sadeleşmek

2. Kendimi her zaman sade olarak tanimlarim. Yeterince sade olmak önemli olan. Sade olmayi ele aldigimiz sekli bizi iyi ya da kotu hissettirebilir. Dolabimdaki kiyafetler oldukca şık ve sade her kıyafetim neredeyse birbiriyle kombinlenebiliyor. bunu bilincli olarak yapmadim. Cunku belli bir tarza sahibim. Ya da giysilerimi sirf sadelesmek adina belli bir rakama indirgemek icin zorlamadim. Yani elimde olanlari atip daha sonra yerine tekrar benzer seyleri satin almadim. Atmaktan kastim zaten hicbir zaman bir seyin atmam. İleri ve geri donusumunu arastiririm. Giysi icin konusacak olursam bu konuda giyilebilecek olanlari ihtiyac sahiplerine vermeyi tercih ederim ya da cok yakinlarima begendiklerini veririm. Giyilemeyecek olanlari ise toz bezi benzeri olarak kullaniyorum veya kumas geri donusumu icin yolluyorum. Belki sadelesmek icin evdeki tisortten toz bezi yapmak yer kaplamasina sebep oluyor denilebilir. Her seyi amacina yonelik alin denilebilir.ben daha cok kaynak tuketiminden kacinmayi samimi buluyorum. Bu yuzden kendim icin bunu uyguluyorum. Her insan farklidir. Herkes sade olamaz. Bazi insanlar maksimalisttir. Fazla fazla görünen nesnelerden yani kalabaliktan hoşlanır. Sadeşmek için uğraşmak gerekmek. Ben sadeliğin içten gelen bir şey olduğunu düşünüyorum. İnsanın modern hayatın karmaşasında sadeleşmek arzusu duyması normal. Her şey o kadar yorucu ki insan kendisini görevlerden arındırmak istiyor. Doğayı düşünerek sadeleşebilirsiniz. Belki çocukları düşünerek de. Onlar gibi düşünmek zaten içinize huzur getirecek. Sadece görsel sadeleşme için değil içsel bir yolculuğa çıkmanız için de kendinize bir dayanak bulmuş olursunuz.

1. son dönemlerde hayatımın her alanında uygulamaya çalıştığım eylem.

kıyafetlerimi ayırıp son dönemde her yere konan giysi kumbaralarına bırakıyorum;

kullanmadığım, evde toz toplayıp beni sinirlendirmekten başka bir işe yaramayan eşyalarımı elden çıkartıyorum;

uzun bir süredir biriktirdiğim makyaj malzemelerimi tek tek elden geçirip eskimişlerini atıyorum, arkadaşlarımın kullanacağını düşündüklerimi arkadaşlarıma veriyorum;

hobi olarak örgü ördüğüm için evde bir sürü yünüm birikmişti: onlarla eşe, dosta, çöpeklere oyuncak, boyunluk, battaniye gibi hızlı ve pratik şeyler örüp yünlerimi azaltıyorum;

alışveriş yaparken "ayyy bu çok ucuzmuş bir daha bulamam" düşünce yapısından da yavaş yavaş çıkmaya başladığımı hissediyorum. Gerçekten beğendiğim, ihtiyacım olan ve hemen giyebileceğim (gizlinot: zayıflayınca giyerim alışverişini kestim, swh) şeyleri satın alıyorum sadece...

tabii bir anda olmadı bunlar. sanırım biraz yaşın ve ne istediğini anlamanın, giyim olsun, dekorasyon olsun ne tür şeylerden hoşlandığımı kafamda oturtmaya başlamış olmamın da etkisi var bunda.

bir anda, kendim için yorucu olacak ve stres kaynağı olacak şekilde de yapmıyorum bunu. mesela tüm kıyafetlerimi elden geçirmiyorum bir anda, çamaşır yıkadıktan sonra kıyafetlerimi kaldırırken elden geçiriyorum. "bu çok eskimiş", "bunu bayadır giymiyorum", "bunu ne zaman dışarı çıkarken giymeye karar versem vazgeçiyorum, elim buna değil başka kıyafetlere gidiyor." dediğim eşyaları ufak bir poşette toplayıp yürüyüşe çıkarken kumbaraya bırakıveriyorum.

ama o kadar rahatlatıyor ve aslında çevremdeki herkesi mutlu ediyor ki sadeleşmek. zaten sevdiklerime kişiselleştirilmiş hediyeler vermeyi severim en çok, gidip herhangi bir mağazadan metazuri bir şey satın almak yerine onların da ihtiyacına yönelik, benim de zamanında severek aldığım şeyleri paylaşmak sanki onları da daha mutlu ediyor gibi geliyor.

bununla paralel olarak (gbkz: tüketmiyoruz kampanyası)na da her zamankinden daha fazla ve zorlanmadan uyduğumu hissediyorum. bu da hem ruhen hem de madden kafa rahatlığı sağlıyor. iyi hissettiriyor.