yeni
popüler
    sorular içinde ara
    yeni soru sor
    son sorular
    son cevaplar
    kategoriler
    • süslü
    • moda alışveriş
    • kuaför & güzellik merkezi
    • sağlık
    • spor
    • gönül işleri
    • aile arkadaş ilişkileri
    • cinsellik
    • eğitim & kariyer
    • seyahat
    • pet
    • sanat
    • bürokrasi
    • diğer
    23 yanıt
    • linki kopyala
    • şikayet et

    aileniz duygusal olarak sağlığınıza ve tatmine önem veriyor mu?

    başlık belki pek anlaşılır olmadı biliyorum biraz daha detay vereyim. ailem fiziksel sağlığıma çok önem verir ve endişelenir hem de panik derecesinde. ama duygusal sağlık bilemiyorum. hayattaysam fiziksel sağlığım iyiyse sorun yok gibi davranıyorlar. bazen duygusal olarak da nasılsın gerçekten iyi misin bir derdin var mı gibi şeyleri duymak istiyorum ama sağlık açısından iyiysem gerisi de iyidir diye sormuyorlar. az önce kedi gibi sevilmek istedim. gözlerim doldu annemin yanına kıvrıldım beni sev dedim öyle bir okşadı bıraktı ne bileyim gerçekten duygusal olarak tatmin olmak istiyorum sohbet istiyorum. sen bir şey yapmıyor musunuz derseniz hala annemin kucağına otururum sarılırım öperim derdini sorarım. ama karşılık göremiyorum ve o yokluğu gerçekten hissediyorum. duysa üzülür bunu ama belli de ediyor gibiyim. şu an mesela sarılıp ağlamak istiyorum yanına kıvrıldığımda başka konu açtı benim bu ihtiyacımı sorgulamadı bile belki ben fazla beklentideyim bilmiyorum ya da fazla duygusalım. açık açık konuşmadım bir aile krizinde ağlayıp bu ilgi mevzusuna kısmen girdim ama o zaman da geçiştirildi. şımarıkça mı bilmiyorum gerçekten. türk aile yapısında bu var mı merak ediyorum.

    1. şımarıklıkla ilgisi yok bunun insanın psikolojisi iyi değilse beden istediği kadar iyi olsun bir ruhtan farkınız kalmaz. sorunuza gelicek olursam babam bu konuda çok hassas sessizleşip durgun olduğum zaman hemen yanıma gelir kızım bi konuşalım mı der ince düşüncelidir(gizlinot: anneme belli etmem gerekiyor öbür türlü anlamaz) ama genel olarak türk ailesine gelicek olursak ne yazık ki bedenen iyi oldunmu gerisinin pek önemi yok gibi.(gizlinot: istisnalar olabiliyor.)

    15 temmuz 2018 23:08

    2. Sanırım biraz duygusalsiniz

    Herkesin aile yapısı farklıdır fakat biz annelerinin yanında bile çocuklarını sevmesi ayıp karşılanan neslin çocuklarıyız. Her fırsatta duyuyorum bunu büyüklerimden, hepsi biz çocuklarımızı sevmeyi ayıp sanardik çocuk sevgisini torunumuzda tattık diye. Belki sizin dinamikleriniz farklıdır ama ben ailemden duygusal tatmini bırakın hastalığımda bile şefkat göremeden büyüdüm, onlara göre kendi kendime yetebilmem için gerekli olan buydu, bana göre acımasızlık.

    15 temmuz 2018 23:09

    3. Benimkilerin zerre umrunda değil. Kaç defa cesaretimi toplayıp ağlaya ağlaya bana bunları yaptınız dedim, intiharı düşündüğümü söyledim yardım almak için ama bana tek dedikleri “sen zaten delisin” oldu. Vicdan azabı çekeceklerini bilsem hemen intihar ederim ama zaten deliyim ya böyle derler iki gün ağlarlar olur biter.

    15 temmuz 2018 23:12


    4. @1 sanırım anlamaları için hüngür hüngür ağlamam lazım. Babanızın yaklaşımı üzerine sizin adınıza sevindim.

    (yazar: tatar) evet o konuda var büyüklerin yanında sevmeme. Zaten öyle herkesin içinde sevsinler demiyorum da ne bileyim arada sırnaşmak istiyorum bazen de sırnaşmadan onlar gelsinler bana diyorum. Ben de soğuk bir çocuktum belli edemezdim asla edersem utanırdım hiçbir duygumu açıkça ifade edemedim aslında. Yani ifade edersem utanırdım.

    Yavaş yavaş açıldım ben açıldıkça bu tatminsizlik hissi De arttı. Gösterilerek Sevilmek istiyorum, duygusal açıdan doymak istiyorum. Ama sanırım onlardan da bu çıkmayacak alışkanlık ve yaşlardan dolayı.

    Her ikinize de teşekkür ederim.

