1. ...seen ben misin? Bu süslü beni izliyor sanırım şikayetçiyim!

2. Seni yerim yerimm:(((((

3. Valla benzer sorunları yaşıyoruz sorun mu bilmiyorum ama ben 18 yaşımdan beri bu haldeyim 30 oldum bazen keyif veriyor ama basende vermiyor. Mesela diyorum ki şurdan yaz aynı semtte birileri vardır otur hiç tanımadığın insanla sohbet et geçiyor sonda işte o his. Herkesten uzakta yaşamak istiyorum herkesten

4. Kitapta da cümleler o kadar uzun uzun ki sinirlendim afagah 😂😂

5. Uff evet insan gittikçe alışıyor bu duruma ve sosyalleşmek çok zor geliyor

6. Mesela alıp başımı gitmek istiyorum ama nereye gidicem? Gitsem sanki bu kafamın içindekiler benimle gelmeyecek yada hop diye yeni bir hayat kurmıcam hatta yalnızlığım gittikçe artacak. En azından ailem var yanımda şuan diyorum

7. ailenizin yanınızda olması o kadar büyük bir artı ki. çok özlüyorum ben önceki hayatımdan birilerini. gerçekten yapayalnızım şu an bu şehirde. okumaya geldim ama bunalımlardayım, yurttayım aslında ama arkadaş edinmek dahi istemiyorum, hiçbir samimiyet kurmadan konuşuyorum mecburiyetten arada ama onu bile istemiyorum. hepsi kaynaştı aralarında. okul da öyle keza.

eksikliğini çekmiyor değilim bu arada ama yüzeysel muhabbet etmek veya yeni birileriyle etkileşimde olmaktan korkuyorum sanırım içten içe. duygusal bir insanım ilk haftalarda tanışıp ettiğim bir iki insanla şu an görüşmemek bile tuhafıma gidiyor. hep böyleydim yani beni silen hatta kendi sildiğim eski arkadaşları stalklarım arada bi içim burkulur gün boyu belki daha fazla süre düşünürüm. yeni kişi demek belirsizlik demek. dönem dönem sevsem de bu ara tatsızlık yaşayıp hayal kırıklığına uğramaktan çekiniyorum. yaralayıcı şekilde terk edildim bir ay önce umarım cesaretim geri gelir :/

8. belli bir yaşa geldim. arkadaş da bulunmaz bu saatten sonra. kimseyle saatlerce konuşacak enerjim yok. kendimden bile sıkıldım. insanların büyük şehir telaşlarından ve yapmacık tavırlarından tiskindiğimi farkettim. arkadaşım olsun, hatrı vardır, "garip" bir insan olmayayım diye insanlara tahammül edemediğimi farkettim. insanlar da bana tahammül edemiyor sanırım. onlar gibi yedi yirmidört kalori ve para konuşamıyorum. başka bir şey de konuşamıyorum. tek hissettiğim huzursuzluk.

mesai 6'da bitiyor. ben 8'de çıkıyorum. hala ailemle yaşıyorum ve hem benim onlara tahamüllüm kalmadı, hem de gerçekten iğrenç bir babam var. bu saatten sonra kertsen kiralık ev bulunmaz. ofiste çalışırken keyfim yerinde, saat 6'ya doğru o his yine geliyor. kabus gibi. ofis bilgisayarım zaten kişisel bilgisayar gibi oldu. çalışıyorum, bir yandan twitch, dizi, film ne varsa izliyorum. bazen çalışmıyorum bile, öyle bir ekrana kitlenip bakıyorum.

kitap okuyabildiğim de söylenemez, bir kafeye gitme enerjim de yok. yakınımda olan herhangi bir avm'ye gittiğimde bile bir kenara çöküp boş boş oturmak istiyorum. hayat enerjisi tavan yapmış, sürekli yaşamını planlayan insanlara şok olmuş gibi bakıyorum. 13 yaşımdan beri yaşamamam gerektiğini düşünüyorum. 16 yıldır bi gün bile yaşamadım muhtemelen. yine de bu aralar cidden kenara sıkıştım. tek bir major patlamaya bakıyor gibiyim. günah olmasa, çoooktan gitmiştim. o yüzden ölen insanlar adına ben, şahsen, asla üzülmem.

bir gün yaşlanırsam, hayatı yaşayamadığıma üzülmem. bende öyle hayatı kaçırıyoruz hissi hiç olmadı. hiç aşırı eğlenceli hayatlara gıpta etmedim. ezgi fındık'ın hayatı bende bir hücreyi bile tetiklemiyor mesela. ne diyordum, yaşlanırsam üzüleceğim tek şey, yaşadığım ilave her gün olur. çünkü yeter.

bu kadar kimsesizlik insanın gırtlağında bir his bırakıyor. boğazıma bir yumruk inmiş de, tüm iştahım kaçmış gibi. 2 gündür midem bulanıyor. canım bir şeyler istiyor ama, asla yiyemiyorum.

ağlanmıyor da. çocukken çok ağlardım, herhalde ondan artık beceremiyorum. insanlar bir sığınak olmaktan çok uzaklaştı. verilen alınan her şeyin hesabının tutulduğu bir dönemdeyiz. ben sana o gün destek olmuştum, ben senin telefonunu açmıştım... kırılgan bir pamukprenses olmak, anlayışlı bir arkadaş olmaktan çok daha kolay.

ki zaten böyle insanların pohpohlayanı da çok oluyor.

anlayışlı değilse kimseyle temas kurmamaya karar verdim. sıkıştığın, bunaldığın deliği göremeyen insanlar kendi parmaklarına kıymık batınca kıyameti kopartıyor. varsın kopsun. cidden kimseye kendimi anlatacak kadar nefesim yok.

yeri geliyor ciğerini ortaya koyuyorsun, gelip "ama sen bana x yaptın!" diyorlar. kırgan egoları duvar gibi. sabah böcek olarak uyanman kimsenin umrunda değil.

bunları böyle yazınca, bence "şanslı" ve "sosyal" insanlar küçümseyerek bakıyor. kim bilir nasıl bir sorunlusun da yalnızsın diyorlar. mükemmel bir varsayım. fanusta yaşayan insanlar için çok olağan bir düşünce. ben halime üzülmüyorum, uyandığıma üzülüyorum.

10. a1 son kısmı biraz değiştirip günlüğüme ekledim süslü bu kadar mı duygularımı anlatırsın.

açıkçası ben hayat enerjisi yüksek ve ailesiyle sorunu olmayan biriyim. sürekli bir işle meşgulümdür. ama çok yalnızım. beni bunlar hayatta tutuyor bunların motivasyonu da olmasa dört duvar arasında çok kolay sıyırırım.

hele son kısım, o şanslı ve sosyal insanlar bana fanusta yaşıyorsun diyorlardı. ama asıl fanusta yaşayan kendileri ve bunu göremeyecek kadar bile mantık kuramıyorlar.

benim ne kadar acı çektiğim, zorda olduğum, kötü günde olduğum önemli değil, kendi sebepleri her zaman var. benim sabaha ağlamaktan şişik gözlerle uyanmam, rüyalarıma giren uykumu zehir eden yalnızlığımın bir önemi yok. çıkarı varsa var herkes, yoksa yoklar.