yeni
popüler
    sorular içinde ara
    yeni soru sor
    son sorular
    son cevaplar
    kategoriler
    • süslü
    • moda alışveriş
    • kuaför & güzellik merkezi
    • sağlık
    • spor
    • gönül işleri
    • aile arkadaş ilişkileri
    • cinsellik
    • eğitim & kariyer
    • seyahat
    • pet
    • sanat
    • bürokrasi
    • diğer
    10 yanıt
    • linki kopyala
    • şikayet et

    hadi bu cumartesi bunu konuşalım?

    hiç ayrılamam dediğiniz sevgililerinizi, hiç bitmez dediğiniz arkadaşlıklarınızı bitirip hayatınıza nasıl devam ettiniz. özellikle de sevgililerinizden nasıl vazgeçtiniz? unutma aşaması hiç mi zor değildi? kaç yıl oldu mesela biteli hiç mi yıllar içinde görüşmek istemediniz? teşekkürler şimdiden herkese

    1. 1.5 yıl oldu. Unutmadım. Unutmamak için hep yazıyorum. o da iyi geliyor. ilk günkü kadar aşığım. Sanırım yol almak istemiyorum.

    24 şubat 2018 20:42

    2. 1.anonim işte ben de o bir anda insana gelen napıyorum ben ya kendime eşiğine gelen başarılı unutma hikayesinin nasıl olduğunu merak ediyorum.

    2.anonim keşke içkim sigaram elimde olsa benimde. Merak ediyorum sadece merak nasıl oluyor bu unutma işi

    24 şubat 2018 20:51

    3. Çok aşık olduğumu sandım yıllarca, her eziyetine katlandım - zaten bana o an eziyet gibi gelmiyordu sonradan eziyet olduğunu anladım. 18-23 yaş arasındaki tüm arkadaşlarım da onunla beraber çıkıp gitti hayatımdan chnku ben değişmiştim. O zamanlar anlamakta çok zorlandım ancak büyüdükçe görüyorum ki değişim hayatın bir parçası. Ölmesi gereken ilişkiler ölüyor, doğması gerekenler doğuyor ve büyüyor, gerekirse onlar da öluyor. Hayatın ritmi böyle çünkü, hiçbir şey sonsuz değil. Bunu kabullenmek önce zor tabi ama kabullenince de bir rahatlik geliyor insana ^^

    24 şubat 2018 20:51


    4. Kendimi cok degersiz hissettirdigi icin 4 seneyi asan iliskimi bitirdim. Hala arada güzel gunlerimizi düşünüyorum ve özlüyorum ancak bana hissettirdigi degersizlik aklima geldigi anda geciyor.

    24 şubat 2018 20:58

    5. benimde 4 yıllık ilişkim bitti, değersizlik hissi, hiçbir zor zamanımda yanımda olmaması fiziksel yakınlığın giderek azalması cinsel problemler vs. bir sürü etken oldu, işin ilginç yanı o benden ayrılmayı asla istemiyordu ve ayrılığı kabullenmekte hala zorlanıyor, beni ayakta tutan biraz da bu sağlıksız dinamikleri görüp kendimi kurtulmuş hissetmem oluyor çünkü bu sistemden ben çıkamasam o hiç çıkamayacaktı ve işin ilginç yanı bu adam benimle evlenmeyi düşünüyordu. insan olarak iyi bir insandı fakat ruhsal anlamda aynı frekansta değildik, ayrılık acısı çok çekmiyorum açıkçası çünkü ilişkinin kötü gittiği dönemde o kadar çok acı çektim ki şu an hafiflemiş hissediyorum sadece. bunun yanı sıra çok çalışıyorum, okul iş ve terapiye gitmem de beni ayakta ve güçlü hissettiriyor, normalleştiriyorum kafamda ayrılığı, dünyanın sonu değil böyle gitse ömür boyu mutsuz olacaktın diyorum, şimdi en azından güzel sürprizlere kapın açık diyorum, insanlar 20 yıllık evliliklerini bitiriyorlar, eşlerini kaybediyorlar dünyanın sonu gibi davranmaya gerek yok diyorum kendime ve işin ilginci işe yarıyor:)

    24 şubat 2018 21:06

    6. hiç bitmez dediğim çocukluktan ergenliğime 7-8 senemi geçirdiğim arkadaşlığım bitti. hemde baya kötü bitti süslü, birbirimizi çok kırdık ve kızdırdık. yıllar geçti eski sevgilim ona ulaşmış bana ulaşamadığı beni merak ettiği için, o da bana ulaştı. yıllar sonra(küstükten 3-4 sene sonra) telefonla konuştuk. neredeyse ağlayacaktık. birbirimize hala çok kırgınız ama, yeniden dost olamayacağımızı biliyoruz. ben hala çok özlüyorum ama kasten yeniden görüşmüyorum. anılarımız tatlı birer anı olarak kaldı, bazen ağlatsalar da geçmişte bırakabildim.

