yeni
popüler
    sorular içinde ara
    yeni soru sor
    son sorular
    son cevaplar
    kategoriler
    • süslü
    • moda alışveriş
    • kuaför & güzellik merkezi
    • sağlık
    • spor
    • gönül işleri
    • aile arkadaş ilişkileri
    • cinsellik
    • eğitim & kariyer
    • seyahat
    • pet
    • sanat
    • bürokrasi
    • diğer
    24 yanıt
    • linki kopyala
    • şikayet et

    ailemden ayrılmaktan korkuyorum ve yas 26.. ? benim gibi olan var mı?

    süslüler psikolojik olarak beni paramparça eden bu durumu paylaşmak istiyorum, belki bir fikir veren olur. ben 26 yaşıma girdim ve ailemden asla ayrı kalamıyorum. bu sorunu aşmam, kendi ayaklarımın üzerinde durmam gerekiyor ama o psikolojiye bir türlü adapte olamıyorum. mesela evlilik için de geçerli, çok sevsem bile ailemi bırakıp bir adamla aynı eve tıkılmak çok sinir bozucu geliyor. ailemin yanında çok mutluyum, hiçbir yere gitmek kimse ile evlilik düşünmek istemiyorum. üniversiteyi ailemden uzak bir şehirde okumustum(özellikle alısmak icin tercih ettim) ama mezun olup döndüğümde daha kötüleşmeye başladı bu durum. okurken de zaten her haftasonu 10 saatlik yoldan geliyordum 1 gün de olsa yanlarında olmak icin...   bir de şu var öğretmenim ve tek çarem atanmak. sınavda derece sayılabilecek bir puan yaptım ve haftaya tercihler başlıyor. ben tercih yapmayı bile düşünmüyorum çünkü "nasıl o kadar uzağa giderim" fikrinden sıyrılamıyorum. ömür boyu asgari ücretin altında bir maaşla çalışacağım gitmezsem. sizden ricam ne olur bana bir şeyler önerin, psikolojik destek mi almalıyım, yoksa birqz motivasyona mı ihtiyacım var bilemiyorum.. 

    1. Ben türkiyenin en güzel sehirlerinden birinde üniversite okudum orda bile ailemi çok özledim. Ayrı kalamıyorum yani olmuyor... doğu gibi bir yerde tek başıma nasıl yaparım kızlar? 😞

    Hadi onu da geçtim benim bu bağımlılığımı aşmam gerekiyor atanmak için olmasa da..

    Aslında öyle sönük bir tip değilim sosyalimdir, herkesle anlaşırım ama ailem yanımda yokken ölü balık gibi oluyorum 😥

    13 temmuz 2018 23:18

    2. sizi çok iyi anlıyorum, ben de ailemi çok seviyorum. üniversiteyi şehir dışında okudum ve hatta dönmemek için ailemle o zaman kavga etmiştim (ama iyi ki dönmüşüm, başka sebepler var). 6 yıl sonra eve dönünce bireysel alanımı kabul ettirmek konusunda çok zorlanmış olsam da, aileme sürekli "artık yazlık alın ve gidin karı koca, ben dayanamıyorum her şeye karışıyorsunuz" desem de, yaşlarımız ilerledikçe onları kaybetme korkusu olmaya başladı. ikisi de sigara içiyor. bi sabah yatakta onları hareketsiz bulmaktan çok korkuyorum. babama düşkünüm, hayattaki en büyük manevi desteğim, onsuz hayattan korkuyorum gözlerim doluyor. başkasıyla ilişki kurup evlenme falan bana zaten uzak geliyor da (30 yaşımdayım ve kendimle inanılmaz çok mutluyum) benden ilgi bekleyen bi yabancıyı hayatıma dahil ettiğimde ailemden uzaklaşmak zorunda kalacağım fikri beni delirtiyor. sonra diyorum ki hayatımın sonuna kadar zaten yanımda olmayacaklar. şu an iş için dünyanın en ücra köşesine, her şeyi bırakıp tayine gitmeye hazırsın, neyi kaybetmekten korkuyorsun diyorum. aslında tam olarak korkumuzun sebebini bulmamız lazım süslücüm. yeterince olgun ve bilinçli olduğumu düşünsem de, aslında dertleşecek, yol gösterecek, güvendiğim başka kimsem yok. benim korkum bu mesela sanırım.

    13 temmuz 2018 23:46

    3. 4. Anonimcim beni anladığını çok iyi anladım çok benzer fikirdeyiz çünkü <3 

    Cidden kaybetmekten de çok korkuyorum, sanki son zamanlarımız ne kadar vakit geçirsek yetmeyecek gibi geliyor. Orta yaşlılar çünkü ölümden çok korkuyorum, onlardan uzaktayken başlarına bir şey gelmesinden çok korkuyorum.

