upuzun bir akıldan geçenleri dökme, bu girdiyi okumak size pek bir şey katmayabilir okumadan önce birkaç kez düşünün derim?

merhaba, aslında ne söyleyeceğimi, ne duymak istediğimi bilmiyorum. bu yazdıklarımın sonu nereye gidecek bilmiyorum. sadece herhangi bir yere not alayım diye düşünsem bunu hayata geçirmeyeceğimi bildiğim için buraya yazmak istedim. çok melankolik bir şey ortaya çıkacak gibi görünüyor ama merak etmeyin süslüler iyiyim :) sanırım birazcık pms etkisindeyim. tabi böyle zamanlarda kendimi biraz yalnız hissediyorum. sanırım ana etken bu: yalnızlık hissi. üniversite son sınıftayım. kalabalık bir okulda okuduğum için ve daha önce okul değiştirmediğim için arkadaşlık kurmakta pek yetkin değilim. bu yüzden okulda merhabalaşmak dışında bir arkadaşlık kuramadım. geçmişe özlem duydum, eski arkadaşlarımı özledim -her ne kadar bir aradayken şikayet ettiğim tarafları da olsa- insan her şeyi özlüyor. biraz sosyal fobi mi vardı sebebi neydi bilmiyorum ama bildiğimden, tanıdığımdan uzaklaşamadım hiç. soracak olursanız yurtta tek başıma kalıyorum ve burada da durumum aynı. bu durumu değiştirmek yerine, bunları uzun zaman düşündüm ve kabul ettim. aklıma eskisi kadar takılmıyor. bunları dile getirme sebebim ne kadar ayrıntı verirsem vereyim durumu tam olarak kavrayamabilirsiniz diye düşünmeme rağmen bir umut verebildiğim kadar ayrıntı ile hayatımı biraz anlatmak. devam zorunluluğu olmadığından tembellik edip okula da uğramadım bahar dönemi başladı başlayalı. biraz okul ortamına karışsaydım belki şu an bulunduğum arayış halinin içinde olmazdım, bilemiyorum. kendi kendime vakit geçirmeyi tercih eden biriyim. fakat şu anki durumum tercih olmaktan çıktı diye belki hissettiklerim farklı. iç sıkıntısı, arayış hali, ne yapsa bilememe, karar verememe halindeyim. abimle aynı şehirdeyim fakat kendisi bu haftasonu ailesi ile yurtdışında olacak. burada olduklarında vaktimi onlarla geçiriyorum ama bu hafta burada değiller diye herhalde kendimi çok yalnız hissediverdim birden. şehirdışında okuyan arkadaşlarım (farklı farklı şehirler) bir araya gelip bir yerlere gittiler aynı zamanda. bana sormadılar çünkü genelde katılamıyorum. buna alınmadım ama kendime kızdım aslında. anne-baba durumları dolayısıyla onlara çoğu zaman katılamadığım için zamanla grubun dışında kaldığım için kızdım kendime. biraz kalacağım, seyahat edeceğim koşullara fazla özen gösterdiğimden de belki hiç gitmedim onlarla bir yere. mesela bulunduğum yere geldiklerinde gece dışarı çıkarken sonrasında nasıl döneceğimi de düşündüğümden katılmadım. ya da arkadaş grubunda benden hoşlanan bir arkadaşlarına umut vermemek için ve karşılaşınca ne yapacağımı bilemediğimden gitmedim bazen. genel mizacım başta sessiz sakin durup samimi olduktan sonra "aa sen çok farklıymışsın, çok eğlencelisin, biz seni hiç böyle bilmiyorduk" denenlerden. fazla temkinliyim anlayacağınız, yavaş yavaş aşmakla uğraşıyorum. (devamı 1.cevapta)