    15 temmuz 2018 23:16

    5. @3 sizin adınıza gerçekten üzüldüm. Sizinki daha ağırmış. Ama bir şey diyeyim mi ben onlara intihar düşüncem olsa dahi söyleyemem öyle bir duygusal duvar hissediyorum. Sevmiyorlar diyemem belki canlarını verecek kadar ama duygusal bir duvar var sanki. Yani konuşmak ifade etmek ayıp gibi.

    15 temmuz 2018 23:18

    6. @6 evet haklısınız onlar yokluk görmüşler, biz fiziksel olarak tatmin gördük ama onlar o kadarını da çok görmemişler, şefkat desen görmemişler pek. Annem babasını erken yaşta kaybetmiş. Acıları olmuş yani. Hayat zor şeyler yaşatmış.

    Ama yine de insan bekliyor yani bu hep ilgi istemek gibi değil az önce sırnaştığımda o an istediğim şeyi bile sürdürmedi sev beni dedim öyle bi okşadı konuyu değiştirdi telefonuna döndü. Yani bu açık açık bi istekti istenilen şey belliydi. Ama karşılığı gelmedi. Her zaman her isteğim olmaz bunu da biliyorum, belki de abartıyorum o nesli anlamıyorum ama istiyorum da. Şu anda da istiyorum çok ondan zaten bu halim.

    15 temmuz 2018 23:36

    7. Ben 3. Anonim. Onlara açılmamın nedeni gerçekten psikolojimin bozulmuş olmasından kaynaklıydı. Yoksa tam bir duvardım karşılarında asla renk vermezdim. Bu durum insanı o kadar yıpratıyor ki. 

    15 temmuz 2018 23:41


    8. (yazar: Pervane)

    Çok teşekkür ederim <3.

    Annem itmez de ilk adım çıkmaz yani sarılırsam sarılır ama gelip kendi pek sarılmaz. Üzgün olduğumu belli edemem gizli gizli ağlarım mesela. Keşke azarlasa bir şey anlatmıyorsun diye o bile yok. Yani o soruyu sorsa belki patlayıp cevap vereceğim ama o da yok. Yani evde böyle bir duvar var duygusal kimse kimseye duygularını anlatamıyor çünkü utanıyoruz.

    Duygu açıkça yaşanmıyor mesela. Yani öfkemi belli edersem anneye kızılmaz oluyor, kırılsam anneye kırılınmaz oluyor. Gerçekten garip bir duvar ve bunu duysalar çok üzülürler çünkü her türlü şeyi bana sağlıyorlar onlar için.

    Ben 25 yaşındayım ve bana bir kere bile birini seviyor musun sevdin mi gibi bir şey sormadı.

    Beden temizliği ergenlik dahil her şeyi kendim öğrendim kimse yol göstermedi. Ergen olamadım hayatım boyunca olgun olmak zorunda hissettim. Çocukken bile çok sakin olmuşum. O zaman da gizli ağlardım hatırlarım çünkü bir duyguyu ifade etmek utanç verirdi. Kardeşimi kıskandım onu da belli edemezdim. Bilmiyorum yazdıkça açılıyorum başka yerlere gidiyor konu ama öyle belki bende sorun vardır. Belki beklemeden anlatmalıyım.

    15 temmuz 2018 23:46

    9. Evet @9 ben de asla renk veremiyorum. Ve çok yıprandım. Gitgide sinirli oluyorum. Ve muhalefet olmak istiyorum her şeye. Tahammül sınırım azaldı.

    15 temmuz 2018 23:48

    10. (yazar: Pervane) evet haklısınız. Aslında bunları açığa çıkaran şey daha doğrusu yaşadığım bu şeyi farkına varmamı sağlayan şey üniversite çevrem oldu. Sevgilim hep sevgisini fiziken de sözle de belli etti ben ilk zamanlar bomboş gibiydim, fiziksel karşılık veremezdim duygusal da.

    O bana öğretti gerçekten ifade etmeyi. Aynı şekilde arkadaşlarım da geldiler gittiler sarıldılar sordular ben de öğrendim onlar gibi oldum.

    Bu sefer aileme de öyle olmak istedim bir tuhaflık var gibi geldi sonra bunlar açığa çıktı ben anneme yaklaşmak istedim. Eskiden sorun gelmiyordu belki ama çocukluğumu ergenliğimi düşününce boş geldi hep olgun olmaya çalışan annemin "beni hiç üzmedi" demesini devam ettirmeye gaye gösteren biri oldum çıktım.

    Ben de odada tek başına oynayan bir çocukmuşum sessizce. Ne bir yaramazlık anlatırlar ne komik çocukça bir anı. Söyledikleri tek şey sakin bizi üzmeyen bir çocuk, bir ergen. Eksiklik hissediyorum galiba biraz da kızgınlık var, kızgınlığa dair suçluluk da var çünkü nankör de hissediyorum kendimi bir yandan.

    Teşekkür ederim. Ve evet bu yaşımda böyleyim aslında son yıllarda anladım bunları. Çözerim umarım karşımdakinden bekleme hatasına girmek pek istemiyorum çocuğum olursa da boğmak da istemiyorum.

    16 temmuz 2018 00:05