    Ve gönül ilişkilerine de sıcak bakamıyorum evlilik lafı içimi ürpertiyor.. düğünlerde falan "ya benim de başıma gelirse" diye ağlamışlığım vardır. Biz de bazı konularda ters düşüyoruz bazen ama ne olursa olsun kendimi o kadar güvende hissediyorum ki.. o güvenli alandan cıkma fikri bile dayanılmaz benim için

    14 temmuz 2018 00:06


    4. Diğer yandan dediğiniz gibi bu puanı yapmak kolay olmadı, bir daha da bu kadar yükseltmeyeceğim çalışmayı bıraktım çünkü. İnsanlar canını dişine takıyor atanmak için ben seçim bile yapamıyorum doğru dürüst.. 

    Ama doğuda şartlar çok zor nasıl bir başıma ayakta kalırım bilmiyorum. 

    14 temmuz 2018 00:09

    5. 4. anonim ben :)

    evlenen arkadaşlarımı akrabalarımı (hele de kadınlarsa) görünce ben de aynı şekilde kendimi onların yerine koyup dehşete düşüyorum ya ahahahhaha. gülüyorum ama nası kederli halimiz bu aslında..

    bence sen de aynı şekilde sürekli onların yanında olmak değil, onların sürekli hayatında olmasını istiyorsun. sende biraz daha ağır basmış ama galiba, iş kararını sorgulama aşamasına gelmişsin ki diğer süslüler de belirtmiş, elindeki fırsat çok çok değerli şu an. elbet ailelerimizi de bi gün kaybedeceğimizi düşünürsek, onlar da gidince elde var sıfırla kalakalmak var hayatta. gideceğin bölge seni düşündürüyor olabilir ama bence bu mesafe konusu ya da doğuya gidicem konusu da bununla bağlantılı, yani aslında komşu şehre tayinin de çıksa yine aynı soruyu soracaktın kendine gibi geldi.

    biçok bekar insan iş nedeniyle uzağa giderken yaşlanmakta olan ailesini de düşünüyor tabii ki, bu çok normal. bizim kurumda bi arkadaş abd'ye tayini buna benzer sebeple reddetti, bence de gayet haklıydı.

    ben de yurt dışına hatta afrika'ya tayin istedim bekliyorum, bu kıtada başka kurumlarda iş bakıyorum bulursam gidicem, ailem tabii avrupa'yı tercih ediyordu, gideyim de kardeşime de kapı açayım, bu ülkeden uzaklaşabilelim istiyor özellikle babam, kendinizi kurtarın diyor. yani iş konusunda hep arkamda oldular. aman kızım otur oturduğun yerde napıcan oralarda demediler. belli ki seninkiler de demiyor. ama senden iş hayatında bikaç sene önde olan biri olarak şunu önerebilirim, mutlaka git o tayine, değişiklik her zaman iyidir ve gideceğin yerin zorluklarını, yeni iş hayatındaki zorluklarını atlatabilmek için hazır ailen yanındayken onların desteğiyle yap. uzaktan bile olsa o desteğe ihtiyacın olacak, gittiğin yerde aileni özlemekten çok daha başka sorunların olacak, dolayısıyla odağın değişecek bundan emin ol. bu süreçte onların manevi desteğine daha çok ihtiyacın olacak. hazır hâlâ onlara erişebiliyorken bu zorlu kariyer sürecini de atlat. tayin sonsuz değil, elbet iznin olacak, ailen gelip gidebilir belki, elbet şehrine de döneceksin. ama şu an önceliğin, yeni bi hayata adım atmak ve bu dönemde karşına çıkacak sorunları atlatmak için ailenin tecrübesinden daha fazla faydalanmak. bundan belki allah vermesin 10-15 yıl sonra, bugün doğru kararı almadığın için sıfırdan başlaman gereken bi kariyerin olacak ve belki de o zorlu süreci atlatmak için ailen yanında olamayacak, sana yol gösteremeyecek... bunu mutlaka hesaba kat. kaderci bi insan değilim, öyle konuşup olayı dramatize etmek de istemiyorum ama insanın elinde olmayan doğal süreçler olduğunu da biliyorum, yani sen şimdi tayine gittiğinde de onları kaybedebilirsin, hayat bu.

    ama şimdi her zorlu sınavda sana destek olacaklardır ve edindiğin her tecrübe senin yanına kâr kalacak ilerde. mümkün olduğunca onların bilgeliğini biriktir ki ileriki zorlu sınavlarda sana hayattayken aktardıkları bu tecrübeler ışık olsun... onları değerli kılan ve asıl ihtiyacımız olan şey onların tecrübesi, başımız sıkıştığında destek vermesi. bu hayat tüyolarını çokça biriktir ki ailen gitse de hiç gitmemiş olsunlar <3 zaten sağlıklı kafa ve sevgi yapısındaki aileler de çocuklarına hayata dair kilit tecrübeleri aktarabilmeyi ister, çocukları onların ışığında akıllı başarılı bireyler olabilsin ister, başı dara düşünce onların aktardığı tecrübeyi hatırlayıp yol bulabilsin ister. umarım çok sağlıklı, uzun ve huzurlu bi ömrünüz olur beraberce... <3

