çok çaresiz ve mutsuz hissediyorum?

1. Bebeğim neden kendine haksızlık ediyorsun?İnsanlar seni görmüyor olabilir ama bunu sorun etmen hata.Bırak görmesinler.Sen ne zaman kendini bu düşüncelerden uzaklaştırırsan ne zaman kendine aman be dersen düzelicek her şey.İnsanın kendine yapabilceği kötülüğü başkası yapamaz.Kimsenin sana zarar vermesine izin verme.

2. öncelikle cevaplarınız için çok teşekkürler.Tek istediğim kendi doğrularımı ve düşüncelerimi aman eleştirilir miyim veya aman beni sevmezler mi diye düşünmeden korkusuzca söyleyebilmek.Fikirlerimi savunabilmek.Ama yapamıyorum.Cidden bunu değiştirmek için çok çabalıyorum.Ama olmuyor.Kendimi özgür hissetmiyorum.Bu karakter meselesi mi bilmiyorum ama böyle olmak istemiyorum.

3.anonim teşekkürler öncelikle.Daha önce gittim.Ama toplam 2 dakikada sorunu sorup teşhis bile koymadan ilaç yazıp gönderiyorlar.Ve ben yine sorunlarımla baş başa kalıyorum.Yoksa haklısınız.

3. Süslüm hayır gitme.psikolog olur ücretli ama onlarda.ilaçlar bi işe yaramıyor.Panik atak vs olsa ayrı bi durum.Beğenmesinler,karşı çıksınlar sen yine de fikrini savun kime ne?sen ilk önce de ki bu benim fikrim sizi bağlamaz.bunu kendine aşıla.Korkma boşver.Eğer alışırsan rahatlıcaksın ve sürekli yapıcaksın

4. Süslücüğüm öncelikle merhaba, her şeyin bir çözümü oluyor derler ya gerçekten öyle. Senin sorunların da çözümsüz değildir bir çıkar yol bulunur 🙂 Öncelikle üniversite mi okuyorsun diye sormalıyım çünkü ben de benzer sorunlarım olduğunu düşünüyordum, özgüvensizlik ve kendime haksızlık ettiğim kendimi sevmediğim şeyler. Üniversitelerde çalışan klinik psikologlar oluyor bunlar ücretsiz ve bildiğimiz dışarıda gittiğimizde seans başına ücret alacak şekilde seans yapılıyor düzenli. Haftada 1 oluyor genelde. Ve gayet sorular sorarak sorununu anlamaya çalışarak ve sana yardımcı olacak şekilde çalışıyor psikolog ki zaten işi bu. Böyle bir imkanın varsa gidebilirsin ben bilmiyordum ya da pdr mezunu bir psikolojik danışman zannedip seans yapmaz şeklinde gitmemiştim ama psikolog çalışıyormuş. Psikiyatri konusunda haklısın genelde teşhisin ne olduğunu tam kavrayamadan ilaç veriyorlar gibi geliyor bana da. Psikoterapi yapan psikiyatristler de var tabi ama genelde ilaç veriliyor. Umarım yardımcı olur 😊 Ve gerçekten söylenenler gibi kendimize iyi davranmazsak kimse bize iyi davranmıyor. Ellerine belki bilinçli belki bilinçsiz ama koz veriyoruz. Kimse o kadar iyi kalpli değil bence. Bunları bir değerlendir istersen, umarım her şey çok güzel olur 😊

5. Yapmak istediğin ne varsa maddi/manevi çok zor değilse ufak ufak başlayabilirsin süslü.

6. Öncelikle üzülmeyi bırak. Bu yaptıkların senin karakterin değil tabii ki. İnsanın kendini keşfetme sürecinde böyle umutsuzluğa kapıldığı anlar olur, geçer gider unutulur. Kendini keşfetmeye kendini dinlemekle başlayabilirsin, mesela insanlar ne düşünür diye istediklerimi söyleyemiyorum demişsin. Küçük küçük hayır demeye başlayabilirsin. Her hareketinde düşün “bunu gerçekten içimden geldiği için, ben istediğim için mi yapıyorum?” Cevap hayırsa karşıya da hayır diyebilirsin. Yavaş yavaş değişir hareketlerin yapamadığında kendini zorlarsın başta. Sonra fark etmişsin ki aslında bambaşka birisin :) başarılar süslüm bu yolculukta sakın ümitsizliğe kapılma.

7. Öncelikle cevaplarınız için çok teşekkürler. Toplu olarak cevap vermek istedim.Üniversiteden geçen yıl mezun oldum.6 ay önce işe başladım.Üniversitedeyken haberim yoktu böyle bir uygulama olduğundan.İyi dilekleriniz için çok çok teşekkür ederim.

Bana bunları düşündüren şeylerin altında yatan sebebin ne olduğunu bilmiyorum.Ailem problemli bir aile.Birbirinden nefret eden bir anne ve babam var.Aynı zamanda da sürekli eleştiren ve en iyisi sen olmalısın en iyisi sensin diyen bir babam var.Belki sebep budur bilmiyorum.Ya da çocukken kilom yüzünden yaşıtlarım tarafından alay konusu olurdum.Kilo verdim ama hala kilo takıntım vardır mesela.Başarısızlıktan o kadar korkuyorum ki başarısız olmaktansa hiçbir şey yapmamayı tercih ediyorum.Ya beni sevmezlerse,ya saygı duymazlarsa,ya benim aptal olduğumu düşünürlerse diye o kadar korkuyorum ki düşüncelerimi çevreye göre şekillendiriyorum.Benden daha iyi fikirleri olan insanlar vardır,insanlar beni neden dinlesinler diye düşünüyorum.Bu da beni silik,olsa da olur olmasa da olur bir insan haline getiriyor.Ve içten içe bu beni çıldırtıyor.Dediklerinize katılıyorum.Ama kendimi ikna edemiyorum.En kötüsü de fikirlerini belirtebilen sesi gür çıkan,insanların saygı duyduğu insanları kıskanıyorum sanırım.Yani kimseye bir zarar verdiğim filan yok tabi ki ama bunu farketmek beni aşırı kötü hissettiriyor.Böyle biri olmak istemiyorum.Galiba sürekli kafamdaki kodlamada en iyi olmaya çalışıyorum ama ya olamazsam diye harekete geçmiyorum.Çok yanlış ama vazgeçemiyorum.

8. Süslü bu basbaya kimlik bunalımı. Ergenlik döneminde bu düşüncelerin olsaydı evet olması gerekendi ve çok olağandı, sağlıklı bir süreçti. Siz fazla geç kalmışsınız kimlik arayışında, hala yetişkin olamadiginizi düşünüyorum. Ayrıca psikiyatristlik bir durum değil, psikolojik destek alınabilecek bir durum.

Bu dönemi hiç yaşamayan insanlar olduğu gibi böyle geç kalanlar da var. Herkesin yolu farklı maalesef bir tavsiyem yok.