soru yorumda iç dökmek istedim?

1. yoruma yazmamışım ama olsun...

2. çok üzüldüm anonim 2. hasta mıydı kedin?

3. çok haklısınız alışmak bağlanmak çok acı, sonrasında bir anda kopmak... kaç yaşındaydı

4. Aşağı yukarı 2 ay oldu. 9 yaşındaki kızımı kaybettim ben de. Ardımda 2 tane daha kedi kızım olmasa dayanamazdım. İlk zamanlar çok ağladım. Ailem de öyle. Ama sonraları mecbur devam ediyorsun yaşama. Ve bunu yaşamayan anlayamıyor. Çok sevdiklerimi de kaybettim. Özellikle o süreçlerde hep kızım vardı yanımda. Şimdi onun daha mutlu bir yerde olduğunu düşünüp avutuyorum kendimi. Ailemle yaşıyordu ben evlenince annemler bana vermediler. Şimdi her aile ziyaretinde hala oynayıp bıraktığı yerde duran toplarına, hep uyuduğu yere, tırmalama tahtasına bakıp içleniyorum. Ama mecburum. Durmak zorundayım. Ağladıkça geri gelmiyor çünkü ve ben yaşamdan kopuyorum. O beni mutlu etmek için türlü şaklabanlıklar yapardı. Şimdi ardından kendimi hırpalayıp anısına saygısızlık etmek istemiyorum.

5. muhabbet kuşumuz vardı, ailenin bi’ üyesi gibiydi çok severdik. neredeyse birlikte yatıp birlikte kalkıyoduk, beraber yiyip içiyoduk. evcek acayip üzüldük. hala aklımıza gelir üzülürüz. yani bi yerden sonra hep düşünmüyosun ama o burukluk da pek gitmiyor. bi’ de her hayvanla aynı enerjiyi yakalayamıyosun. onların da karakterleri var. bi’ daha muhabbet kuşu alsak mı deyip deyip vaz geçiyoruz. ya eskisi gibi sevemeyiz ya da acısına tekrar dayanamayız diye. kuşumdan sonra uzun bi’ müddet mutsuz gezdim. sonra zaten hayat dertleri falan. ondan beridir onunla olduğum kadar hiç mutlu olamadım be süslüm. o yalnızlık hissi gitmiyo.

Yukarda bi daha alsak mı falan demişim ama kuşumuz bize kendi gelmişti. öyle gecenin bi vakti cama konmuş biz de farkedince içeri almıştık. Yavruydu geldiğinde de uzun yıllar beraber geçirmiştik yani. öyle evcil hayvan alma gibi bi adetimiz de pek yoktur. kendiliğinden geliyolar genelde. 

6. insanı çok yaralıyor gerçekten anonim. seni çok iyi anlıyorum

7. Babaannem öleli 6 yıl oluyor, her aklıma geldiğinde ağlıyorum. Rüyamda görüyorum, uyanıyorum ağlıyorum. İlk öldüğü gün sanki kabusta gibiydim, idrak bile edemedim. Mutlu bi gününüzde yaşadığınız keşke o da olsaydı hissi hiç geçmiyor. 

8. 2 yıl önce kedimi kaybettim ben. Kaybettiğim dönem de zaten çok kötü günler geçiriyordum ve kedimle teselli buluyordum. Dayanamadım bağıra bağıra ağladım saatlerce. Acıdan nefesimin kesildiğini hissettim. Hiçbir şeyim olmadı sadece yaşasın istedim neden neden diye çok ağladım. Uykumda bile ağladım 3 gün. Gözlerim davul gibi şişmişti. Kedim hastaydı. Hep hastaydı zaten. Ona çok iyi baktık annemle. Üzerine titredik. İlk günler sokakta baktığım kedileri görmek istemedim. Daha sonra kedim için özel aldığım mamayı sokak kedilerine verdim ağlaya ağlaya. Yemek kısmet olmadı oğluma diye. O ölmüştü bir hafta geçmişti ama ellerimde tırnak izleri duruyordu. Önceden tırmalayınca iz kalacak diye korkar çareler arardım. O izler hiç geçmesin istedim, geçtiler maalesef. İlk zamanlar bir kediyi sevince suçlu hissederdim kendimi. Sonra sonra ona olan özlemimi sokak hayvanlarına yardım etmeye verdim. Onlarla olmak bana iyi geldi. İlk 6 ay falan ismi geçse tutamaz ağlardım. İlk günler yüreğim yerinden çıkacak gibi oluyordu, şimdiyse bunu yazarken yine ağlıyorum ama sanırım alışmışım. Aklıma gelmediği bir gün bile yok zaten telefon ekranımda boncuk boncuk bana bakıyor hep. Ama o nefesimi kesen acı yok artık. Yokluğuna alıştım maalesef. Hiçbir acı baki değil diyorlar. Beni en çok üzen bu olaydı. Buna da alıştım. Sanırım insanoğlu gerçekten her şeye alışıyor çünkü mecbur.

Ama sevdiklerimi kaybetmekten delicesine korkuyorum hala.

9. cevapları okurken bile gözlerim doldu. kedilerimi kaybetme düşüncesi bile çok üzüyor beni 

10. 3 yaşında sağlıklı tontiş bir oğlum var. kalbim paramparça oldu sizlerin yazdıklarını okurken. hepinizi kucaklıyorum, yavrularınıza çok güzel hayatlar sundunuz. onlar hala sizinle. hepinizi seviyorum. sokaktakileri de unutmadığınız için teşekkür ederim.