yeni
popüler
    sorular içinde ara
    yeni soru sor
    son sorular
    son cevaplar
    kategoriler
    • süslü
    • moda alışveriş
    • kuaför & güzellik merkezi
    • sağlık
    • spor
    • gönül işleri
    • aile arkadaş ilişkileri
    • cinsellik
    • eğitim & kariyer
    • seyahat
    • pet
    • sanat
    • bürokrasi
    • diğer
    4 yanıt
    • linki kopyala
    • şikayet et

    anneniz tarafından yetersiz ve işe yaramaz hissedildiğiniz oldu mu?

    1. süslücüm üzülme herkesin annesinin melek olduğu, çocuklarını çok sevdiği falan tamamen yalan ve bir çeşit dayatma. bu herkes için geçerli değil ve iyi bir aileye sahip olanlar gerçekten şanslı insanlar oluyor. diğerleri de üzüntüden, yargılanacaklarından bu durum hakkında konuşmuyorlar. sadece bu senin tercihin değil unutma ve imkanın olduğunca iletişimi aza indir. kimsenin sana yetersiz hissettirmesine izin vermemeye çalış. verme demiyorum çünkü aileden biri yüzünden olunca çok zor biliyorum. ama unutma yalnız değilsin ve sorun sende değil <3 sevgiler

    24 mayıs 2019 23:40

    2. Okulum uzadı ve annem burnumdan getirdi. Evdeki her işi bana yikmasindan tut para kazanmıyorsun yan gelip yatıyorsun diye yemesi falan derken bıktırdı beni. Bu sene okulum bitti sanıyor ama yarim dönem daha uzadı. Ve ben söylemedim çünkü aşırı gerdi beni.

    .

    25 mayıs 2019 00:09

    3. hep adli tıpçı olmak isterdim lisedeyken. bunu anneme söylediğimde burun kıvırmıştı. çünkü onun gözünde ben kansere aidse falan çare bulabilecek nobel ödülüne layık görülecek bir bilim insanı olma kapasitesine sahibim. öyle biri bile olsam istediğim hayat bu değil ama annem bu adli tıp konusunda o kadar hevesimi kaçırdı ki... ne zaman söylesem “daha önemli biri olsana” derdi. 

    küçükken de avukat olmak isterdim ama annemle babamın boşanma davasına bakan avukat annemlerin arkadaşıydı annem o yüzden bizi o boşadı avukatlara güven olmaz diye diye ondan da soğuttu beni.

    çizime yeteneğim olduğunu fark ettim. dil öğrenmeye yatkınlığım zaten vardı ben de zaten ingilizcem iyi okumam kolay olur diye ünide ingiliz edebiyatı yazdım. o sırada da çizimimi geliştirip dövmeci olmaya karar verdim çünkü fark ettim ki istediğim hayat tarzı böyle. 

    annem ne yaptı? hadi tahmin edin çok zor değil :d

    kuzenimle konuşurken “insanın idealleri bi hedefi olmalı ben idealleri olan insanı severim. mesela x (ben) dövmeci olmak istiyo” dedi dedi burun kıvırıp küçümseyerek. sonra da dedi ki bi çizginin üzerinden geçebilen herkes dövmeci olabilir zaten çok da matah bişey değil. o kadar sinirlenmiştim ki dövmecilik o değil bile demedim. ama tabii ki ister istemez dövmecilikten de soğudum. şimdi birkaç dil daha öğrenip hayatıma çevirmen olarak devam etmek istiyorum çizimi de hobi olarak yaparım. ama tabii ki anneme bu konuda tek kelime etmiyorum artık. 

    25 mayıs 2019 01:01


    4. Olmaz mı, çook oldu. Sinir krizleri, öfke nöbetleri geçirdim yıllarca. İlkokulda defterimi yırtardı yanlış yapınca. Zayıf alınca sağlam azarlardı. Toplantılara gitmesin, notlar hiç açıklanmasın, annem üstüme gelmesin isterdim. Buz keserdim sınav sonuçları açıklanınca. Çünkü hep heyecanlanırdım. Hep kıyaslardı. Komşunun kızı, bilmem kimin oğlu.. ben kendimi sevemedim. Hep kötü ve yeteneksiz bildim kendimi. İlkokulda başarılı olduğum spordan aldılar beni. İlerlemek her istediğimde hayır yapamazsın dedi. Felsefe okumak istedim o ne öyle dedi. Sonra aöfye kayıt ettiler. İstemedim hiç. Dersane iş ve ev arası gidip geldim. Dışarı çıkmak bile yasaktı hep yalan söyledim. Yine sınava girdim. Kazandım şehir dışını. Hayır gidemezsin dediler. Sonrada hayatım bok oldu aslında. Biraz ucundan toparladım. 30 yaşındayım ama içim 70 gibi. Severek Evlendim ve çıktım o evden. Şimdi ilişkim fena değil ama o öfkemi atamıyorum. Evladını sevmek zor olmamalıydı diye düşünüyorum.

    25 mayıs 2019 02:01