    çok sevdiğim ve sevildiğim sevgililerim oldu. iki tanesiyle neredeyse hiç kopamadık. biriyle sadece 6 ay çıktık, diğeriyle bir ayrı bir barışık yıllarım geçti. onlardan biri aylar önce geri dönmek istedi hatta nişanlanma lafı bile geçirdi, ama o kadar tanıdığım insan olmaktan çıkmıştı ki onu çok sevsem de konuşmayı bitirdim. şimdi başkasıyla sevgili. diğeriyle ise daha dün konuştuk, arkadaşça. ama kafamda bitirdiğim için ikisiyle de barışmam. bilerek de buluşmuyorum çünkü buluşursak kendimi tutamam, barışırım biliyorum. ikisi de buluşmak istedi benimle.

    çok kişisel olduğu için anonim olacağım, ama unutuluyor süslü inan. yatışıyor o deli hisler. ben çok ağladım, çok mutsuz oldum. özellikle arkadaşlarımı kaybetmek beni derinden yaraladı ama her şey yatıştı. mantıklı oturup düşününce daha kolay atlatılıyor bu süreçler.

    24 şubat 2018 21:10

    7. merhaba, ben „hic ayrilamam“ dedigim kisiden ayrildim. 5 seneyi gecti, hem iliski esnasinda hem de bittikten sonra cok yiprandim. zaten genellikle ayrilamam denilen iliskiler bitmiyor, siz psikolojik olarak bitiyorsunuz ve iliskiyi ayakta tutacak güc kalmiyor diye düsünüyorum. toparlanmam uzun zaman aldi, hala aklima geliyor, gecen hafta cok uzun süreden sonra her gece rüyamdaydi. yazmadim veya simdiye kadar hicbir iletisim istegim olmadi. ayni olaylari yasama ihtimali insani korkutuyor ve insan kendini bunu düsünerek durduruyor diye düsünüyorum. 

    24 şubat 2018 21:30


    8. Onüç ve oniki senelik iki arkadaşımı arka arkaya hayatımdan çıkardım. Hergünde görüyorum mecburen ama etkilenmedim çünkü zaman içinde aslında arkadaşlığımızı haketmediklerini belli etmişlerdi. Bazı zamanlarda öyle insanlarla arkadaşlık edeceğime zamanı mı enerjimi kendime harcarım diyorum. Ne yazık ki yeni arkadaşların da aynı kazıklar atmalarını beklediğimden dolayı insanlardan uzak duruyorum.

    24 şubat 2018 21:44

    9. fi dizisinde bu konuya çok uygun bir cümle geçmişti birden onu hatırladım. ''insanları hayatından hata yaptıkları için değil, umudun kalmadığı için çıkarırsın''

    umut bitince düşünecek bir şey de kalmıyor. hayatımdan çıkarmak istiyorsam zaten gözden çıkarmış oluyorum.

    24 şubat 2018 22:03

    10. Çok çok sevdiğim ve seviliyorum sandığım insan bana açıklama bile yapmadan 1 gün icinde ortadan yok oldu. 1 gece once sana aşığım diyen insan mesaj dahi atmadan ortadan yok oldu. Ilk hafta şok etkisi yapti. Hatta öldü falan sandım/buna inanmaya çalıştım ama meğer adam o ara nişanlanmakla mesgulmus. Sonrasi cok uzuldum ama gecti. Gecmek zorundaydi. Bu üzüntülerle boğulurken o hayatını yasiyordu. Böyle bir karaktersiz için hayatımı mahvetmek anlamsız geldi. Düzgün bir insan olsa daha mi zor atlatırdım bilemiyorum ama odak noktam o hayatına devam ederken ben burda bu halde olmamalıyım, benim de devam etmem gereken bir isim, beni çok seven ve mutluluğumu isteyen ailem oldu. En mutsuz olduğum anlarda bunu getirdim aklima.

    Bunun dışında hiç bitmez dediğim arkadaşlığım da benzer şekilde bitti diyebilirim. Ağladığı için ankaradan trabzona cebimde 5 para olmadan gittiğim arkadaşım sevgili ve is bulduğu gibi beni arayıp sormayı birakti. Aradım açmadı açtığında da 5dk konuştu konuşmadı. Yine düşündüğüm bu kişi beni hayatında istemiyor, hayatında bana zor günü dışında ihtiyaç duymuyorsa benim de artık kendi yoluma bakmam gerekirdi.

    Aslında şu var hani derler ya hep dost zor gunde yanında olandır diye ben buna inanmıyorum. Bence mutlu olduğu, hayatında hiç sorun olmadığı zamanda da seni yaninda isteyen insan asil dostun. Bunları fark ettiğimden beri çoğu insanı bazen kendim istedigim bazen de şartlar böyle gerektirdigi icin hayatimdan çıkarttım ve inan böyle daha huzurlu ve mutluyum.

    Baya da uzun oldu ama :) biraz da iç dökme gibi oldu.

    24 şubat 2018 22:50