yeni
popüler
    sorular içinde ara
    yeni soru sor
    son sorular
    son cevaplar
    kategoriler
    • süslü
    • moda alışveriş
    • kuaför & güzellik merkezi
    • sağlık
    • spor
    • gönül işleri
    • aile arkadaş ilişkileri
    • cinsellik
    • eğitim & kariyer
    • seyahat
    • pet
    • sanat
    • bürokrasi
    • diğer
    19 yanıt
    • linki kopyala
    • şikayet et

    bazen keşke inançlı biri olsaydım diyorum?

    bazen işin içinden çıkamıyorum, her şey anlamsız geliyor, yok olacağımı, kimseyle hesaplaşamayacağımı, ahiretin olmadığını düşündükçe delirecek gibi oluyorum. sırf bu motivasyonla müslüman olmak istiyorum. bomboş hissediyorum bazen. annemin mesela hiç arkadaşı yoktur ama hiç yalnız hissetmez. afedersiniz b*k gibi bi hayatı olmuş. buna rağmen hep mutlu, ümitli. hep allaha sığınır, namaz kılar, dualar eder. baktığımızda yaşamak için çok büyük bi motivasyon gerçekten din. muhtemelen zor bi hayatım olduğu için böyle hissediyorum. mutlu olsaydım, psikolojim daha sağlıklı olsaydı vs böyle hissetmezdim gibime geliyor. bilmiyorum belki de saçmalamak istedim. benzer şeyler hisseden var mı?

    1. inanmadığım bir şeye nasıl inanmış gibi yapabilirim ki süslü. soruyu da bunu da ağlayarak yazıyorum. intiharın kıyısında yaşamaktan o kadar sıkıldım ki. yaşamak için bulduğum bütün nedenler inandığım diğer her şey bir anda önemini yitiriyor sonra tekrar neden bulmaya kendimi ikna etmeye çalışıyorum. yıllardır böyle döngü halinde.

    22 şubat 2019 01:00

    2. cevaplarınız için çok teşekkür ederim bu arada

    22 şubat 2019 01:02

    3. Evet ben de böyle düşünüyorum. Siginacak bir seylerin olmasi rahatlatiyordu.

    Ölümden sonrasi ve belirsizlik...

    Bugün genç bir vefat haberinden sonra akraba teyze dedi ki: iyi ki böyle güzel dinimiz var yoksa insan bu acılar la nasıl başa çıkar?

    Mideme öküz oturdu. Boğazımda bir yumru...

    22 şubat 2019 01:21


    4. Ben de istedim eskisi gibi olmak, inanmak. Icim sıkıldıkça dualar etmek. Hala her ramazan oruç tutma numarasi yaparim maalesef. Özellikle ramazanlarda ısınmaya cok çalıştım. Benim mantığım almıyor. Dilim hala aliskanlik da olsa insallah, amin, Allah'im yardim et diyor. Ama aklim kabul etmiyor. Tanri var ama belki bize tasvir edilenden cok başka. Her sey belirsiz. Ben müslümandım dindar bir ailede büyüdüm. Namaz kılar huzur dolar dua ederdim. Büyüdüm arastirdim okudum türkçesini onu bunu. Bir girdaba girdim. Film koptu. Sonra kademe kademe uzaklasiyor insan. Ilk zamanlar hala gusul abdesti almadan yapamazdım kendimi kandirirdim. Sonra sonra taşlar yerine oturdu. Kimse de bilmiyor. Hep icimde yasiyorum. Cevremdeki dualara amin derken kafamin icinde olanlardan kimsenin haberi yok. Yalnizlik korkunc ve üzücü.

    Ben de içimi döktüm soru sahibi kusura bakma uzatmisim.