    14 temmuz 2018 01:40

    6. Bence onlar mesleğinizi yaparken kendi ayaklarınızın üstünde durduğunuzu ve tüm emeklerinizin karşılığını aldığınızı görünce daha mutlu olacaklar. Kendimden biliyorum çünkü. Üniversite sonrası yanlarına döndüm. 27yaşındayım kpssyle uğraşıp bir türlü atanamadım. bu duruma onlar benden de çok üzüldü. Yeri geldi tartıştık, yeri geldi koklaşa koklaşa sevdik ,yeri geldi arkadaş gibiydik. Öyle bir düzen oturttuk ki hiç ayrılmasak böyle gitse ama iş ne olacak derdim olmasa gıkım çıkmazdı. (gizlinot: Evlilik düşünüyorum ben kaç yıldır beklediğimiz bir ilişkim var ama önce iş dedim hep )Benimkiler bir de emekli. Dediğiniz korkuların hepsi var bende de. Ama hep diledim ki onları gururlandıracak bir şey yapsam bu umutsuzluğumdan kurtarsam onları da. Şimdi Farklı bir yol açıldı işe başlayacağım. Yine ayrılacağız bu beni de açıkcası çok geriyor hem de üzülerek biliyorum ki bir daha bu kadar iç içe olamayız. Vakit geçireceğimiz Günler hep sayılı olacak ama inanıyorum evde oturup durmaktan daha iyi gelecek hepimize de. Keşke yanlarında iş bulabilseydim nasıl isterdim onu ama olmadı. Sizin farkınız elinizde sağlam bir kpss puanı olması. Ve bu gerçekten hangi alanda olursa şu zamanda çok önemli bir başarı. Ve diğer artınız öğretmen olmanız. Tüm yazı ailenizle geçirme imkanı var.onların iş durumu yoksa gelip giderler yanınıza. Eğer kpss puanı olmasaydı kesinlikle olduğunuz şehirdeki bir imkana ne güzelmiş derdim ama bu farklı bir hale sokuyor.kimse kimseye zorla bir şey yaptıramaz ve gerçekten istemezseniz de gittiğiniz yerde mutlu olamazsınız bu da bir gerçek. Eğer nispeten yakın ildeki tercihler gelebilecekse bence o puanı yakmayın . Ben kendimi şöyle avutmaya çalışıyorum kaç yıldır bunun için bekliyoruz hepimiz. Ve yaşarken de dolu dolu yaşadık ne mutlu ki birlikte ne güzel yıllarımız oldu kimi aileye böyle bir fırsat bile olmuyor. Tamam bazen zordu bazen anlaşamadık ama bu da bir şeydi beraberdik en azından. Severken de dolu dolu seviyoruz böyle yakın olabilmek de bir şans bence. Hayatımızın bu dönemi de böyleymiş demek ki diyebilmek istiyorum ben. Belki bundan sonrası hepimiz için daha heyecanlı ve umutlu olacak bilemeyiz.öyle olmasını diliyorum hep. Sağlık olsun da gerisi hallolur diyorum. sizin böyle düşündüğünüzü biliyorlar mı atanmanız hakkında açıkca paylaştınız mı hislerinizi?

    14 temmuz 2018 01:48

    7. Ben 10.anonim, 4.anonimin son yazdığı bana da cevap oldu kendi adıma teşekkür ederim ne kadar güzel ve mantıklı açıklamışsınız yazarken okuyamamıştım şimdi fırsatım oldu.

    14 temmuz 2018 01:55


    8. Bence durumunuzda profesyonel desteğe ihtiyacınız var. Okurken 10 saatlik yolu her hafta gitmeniz de normal değil. Sorunlar gittikçe büyümüş. Size en iyi desteği dediğim gibi bir profesyonel verebilir. İstemiyorum deyip gitmezlik etmeyin kendinizi birazcık zorlayın (psikolog için bu son dediğim)

    14 temmuz 2018 02:21

    9. ben 4. anonim :)

    10.anonim, senin de eline sağlık, birbirimizi tamamlamışız gibi olmuş :) sevmek çok güzel, özlemek de güzel, korku yenmek ve büyümek daha da güzel, el birliğiyle başarıcaz ^^ sevgiler

    14 temmuz 2018 02:24

    10. Ailenize özellikle annenize bu yaşta bu kadar bağlı olmak psikolojik olarak normal bir durum değil,bunun sebebi muhtemelen bebekliğinizden itibaren ailenizin anne çocuk arasındaki olması gereken sağlıklı bağlanmayı kuramaması.Evlenip gitmek istemiyorum annemden ayrı yapamam gibi düşünceler 26 yaşındaki artık yetişkin olmuş bir kişi için patolojik olarak tehlikeli düşünceler.Size tavsiyem en kısa zamanda psikolojik bir destek alıp sağlıklı bir yetişkin hayatı sürmeniz.

    14 temmuz 2018 16:05