süslülerin an itibariyle aklından geçenler

2180. Her şey gittikçe daha da zorlaşıyor sanki.

Kiminle konuşsam mutsuz, içsel olarak enerjiler tükenmiş.

Çok değil 1 sene önce deli gibi istediğim şeyler, heves de değil amaçtı gayet bana heyecan vermiyor bazen.

Bilmiyorum neden böyle.

Ekonomi kesinlikle etkili. Yetmezmiş gibi kendi içsel sancıların, özgürlüğüme çok düşkün olsamda, insanoğlunun aile kurmak gibi bir mecburiyeti olduğuna inanıyorum bazen.

Çünkü o çok değer verdiğin dostların bir gün ne kadar istesen de yakınında olamayacak, esas olan aile ve çekirdek aile, insan yalnız kalmamalı diyorum son zamanlarda...

2179. instagram uygulamasini sileli epey oluyor. influencer meslegini icra eden, zengin ve bombos bir hayat tarzi yasayan insanlari gormuyorum, duymuyorum ve cok mutluyum.

tuketim cilginliginin ne kadar toksik bir sey oldugunu uzaktan bakinca daha cok fark ettim. ozellikle orta ve dusuk gelirli insanlar icin turkiye su an cehennemi yasarken, ust kesimin yasadigi hayati dusleyen ve o hayata sahip olmadigi icin kahrolan suslulerim: yapmayin. kiyaslamayin. ciddiye almayin.

su an almanya'da yasiyorum ve calisiyorum. bana en cok keyif veren seyler kisitli bos vakitlerimde kitap okumak, dogada vakit gecirmek ve spor yapmak. sevdiklerimle gulmek, konusmak ve onlari dinlemek. cilt bakim rutinimi inanilmaz basit bir hale getirdim, hatta rutin bile degil artik. cildim harika bir duruma geldi.

yasamak sadece tuketmek degil. lutfen kendinize bunu hatirlatin.

2178. Hande erçel'in story'sinden geliyorum, justin timberlake konserinde locada elinde şampanya dans ediyor. Ben de yatağın köşesinde oturmuş bunu yazıyorum. Bazıları hayatı yaşıyor, bazıları izliyor. Bu kadar basit.

2177. Üzülmemek için hiçbir şeye heveslenmemek. Belki de artık heveslenememek... Heba olduk gerçekten

2176. Burada yeşil garfield diye bir yazar (!) var. Hani sözlüğü ağlama duvarı gibi kullanan. İşte aklı olan ona mesaj atıp kibarca bir şey sormasın. Çünkü gayet kibarca sorduğunuz soruyu "ben öyle mi yazmışım!!!!11111!!!1 bencil !!!!111!!!!!" Diye saçma sapan, psikotik bir şekilde cevaplıyor ve yazmadığınız şeyleri yazdığınızı iddia ediyor. Şizofren olsa bu kadar olur.

2175. Saçımın tamamını platine boyatıp sonrasında hiç ellemeden uzatmayı planlıyordum. Sanırım 1 yıl oldu. En son önlere ve ense kısmıma *ışıltı* attırmak için gittiğim kuaför sağlıklı, bebek gibi baktığım saçlarımı bi güzel batırdı, boyadığı yerlerden saçlarım koptu vs bu konulara girmiyim. 

Saçımın sarıları çok güzel. Ama *ışıltı*(opsiyonel) yüzümün çerçevesinde kapkalın bi sarı renk vardı ve geri kalan kısmı yani arkası tamamen benim kendi rengim(koyu küllü kumral ve aralarda yoğun beyazlarım var)

Öndeki saçlarım uzadığı için son zamanlarda çokta rahatsız olmuyorum ama sürekli kendi rengime boyama perilerim geliyor. Ondan önce de hep toz pembe yapma hayalim vardı onu gerçekleştiriyim diye düşünüyorum. Yapmakla yapmamak arasındayım. Saçımı yine hiç ellemesem ve sadece önlere bebek saçlara evde kendim ışıltı mı yapsam böyle devam etsem. Ama sarı saç bilmiyorum... doğal saç rengim olsa tamam da uçları boyasam boyalı kısımlar beni rahatsız eder mi. Kafamda deli sorular

2174. 777 geleceğin sağlık bakanı 777 öyle de oldu <3

2173. Kısacık saçıma 7 bin tl dedi adam ya, bu para beni yoksullaştırmaz ama iki sene önce ödediğim fiyatla şu fiyat arasındaki uçurum canımı sıkıyor. 