1. şimdi diyorum ki "madem kendi başımayım, seçeyim bir film izleyeyim/ sürekli listeme ekleyip yüzüne bakmadığım dizilerden birini açayım (ama o kadar kararsızım ki "hangisi?" / kitap okuyamamaktan şikayet ediyorum -telefon bağımlılığı vs. sağolsun- kendimi şartlayıp bir şeyler okusam neredeyse eminim ki başka hayatları okumak, başka dünyalara dalmak benim arayışımı, açlığımı doyuracak/ biriktirdiğim dergilerden birine açıp bakayım" diye uzayıp gidiyor bu liste. yani süslüler asıl soruyu galiba bu upuzun anlatışın sonunda buldum gibi. asıl ve genel olarak hayatımda şikayet ettiğim şey böyle bir şey. "kardeşim ne anlatıyorsun allah aşkına?" diyecekler için direkt söylemeye çalışayım. sürekli yapılacaklar listeleri oluşturmak (zihinde/kağıt üstünde), karşılaşılan yeni şeylere dair bazen yüzeysel de olsa merak duymak, bunları daima listeye eklemek. fakat listedekilerin azalmasına yönelik hiçbir şey yapmamak. listenin sürekli uzayıp gitmesi ve insanın yapamadığı şeylere bakıp sürekli bir rahatsızlık hissi duyması. zamanı bomboş geçirmek ve buna rağmen uyku vakti gelip çattığında, hava karardığında zamanın bitebilen bir şey olduğunun ayırdına varıp boş geçirdiğin zamana hayıflanmak. çünkü bu birçok kola ayrılan, dallı budaklı listeye nereden başlayacağını bilememek. çağımızın da vebası olduğunu düşünüyorum okurkenki dikkat süremiz belli bir karakter sayısıyla sınırlandı. artık uzun şeyler okuyamıyoruz (ben artık tweet bile okumak istemez oldum mesela), uzun bir şeyleri dikkati toplayıp izleyemiyoruz -kendi adına konuş diyebilirsiniz tabi, ben bunları yapabilen insanları tenzih ediyorum ve kendilerine hayranlık duyuyorum- vs. vs. sonuca hemencecik varmak istiyoruz. mesela ben, bölümüme isteyerek girdim, alanımda yetkin olmak isterim -ki başarılı bir öğrenciydim vaktiyle, dersini gördüklerim konusunda yetkindim mesela- şu anda da bunu istiyorum fakat çalışmadan, çaba göstermeden. böyle bir dünya yok tabi. neye başlasam "önümdeki çok çok uzun bir yol var, çok adım atmak lazım, yorulurum, başaramam, en iyisi bırakayım" hissi. hoş nereden başlayacağıma karar vermek konusunda da pek başarılı değilim anladığınız gibi. yapacak çok şey var, belki eskiden de çok vardı fakat bilmiyorduk bu kadar şey olduğunu, yapılacak milyon şey için milyon yapma şekli var. evet rastgele yapmak bir seçim fakat belki çoğu insanın milisaniyeler süren karar süreci bende çok uzun. bazen bunları o an aklıma geldiği kadarıyla kağıdın üstüne döküp orada bir plan yapıp onu izleyeyim diyorum. çünkü bunları sadece zihinde planlamak sadece etrafa boş düşünce bulutları saçmak oluyor. eyleme geçmiyor yani hiçbiri. yapılacak çok şey, buna rağmen yetmeyecek zaman var hepimizde. böyle kendi kendime konuştum, anlattım. üstüne bir şey söylemek isteyen varsa, yol göstermek isteyen varsa yahut buyrun beklerim. bunları harflere dökmek bile beni sıkılmışlık hissinden kurtardı gibi. şu an bu pencereyi kapatıp bir şeyler yapmaya hazır hissettim kendimi. ama merakıma yenik düşerek "gönder" butonuna basıyorum. okuma gafletine düşenler kör olmaz umarım :)

2. çok çok teşekkür ederim. gece okuduğumda uzun süre gülümsedim. inanın ben de farkındayım bunun ama kendime daha sık hatırlatmam gerektiğini fark ettirdiniz bana. söylediğinizi mottom haline getirmeyi umuyorum: "yarın da bugünleri özlememek için bugünün tadını çıkarmak"

bir başka anonim de cevaplamıştı sorumu. soru kısmında yazanlar için okula gitmem önerisinde bulunmuştu. o an oturup adamakıllı cevap veremedim ama silmiş cevabını :( eğer bunu görecek olursanız size de çok teşekkür ederim. mesajınız yerine ulaştı. ben de okula devam etmenin bana iyi geleceğini düşünüyorum. günün bir kısmını odamın dışında geçirmek, belki birileriyle söylediğiniz gibi selamlaşmak -aslında çok çok yakınlık kurmasam da yanlarında oturduğum, küçük sohbetler ettiğim bir grup var- belki onlara dahil olmak zaman zaman. geçen sene bir yakınımı kaybetmiştim, uzun süre okuduğum şehre gelemedim, geldiğimde de adapte olamadım. o yüzden de koptum okuldan. şimdi de tamamen benim tembelliğimden, erken uyanmanın zorluğundan dolayı bir türlü gidemedim henüz okula. sadece 1. anonim olarak yazdığım kısımda da belirttiğim gibi isteyip de yapmadığım şeyler arasında okula gitmek de. bu yüzden zorlu final dönemleri geçiriyorum ve her seferinde kendime söz veriyorum ama ne fayda. okula devam etmekle derslerle de sınav zamanı gelmeden aşinalık kuracağımdan ikinci kısımda belirttiğim bazı şeylere de çözüm olacaktır. zaten bir yerden başlamakla devamının geleceğini düşünüyorum ama önemli olan ilk adımı atmak. ilk adım konusunda haklısınız, herhalde ilk adım okula gitmekle olacak. bir de süreklilik önemli. bazen ilk adımı atabilsem de devamında süreklilik sağlamakta zorlanıyorum. farkındayım dedim ama başkasından da "hadi"yi duymak iyi geldi. teşekkür ederim size de.