baba sevgisi gibi mi sevgili gibi görmek mi? bir daha bu kadar sevileceğimi düşünmemem? kafayı yemek üzereyim lütfen yardım edin ?
yazın yaz aşkı diye düşündüğüm bir ilişkiye başladım. nasıl olsa fazla sürmeyecek yaz bitecek ve ayrı yollara gideceğiz diye düşündüm. benden 12 yaş büyük bu arada. ve daha önce evlenip boşanmış. (bunları ilişkiye başlamadan önce söyledi bana.) ama onu görünce gözlerimin içi parlıyordu resmen. döndükten sonra her gün telefonda konuşur olduk. mesajlaşmalar, saatlerce telefonda konuşmalar. bana öyle ilgili davranıyor ki. üşüdün mü? aç mısın ? şöyle söyliyim 24 yaşındayım ve şuana dek ben böyle sevgisini gösteren adamla karşılaşmadım. yaz bitti okul açıldı 1 ay bana kalmaya geldi. işte o zaman her şey değişti benim açımdan. ben uzun süredir tek yaşayan birisiyim. öyle bir alışmışım ki tek yaşamaya. eve geldiğinin 3. 4. günü özgürlüğümün kısıtlandığını fark ettim. o hiçbir şey yapmadı ben yalnız yaşama bağımlısı olmuşum. sabah ben kalkmadan 15 dk önce kalkıp kahvaltı hazırlıyordu bana. sonra birden bir tiksinti geldi ona karşı. parfüm kullanmaması, sigara içmesi,koltuk altı ve özel bölgesindeki kıllara dikkat etmemesi... bunu ona söyleyemedim. aradaki yaş farkı da önemli gelmeye başladı. bu arada hoş bir kızım etrafımda yakışıklı erkeklerin benden hoşlandığı ve benimde onlara gözümün kaydığını fark ettim. ve bir ayrılık konuşması yaptım. ağladı ağladıı. ben mi seçtim seni sevmeyi dedi. ne zaman istersen yanındayım dedii.. ayrıldıktan 2 ay süre sonra ben hiçbir şekilde o amaçla yaklaşmayan benimle sadece seks için yakınlaştığını anladığım birisi girdi hayatıma. ağlaya ağlaya eski sevgilimi arayıp sana ihtiyacım var dediğimde ertesi günü yanıma geldi. ben her kötü yaşadığım durumda onu arıyorum. ya geliyor ya teselli ediyor. ben sana aşığım hayatımın en güzel zamanları seninle olanlar diyor.
ve ben bir daha böyle bir sevgi bulamayacağım için hem bırakmak istemiyorum hem de bu saydığım yaş farkı, fiziksel olarak çekici gelmemesi gibi durumları düşününce hemen bağı koparmak istiyorum.
bu ikilemi neredeyse her dakika yaşıyorum. uykularım kaçıyor. bir sarılmak istiyorum bir konuşmak bile istemiyorum. ne yapmam gerektiğine karar veremedim. duygu durumumu betimleyemiyorum. ben her onunla ilgili olumsuz düşüncemi söylediğimde ağlıyor ve hep kendini suçluyor bana yine iyi davranıyor. ben de vicdan azabı çekiyorum böyle olunca.. ne yapabilirim sizce? bu ikilemden nasıl kurtulacağım ben?
not: genede baba sevgisi alamayan kızlar böyle olurmuş diye bir söylenti var fakat babam dünyanın en iyi erkekerinden birisidir. hiç öyle sevgi yoksunluğu ile karşılaşmadım ailem tarafından.