2172. Buranın adı süslü sözlük ama reklam sözlük olarak değişse hiç sırıtmaz.

2171. buraya hep çok da mutlu olmadığım şeyleri yazıyorum ama bu sefer umutlu ve güzel şeyler yazmaya geldim. belki okuyan birilerine de umut olur. 

birkaç gün önce şöyle bir girdi yazmıştım (link: https://www.suslusozluk.com/süslülerin-an-itibariyle-aklından-geçenler?i=1348784 link) bu girdiden sonra mesaj atanlar oldu destekleri, duaları ve enerjileri için okuyan iyi dilekte bulunan herkese çok teşekkür ederim. kpssde kendi branşımda çok şükür beni çok mutlu edecek bir sonuç aldım, atamam ne zaman olur bilmiyorum ama kendimle gerçekten öyle bir gurur duyuyorum ki. 

ama ben başka bir şeyden bahsedeceğim.

ben geçen yıl işten çıkarılmıştım, tek yaşadığım evden şehirden ayrılıp geri aile evime dönmüştüm artık kpss çalışıcam diye. aile evine dönmek falan öyle büyük sorun olmadı ama ben bu başarısızlık hissiyle yemin ediyorum çok uzun süre başa çıkamadım. sürekli kendimi sorguladım neyi yanlış yaptım ben bu hayatı yaşamayı beceremiyor muyum, niye başa döndüm bir düzen kuramadım hayata geç kaldım işte insanlar benim yaşımda -iki aya 26 oluyorum- düzenini kurdu ben niye böyleyim diye diye uyuyamıyordum. ders çalışarak teselli bulmaya çalışıyordum. ve bir önceki girdimde bahsettiğim gibi git gide yalnızlaştım, çünkü kimse artık beni dinlemek istemiyordu. kendimle ve derslerle baş başa kalmıştım. kendime dedim ki bak madem döndün bu kpss işine kendini ver elinden geleni yap. ama bunu yaparken hiçbir zaman eskisi gibi hırslı olmadım, körü körüne bağlanmadım, zamanla kendimle kaldıkça yaşımın kaç olduğunu, yanımda kim olduğunu veya olmadığını görmedim bile. çünkü hayatımda bir kere dibi görmüştüm. işten çıkarıldığımı öğrendiğimde bu üzüntümü paylaşacak kimsem yoktu, eve dönene kadar doğru dürüst yemek bile yemiyordum. 

hani diyorlar ya siz hayata ne verirseniz hayat size onu verir, siz şükrederseniz daha çok şükredecek şeyiniz olur diye. her uyandığımda geri dönebilecek bir evim olduğu için şükrettim. yaşadığım onca acıya onca yalnızlığa rağmen o masanın başına oturabildiğim için kendimi hep tebrik ettim. tabii ki de bu hep böyle miydi? hayır. ama artık kendime o kadar da acımasız değildim ve olmayacaktım da. kendi hayatımı başkalarınkiyle karşılaştırmaktan zor da olsa vazgeçtim. ve biliyor musunuz ben gerçekten kendimi hiç ama hiç sevmiyormuşum.

mesela bir arkadaşım da işten çıkarılmıştı, o evine dönmedi iş baktı ben diyordum ki sen en azından bunu başardın ben başaramadım. burada başarı nerede, başarısızlık nerede? ben 0 arkadaşımın, 0 bağımın olduğu her gün ben burada ne yapıyorum dediğim şehirde kalsam gerçekten başarılı mı sayılacaktım? veya kpss çalışmaya kesin karar vermişken sırf biraz daha "başarılı" olmak için mutsuz olacağımı bildiğin özel sektörde biraz daha zaman kaybetseydim? kendime artık saçma sapan başarı kriterleri koymuyorum. ve biliyor musunuz bir yerde bir söz okumuştum şöyle bir şeydi tam hatırlamasam da: "birini kendinizden çok severseniz o kişi hayatınızdan çıkar ve siz en çok kendinizi sevmeyi öğrenirsiniz". benim bu bahsettiğim arkadaşım da dahil olmak üzere birçok kişi hayatımdan çıktı, muhabbetimiz kesildi ve benim literally gözüm açıldı.

zamanla işten çıkarılmamın arkasında dönen çok şeyi de öğrendim, hani allah sizi kurtarmış dersiniz ya tam olarak öyle olmuş. ha ama öğrenmeye de bilirdim, dümdüz bir çıkarılma da olabilirdi. çünkü bazen bazı şeyler sadece olur, kontrol edemeyiz.

dün derecemi gördüğümden beri içimde yaşadıklarımı tarif edemem. o derece sadece bir sayı olarak durmuyordu karşımda, geçen yıl bu zamanlar literally bir enkaz gibiydim. bir önceki girdimde kpss sürecinin sadece ders çalışmaktan ibaret olmadığını, o süreçte yanınızda olan ve olmayan insanların ne kadar önemli olduğundan bahsetmiştim. dün defalarca aynadan kendime baktım -duruşum bile değişmişti- ve şu an olduğum kişiye dönüşmemi sağlayan herkese, her şeye teşekkür ettim. 

ben bu hayatta kendime artık belirli başarı kriterleri koymuyorum ve kimseyi de gözümde büyütmüyorum. işten çıkarıldığımda sen şunu yapmalıydın ben olsam şunu yapardım diyen herkes aradan zaman geçtiğinde dediklerini unutarak tabii ki sen haklıydın falan dediler -ama ben unutmadım:) baksanız herkes çok iyi çok mükemmel kararlar veriyor ama işte öyle değil. bundan sonraki sürecin benim için her anlamda çok iyi ve çok kolay olmasını diliyorum. benim geçen yıl yaşadığım sürece benzer bir süreç içinde olup bunu okuyan birileri varsa da şunu söylemek istiyorum ki; geçiyor ve her şey yoluna giriyor.