instagramda hayatını paylaşanları nasıl görüyorsunuz?

1. bakmıyorum. kendim de paylaşmıyorum. herkese her şeyi duyurmaya gerek yok.

2. ben instagramda çok aktifim aslına bakarsanız ama gerçekten ne aşağılık kompleksim var ne de mutsuzum ve olduğundan farklı göstermeye çalışıyorum.. ama tabi böyle olan insanlarda vardır. genellemek yanlıştır :)

3. Normal olan sizsiniz. O sürekli paylaşım yapanlardan biri yakınlarımdaydı. Sırf paylaşmak için tatlı yapmalar, paylaşmak için o mekana gitmeler. Daha da ötesi sevgilisiyle kavgalıyken mutlu fotoğraflar atmalar. Hani gözüne güzel gelen şeyleri paylaşırsın, tatlınla gurur duyar paylaşırsın, manzarıyı beğenir paylaşırsın, arkadaşlarınla yaptığın etkinliği ölümsüzleştirmek ister anı diye paylaşırsın da her şey mi paylaşılı kardeşim? Ben senin yeğeninin 30 snaplik hikayesini ne yapayım? Her sabah kahvaltını ne yapayım, diyetisyen misin sen? Ayh içim daraldı. Kapattım zaten 1 yıl oldu. Sorunuzun cevabı da mutlu görünmek istiyorlar. 

4. ya herkes herşeyi paylaşabilir tabi ki. ama bana sadece şeyler saçma geliyor. sevgilisi bi mekanda sürpriz hazırlamış mesela, kız girerken mekana çekiyor falan nerden biliyon ki sürprizse? sevgilisi balon almış gelmiş, hemen fotoğraflamalar falan. bu tarz mutlu anlarda aklıma fotoğraf, video gelmiyor benim. anın tadını çıkarıyorum. belki de bir kere gelecek başıma olay neden telefona sarılayım ki? sevdiğimle o anı yaşarım. bi mekanda 50 tane snap atıyorlar, sırf snap atmak için mi gittin o mekana? hiç mi bşeyler içmiyorsun, dans etmiyorsun. anlam veremiyorum :/

5. bana aşırı aşağılık kompleksiymiş gibi geliyor. özellikle şu her anlarını paylaşan çiftler öyk yani... ben sevgilimleyken aklıma story koymak falan gelen en son şey oluyor, insanlarsa ilişkilerini instagram storyde yaşıyor.

6. bir zamanlar öyle biri olarak konuşayım gerçekten her anımı koyuyordum ama buna mutlu mutsuz her an dahil sonra yavaş yavaş şunu fark ettim hiçbir duygum artık gerçek değildi yani mesela üzülmüşüm hüzünlü şeyler paylaşıyorum bu storye attığım hüzünlü şeyler için ekstra araştırma yapıyorum yani aslında üzüntümü yaşamıyorum da bunu nasıl yansıtırıma bakıyorum ya da mutluyum diyelim ki erkek arkadaşımla sürekli fotoğraf çekililiyoruz story atıyorum vs ama o günlere dair anım yok çünkü ikimizde telefona gömülmüşüz.şimdilerde çok azalttım bu durumu ve daha mutluyum bir yere gittiğimde amacım insanlara ne kadar mutlu olduğumu ya da ne kadar eğlendiğimi ispat olmuyor çünkü o sırada gerçekten bunlarla ilgilenemeyecek kadar mutlu oluyorum ya da üzgünken bunu başkalarına göstermek yerine kendimi dinliyorum vs yani başkaları adına konuşamam ama kendi adıma yapay duygular yaşıyormuşum o zamanlar.

7. Hepsini genellemiyim ama çoğunun özgüven problemlerinden mütevellit kendilerini kanıtlamaya, göstermeye çalıştıklarını düşünüyorum. Hatta özeleştirimsi olsun, hayatımın mutluluk seviyesi arttığından beri gittiğim yerleri, yaptığım şeyleri paylaşmak aklıma gelmiyor, gelse bile "amaan ne gerek var" var diyorum.

Şöyle bişi de var, sosyal medyada aşırı mutluluk pozu kesen çift arkadaşlarımın ilişkileri hep çok kötüydü, sanki dışarıya mükemmel bir imaj göstererek kendilerini kandırmaya/kanıtlamaya çalışıyor gibiydiler. çok kalıcı da olmadılar.

8. hepsini çok mutsuz görüyorum

9. Şahsen çok eğlendiğim zamanlarda fotoğraf çekmek bile aklıma gelmez. Hayatının tüm detaylarını paylaşmak bana hepimizde olan beğenilme ihtiyacı sebebiyle gelişen bir sosyal medya bağımlılığı gibi geliyor.