çok dindar ailelerde yetişip inançsız olanlar; hayatınızı nasıl yaşıyorsunuz?

1. İnsanların ön yargılarını yıkmak çok zor tek çözüm uzak yaşamak,yalan söylemek.öbür türlü iki taraf da üzülür bu benim görüşüm.

2. benim annem kapalı değil ama yine de çok dine bağlı insanlar. babam da baya baskıcı, hem dindarlıktan hem de kıskanç bir adam oluşundan geliyor özelliği. inançsızım, bunu asla söylemeyi düşünmüyorum. onların yanında kalıba göre şekil alıyorum. kimsenin üzülmesini istemem, üzüntüden yataklara düşerler öğrenseler. ileride kendi görüşüme göre bir yaşam kurmayı istiyorum, şu an öğrenciyim ve bildiğim şekilde yaşıyorum. tek yolu maddi özgürlük galiba. aynı ev sınırları içinde sürekli rol yapmak zorundasınız, kavga gürültü olsun istemiyorsanız.

3. Başta annem anlamasın diye senelerce oruç tutma/dua etme taklidi yaptım, korktuğumdan da değil ama onu hayal kırıklığına uğratmamak, üzmemek için. Sonra bir şekilde öğrendi, çok ağladı. Büyüyüp kendi bağımsızlığımı kazandıkça olgunluk geçirdikçe kimsenin fikirlerini benimsemek zorunda olmadığımı, inanmadığım şeyleri yaşamak zorunda olmadığımı daha iyi anladım. Annem hala ateist olmama çok üzülür, ama artık kabullendi. "Allah ıslah etsin ne diyim sana" dan başka bir şey demez oldu :)

4. neyine ağlıyor acaba? siz mükemmel bir evlat, vicdanlı, yardımsever, ahlaki değerleri olan bir insan olduktan sonra oruç tutmadınız diye neyine ağlıyor? anlayamayacağım.

5. annem kapalı değil ama dindar bir insan. babamın ise uzaktan yakından alakası yoktur din ile. anneme söylemedim hiç ama elbette anlıyor konuşmalarımdan falan. asla açık açık söyleyemem çünkü bir insanın dinsiz olmasını anlayabilecek bir insan değil annem.

6. Ben de söylesem hem çok üzülürler hem de çok baskı yaparlar muhtemelen, hadi annem neyse belki mutlu olmam için bir şey demez ama babam böyle bir şeyi asla kabullenemez. Ben de söylemeyi düşünmüyorum asla ama sandıkları gibi olmadığım için sanki hayal kırıklığına uğratıyorum hissi oluyor hep. İlerde bunu aşabilir miyim bilmiyorum :(

7. siz kendi maneviyatınızla ilgili bir eksiklik, hata hissine kapılmıyorsanız, yalan söyleyerek onları memnun edin, bırakın. kabullenebilecekleri şeyler değil, çünkü öyle yetişmemişler.

8. Annem ve özellikle de ablam takım tutarcasına müslüman oldukları için oruç tutarmış gibi yapıyorum dua edermiş gibi yapıyorum falan filan maksat beni herhangi bir durumda kısıtlamamaları ve evde kavga gürültü olmaması. Özellikle ablam onun deyimiyle “güzellikle” anlatıp benim deyimimle “baskı” kurmaya çalışarak beni dine yönlendirmeye çalışmasın bende onun sesini bu şekilde duymayayım. Saygı göstereceklerini bilsem durmaz söylerdim. 

9. ailem dindardır. annem kapalı (türbanlı değil ve emekli olduğunda kapandı, senelerce açıktı). annem ve babam birkaç defa umreye gittiler. genel olarak sülalemde de kapalı kadınların sayısı fazladır. oruç tutulur vs. 

küçüklüğümden beri dinle pek aram olamadı. kuran kursuna yolladılar, 2 yaz gittim, her seferinde kurana geçip sonraki sene tekrar unuttum o yüzden tekrar başladım. bir daha da gitmedim ama baskı yapmadılar. annem ne zaman "falancanın kızı hatim etmiş" dediğinde ya da hiç sektirmeden oruç tutan birinden bahsettiğinde karşı atak olarak "o önce dersine baksın bu gidişle liseyi kazanamaz" gibisinden laflar dedim. biliyorum acımasızca, ama elimde sadece o vardı, başarılıydım ve o yüzden de bunun arkasına sığındım. oruç tutmadım çünkü açken dersi anlamıyorum dediğimde tamam dediler. eğitime çok önem verirler, ben de bunu kullandım yani anlayacağınız. oruç yaza geldiğinde demirim düşük diye (ki hep düşüktür) gittim 1-2 öncesinden doktora gittim, ilaç kullandığımdan oruç tutmadım.

üniversite ile beraber, başka şehirde olmanın getirdiği avantajla, daha rahat olmaya başladım. onlardan daha az dindar olduğumu düşündüler hep. ben de bu çemberi yavaş yavaş genişlettim. yani pat diye alkol aldığımı söylemedim mesela ama yurda geç döndüğümü falan hissettirdim. yani yavaş yavaş oldu. 

ama hala daha bilmiyorlar ateist olduğumu. muhtemelen hiçbir zaman söyleyemeyeceğim. belki kardeşime söylerim büyüdüğünde ama anne babama söyleyemem. şimdi bile domuz eti yediğimi ya da evlenmeden önce cinsel ilişki konusunu bilmiyorlar. bilseler bunlara verecekleri tepki çok farklı olurdu. kısacası yalan söylemiyorum ama gerçekleri de söylemiyorum. 

10. 15 yaşında pat diye söyledim, annemle babam şaşırdılar ama pek karışmadılar, galiba ciddiye almadılar çok. asıl olay babaannem lanetinin duyup bayılmasıyla başladı :d kendi annemi babamı bana düşman etti nasıl doldurduysa... evlatlıktan mı reddedilmedim, torunluktan mı kovulmadım, s*ktir git öl o zaman biz seni boşuna beslemişiz diye üstüme yürüyüp dövmeye mi kalkışmadı... anlatamayacağım bile hepsini, cidden midem bulanıyor. ben şahsen o yaşımda çok zorlu zamanlar geçirdim, psikolojim alt üst olmuştu dünyanın en normal şeyi yüzünden. şu an nasılız? normaliz. bir şey diyemiyorlar. yatıp kalkıp gerçekten sırf kendi inandığı şeye inanmıyorum diye ölmemi dileyen babaannem gün geldi ağlayarak ayağıma kapandı, özlemiş. şu an yüzüne bakıyorum kendisinin oldukça soğuk olsam da. zaten yaşını başını almış, yarın bir gün ölür diye uzatmıyorum küslüğü, tiksinerek de olsa konuşuyorum kendisiyle ve her zaman gelmiş geçmiş en nefret ettiğim insan olarak kalacak. bunları niye anlattım, aşağı yukarı bir çıkarımda bulunursunuz da söyleme/söylememe kararınızı ona göre alırsınız belki diye. bu tarz şeyler olursa ve ben bunları kaldıramam diyorsanız söylemeyin, gerçekten kötü etkiliyor. ama bana kalırsa da kimsenin kendisini bir şey sanmasına izin vermemelisiniz, neyseniz öyle davranmalısınız. ayrıca o karanlıktan çıkabildiğiniz için de tebrikler. :)