    22 şubat 2019 01:29

    5. anonim 7 ne kusuru, zaten bu amaçla sormuştum soruyu. est.

    aslında bu düşünceler hep vardı ama gittikçe şiddetleniyor. öncelikle şöyle düşünüyorum, islam ya da başka bir din, kusursuz olsa bile, bütün varlıkların haklarını gözetiyor olsa bile kişinin bir dine mensup olmama hakkı var. tartışmalarda hep bunu fark ediyorum, çevremdeki çoğu insan da islamda yanlış gördüğü şeylerin üzerine giderek dinden çıkıyor ama bende tam olarak öyle olmadı. buna ihtiyaç duymak zorunda değilim diye düşünüyorum. bir dinim olmak zorunda değil. iyi bir insan olmak için dine ihtiyacım yok. ödüllendirilmeyi beklemeye ihtiyacım yok. ben zaten hep iyi bi insan oldum, çabalamadım, böyle gelişti. yaşadıklarım ya da "yaradılış" itibariyle artık bilmiyorum. çevremdeki çoğu insandan daha hassas, ince düşünceli bi insanım. bu hassasiyeti biraz olsun yenip normal insanlar gibi yaşayabilmek, kendimi akışa bir nebze olsun bırakabilmek bile yıllarımı aldı. baktığımda çoğu müslümandan daha müslüman olduğumu görüyorum zaten, nacizane.

    soruda yazdığım düşünceler git gide bir arayışa dönüşüyor gibi hissediyorum. ben bu arayıştan rahatsızım. acziyet gibi geliyor.

    bunun yanında eğer müslüman olursam daha iyi olacağıma adım gibi eminim. zaten bağlanmaya, sevmeye, sahiplenmeye çok müsaitim. bunlar beni yaşatan şeyler. beni anlayan, dinleyen, sığınabileceğim bi yer olduğu fikri şu an bile gözlerimi dolduruyor. çok iyi hissettiriyor.

    ve soruda da söylediğim gibi. eğer daha sağlıklı bi psikolojim daha mutlu bi hayatım olsaydı böyle bir yokluk hissedeceğimi düşünmüyorum ve bu çok büyük bi iki yüzlülükmüş gibi geliyor. bilemiyorum belki yine hissederdim ama sanmıyorum.

    bilemiyorum.

    22 şubat 2019 12:34

    6. Zaten en büyük iki sorun bireyin kendisini yok olmaya layık görmemesinden ve mutsuz olmayı ''haketmediğini'' düşünmesinden geliyor.

    Bana sorarsan hiçbirimiz özel değiliz, yök olucaz doğmadan önce ki yokluğun gibi farkı yok.

    İkincisi de sen özel değilsin, ben de değilim kimse değil, dolayısıyla yaşadığın hislere öcü gibi bakmaz, mutsuzken de normal karşılayabilirsen aşabilirsin.

    Zaten bizim aklımıza sürekli mutlu olmamız gerektiğini kim soktu onu da anlayamıyorum. Duygular bir bütündür mutlulukta,mutsuzlukta bir duygudur ve gelip geçicidir. Ayrımcı olma hepsini kucakla.

    Kendinin özel olmadığı kabullenirsen rahat edeceksin, Evrende toz zerresi kadar değerin olmadığını hatırla ve yaşamının tadını çıkar.

    22 şubat 2019 13:48

    7. kendimin ne kadar özel olmadığımın farkındayım. bence sağlıklı olan özel hissetmek. makul seviyede. kimseye zarar vermeyen "biriciklik".

    yok olmayı kendime yakıştıramıyor değilim, daha neler. sadece çevremdeki çoğu insanın inandığı bi ahiret var ve ben bunun ne kadar büyük bi motivasyon olduğunu fark ettim.

    mutsuzluktan kastım anlık veya basit mutsuzluklar değil. burada ne şekilde anlatırsam anlatayım samimi olmayacak. zaten anlatamam da istesem bile. hayatım patetik olaylarla dolu. çok çaba sarf ettiğim ama peşimi bırakmayan şeyler. hiç mutsuz olmayacağım, üzülmeyeceğim, başıma kötü hiçbir şeyin gelmeyeceği bi hayat hayal etmiyorum. hayatın nasıl bir şey olduğunun farkındayım.

    22 şubat 2019 14:01


    8. allaha inanıyor musunuz?

    22 şubat 2019 22:35

    9. agnostiğim diyebilirim.

    23 şubat 2019 00:44

    10. Dini, milleti, değerleri (çok az var) olmayan bir insan olarak yazıyorum o süreçlerden bende geçtim, çokta ağır geçirdim ama hepsi bitti gitti.

    Nasıl oldu bilmiyorum hiçbir şeye aidiyet duygusu geliştiremiyorum, sanırım bu psikolojik bir sorun. Travmatik olaylar yaşadım, tüm değerlerim yerle bir oldu, kalktıgımda kendimi nötr bir insan olarak buldum.

    23 şubat 2019 00:54