağını sanıyor. bilmiyorum, belki de uzakta yaşadığım için yüzyüze çok bir şey paylaşmadığımızdan böyle hissediyorum ama yanlarına gittiğimde de anında soğuyorum.

bu kadar yaş farkı olan başka kardeş deneyimleri nasıl diye merak ettiğimden bu soruyu açtım, içimi dökmüş oldum. kendisine yansıtmamaya çalışıyorum sürekli örnek olmaya çalışıyorum, alttan alıyorum ama bu rol de biraz bunalttı beni. seviyorum ama çok derinlerde kaldı bu duygu... linç etmeden okuduğunuz için teşekkürler şimdiden!

3. Italyadan mı yaşıyorsunuz? Tam tarif ettiğiniz gibi birini tanıyorum.

4. Erkek kardeşimle bahsettiğiniz problemleri yaşıyoruz, kendisi benden sadece 8 yaş küçük. Yani bu +15 lik bir farktan ötürü değil. Eğer daha çok küçükse onun hayatına bir şekilde dokunarak doğruyu ve yanlışı gösterebilirsiniz. Ben erkek kardeşimin ergenlik döneminde çok uzaktaydım ve hiç bir şeye dahil olamadım. O da çok şımarık bir şekilde yetiştirildi. Uzaktayken kendisini özlüyorum ama yakındayken malesef ki sizin gibiyim. Ona bir şey olsa kafayı yerim ama iki çift laf ettiğinde bu ne biçim birisi diyorum. Çaba gerekiyor, mutlaka hayatta karşısına bir şeyler çıkarak öğrenecek çoğu şeyi. Kendimi onun yerine koyduğumda annemde benimle çok konuşurdu ama ben asla dinlemezdim, zamanla keşke dinleseymişim demeye başladım. Yaşamadan öğrenilmiyor ve ben erkek kardeşim için sadece o yaşarken elimden geldiğince destek olma görevi üstlendiğimi düşünüyorum. Aranızı açmayın normal bir durum ..