yasadigim evden nefret ediyorum ?
ailemle, ozellikle annemle cocuklugumdan beri bir catisma halindeyiz. uzun uzun yazmayacagim kisaca ailemle aram pek iyi degil, hatta ara ara nefret seviyesine bile ulasiyor. bazilarini burda paylasiyorum ama cogu icimde gizli kalan seyler o yuzden neden aileni sevmiyorsun diye yargilamazsaniz sevinirim.
bunlarin sonucunda yasadigim evden nefret etmeye basladim, inanin sabah uyanasim gelmiyor. ayrica cok uzun zamandir kronik depresyonda oldugumu dusunuyorum fakat son 4-5 aydir bu daha da artti, yasama sevincim sondu diyebilirim. annemin sucu surekli bana atmasi durumu iyice korukluyor.
butun bu olanlarin neticesi olarak hic bisey yapasim gelmiyor, gercekten evde bir cop kaldirasim, dizi-film izleyesim bile yok. robot gibi sabah uyaniyorum ve gece yatiyorum bu kadar. ayrica annemin bana kucuklugumden beri ev isi makinasi gibi davranmasindan dolayi ev islerinden (daha dogrusu icinde ailemle yasadigim bir evin islerinden) tam anlamiyla nefret ediyorum. son zamanlarda iyice saldim kendimi bir sey yapmiyorum artik.
su anda evde 20 yasinda bir erkek kardesim olmasina ragmen annem yine gelip bana bagiriyor, neden bana yardim etmiyorsun vicdansiz diye bir de agladi ben sana ne emekler verdim su geldigin hale bak diyor. bu yuk sadece benim ustumde, essek kadar kardeslerim asla erkek olduklarindan dolayi benimle ayni seyleri yapsalar dahi benim kadar kotu bir evlat olamazlar
anlamiyorum ben evde kardeslerimden kat kat daha fazla sey yaptigim halde (odalarini bile toplamiyorlar) neden hayirsiz evlat ben oluyorum? inanin hicbisey yapasim yok evde, annemse kadin = ev isi kafasinda bir kadin. evi 3 gun once temizlememize ragmen ev kokuyor diye tutturup yine temizlik yapiyoruz. ev isi yapmadigim her an kayip onun icin, dizi izlesem, ders calissam kitap okusam kalk bir ise yara diyor, ders calisiyorum dersem bana ne faydasi var ders calismanin diyor o derece.
aslinda bir sorum yok, dertlesmeye geldim sadece. baska bizim gibi olan var midir?
the rains of castamere