1. şükretme psikolojisinin felsefi versiyonu olmuş sizinki :)
ya tanrı bizi direkt cehennemde yaratsaydı bak ne kadar merhametli ki dünyaya koymuş falan...
yaratılış hikayesinde ademle havva cennetten kovulup dünyaya atılmışlardır. her şeyi yiyin ama o meyveyi sakın yemeyin uyarısına karşı koyamayıp meraklarına yenik düştükleri için...
her şeye kadir olan, geçmişi geleceği bilen tanrı böyle olacağını bilmiyor muydu yani? bu açıdan bakınca resmen oyun oynamış gibi gelmiyor mu? tanrının ne kadar ulvi bi varlık olduğunu gözünüzün önüne getirebiliyor musunuz? bu kadar muazzam varlığın böyle basit oyunlarla uğraşması saçma gelmiyo mu?
açıklanacak çok şey var aslında ama uzatmak istemiyorum. şu imtihan meselesine değincem. her insanı o şekilde, o özelliklerde yaratan zaten tanrının kendisi değil mi? atıyorum bana kötü anne baba, kötü deneyimler, genetik yatkınlık vs verip bir psikopat olmamı sağlayan, kaderimi böyle tayin eden ama sonrasında seçim yapma şansımın olduğunu iddia edip beni cehenneme atan da bizatihi kendisi... iyi bi ailede yetişmiş normal bi insanla benim aynı şartlarda değerlendirilmemiz ne kadar adil? çocukların ölmesi ve ölünce direkt cennete gitmesi ne kadar adil?
ister kabul edin ister etmeyin dünya bir sınav alanı için fazla kaotik bir yer. bir şeylere inanmak içimizi rahatlatıyor olabilir ama ben bunun için objektiflikten asla sıyrılamam