okb hastası olan veya yakını olan var mı?

1. Babamı bildim bileli okb hastası suslu, anlaşılması çok güç olabiliyor ne yazık ki. Oldukça yıpratıcı oluyor iki taraf için de. İlaç tedavisi görüyor mu veya terapi?

2. Neye karşı okb si? Kiminin dini ritüellere kiminin temizliğe oluyor. Tabi takıntılı düşünceler bunu takip ediyor. Bana da doktor tanı koymuştu ama ben çok zaman sonra gittim o da bir kere..Banyoda 2-3 saat kaldığımı bilirim . Özellikle abdest aldığım zamanlar kabusa dönüyordu.olmadı su değmedi tıkanamazsın temizlenemedim vsvs.. zamanla çok yıprandığım için usandım bazı şeyleri bıraktım (bazıları inancımı zorluyor ama kafayı yiyecek noktaya geliyordum) ..artık 30 dk da çıkabiliyorum banyodan en azından. ama genel hayatımda insanlara karşı bazı takıntılı düşüncelerim devam ediyor.

3. İlaç tedavisi görüyor süslüm, takıntıları biraz karışık genelde davranışlarıyla ilgili hani temizlik veya dini diye kutuplandıramam. Çoğunu bıraktı hatta tedavi iyiye gidiyor ama ilk tanıştığımızda alır götürürdü beni, şimdi evden çıkmaz oldu. İçine kapandı. Pek konuşmaz oldu. Bir yerlere gitmek bir şeyler yapmak istemez oldu işte. Çok mutsuzum ne bileyim. Dün konuştuk biraz, ayrılmak istemiyor benden. Çok sevdiğini de söyledi ki hissettim yani öyle boş yere söylenmedi ama buradan nasıl çıkıcaz artık bilmiyorum.

4. Süslü ben de okb hastasıyım. Hastalığım diğer insanların kişisel hijyenine karşı yani ev temizliği vs değil. Kendi kişisel hijyenime çok özen gösterdiğim için insanları sorguluyorum sürekli. Acaba dişini fırçaladı mı ? El yıkama alışkanlığı mı ? Tarzında endişelere kapılıyorum. Toplu taşımada minimum düzeyde nefes almaya çalışıyorum. Kendim de sağlıkçı olduğun için hastalığımı kabullenmem zor olmadı, tahmin ediyordum zaten. İlaç kullanmaya başladım başlayalı çevremdeki insanlar sürekli “neyin var ?” “Niçin durgunsun ?” Diye sorup duruyorlar. İlaç düşüncelerimizi engelleyip bizi rahatlatmaya yönelik oldugu için içimde yaşadığım heyecanı dışarı yansıtamıyorum. O yüzden insanlar sürekli mutsuz veya hasta oldugumu düşünüyorlar. Erkek arkadaşına da bu şekilde yansımış olabilir. Kendini çok enerjik hissetmiyor olabilir ki bende de uyuşukluk yapıyor. Hatta bazı zamanlar baş dönmesi ve bulantı da yapıyor. Belki yan etkilerinden dolayı böyledir belki de ilacın doğal etki mekanizmasından dolayı. Eğer yan etkilerini görüyorsa doktoruyla görüşüp ilacını değiştirmesi gerekiyor (doktor da uygun görürse) geçmiş olsun :)

5. Ben de okb tedavisi gördüm süslü. 2 yıl. Benim takıntım “acaba ne düşünüyorlar benim hakkımda” “acaba yanlış bir şey mi dedim” “acaba yüzümdeki bir kusuru beğenmediler mi” “acaba benden tiksiniyorlar mı” diye dönüp duran sorular vardı kafamda. Sokağa çıkamıyordum çünkü beynim odaklandığı için sürekli bunları düşünüyordum. Bir zaman sonra anksiyeteye çevrildi bu. En son ise sosyal fobi. Ilaçların etkisi ne yazık ki kullandığım süre boyunca oldu. Şu an hala daha çok şiddetli bir anksiyete durumum var. 

6. Teşekkür ederim süslülerim, peki siz bu süreçlerden geçerken sevgiliniz var mıydı? Veya ailenizle, arkadaşlarınızla neler yaşadınız? Nasıl davransalardı daha rahatlardınız? 

7. Bu arada anksiyete ile uğraşan süslüm umarım sana yardımcı olacak yolu bulabilirsin

8. SÜslü benim sevgilim vardı ve zaten kişisel bakımına en az benim kadar dikkat eden biriydi. Ailem de daha hassas olmaya çalıştılar. Daha hassas olmasalar bile göstere göstere yapmaya başladılar her şeyi :d 

9. Anksiyetesi olan süslü ben. 7 yıldır var bu illet bende, 7 yıl içinde 4 tane sevgilim oldu. Hepsi yardımcı olmaya çalıştılar(yardım beklemedim) ama pes ettiler hep. “Yoruldum” Diyip gitti hepsi. 1 tane daha erkek arkadaşım var (sevgilim değil) 5 yıldır yanımda ama onu da uzaklaştırdım kendimden. 

10. Süslüm ben de çok yoruldum, hastalığını itiraf ettiği ilk kişiyim, tedaviye onu ben yönlendirdim. İlişkimizin başında belki 2 ay kullanmamıştır ilaç sonra başladı. 1 yılı geçtik. Çok yorulduğumu ve mutsuz olduğumu hissediyorum. Onun elinden tutmak için her şeyi yaptım ama karşı taraftan bir şeyler hissedemiyorum işte. Değersiz hissetmeye başlıyorum öyle de olunca, neden diyorum istemeden.  Sağlığı benim için hep ön planda oldu, istedim ki o da benim için çabalasın. Çabalamıyor mu onu da tam bilmiyorum. Ne zaman konuşsak o kadar üzülüyor ki, beni ve yaptıklarımı görmüyorsun derken yaşlarını tutamıyor. Fakat ben de ağlamaktan bitkin bir haldeyim işte. Ne yapacağımı bilmiyorum bir de sizlerle dertleşeyim dedim. Sonumuz hayrolur umarım...