spider-man: no way home

3. andrew ortaya çıktığı an beni delirten filmdir, hele ki mj düşerken yakalayıp gweni hatırladığı sahne içimi dağladı. film genel olarak da çok güzeldi sadece biraz durağan geçti pek savaş sahnesi yoktu. bir de ben filmlerde tek ana karakterin olmasını seviyorum üç tane olunca ilgim bölünüyor olmuyor yani. doktor strange de ayrı döktürdü..

2. marvel filmlerini özellikle infinity war'dan beri takip eden biri olarak, geç bile gittiğim film. spoiler yememek için insanüstü bir çaba harcadım. bence sizin de niyetiniz varsa hiç spoiler yemeden gidin.

öncelikle şunu söylemek zorundayım "pms döneminde değilim." yani hormonel bir duygusal açlığım yoktudfdfsafa.

(gbkz: --------------spoiler----------------)

andrew'in, mj'i kurtardığı sahnede 15-20 saniye daha durulsaydı ben net hüngür hüngür ağlamaya başlayacaktım. zaten bi hıçkırık sesi geldi, hele andrew ağlamaya başlayınca. allah'tan nispeten önlerde sayılacak bir yerde tek başıma oturuyordum. ama o sahneden sonra cenin pozisyonunda bükülüp ağlama isteğim tavan yaptı.

film çok net, herkesin söyleyeceği üzere strange'in fanlara "ben şimdi size bir kıyak yapacağım, ama ben mal bir adam değilim bilin." der gibi, saçma sapan bir dizi yanlış yapması sayesinde bu kadar güzel oluyor. hani o sahnelere odaklanmak özellikle istemedim. çünkü andrew ve tobey(gizlinot: favori spider'ım) geldiğinden beri tek görmek istediğim onlardı. hatta aralara giren ned ve mj'i filmden yırtmak istedim. 3 spider'ın dinamiği ve hepsinin çok ağır acılar yaşamış olması arabesk yanımı köpürttü. tobey hem ben amcayı hem may halayı, andrew hem amcasını hem gwen'i, tom hem tony stark'ı hem may halasını kaybetti. bu drama bana 3 ay yeter. zaten gwen'in acısını aşabilmiş değilim. allah kahretsin o uzanıp yakalayamayan ağı.

3d denen çok kötü bir sahnede izledim. sinema salonları gözlük satma sevdasına şu dandik 3d'de ısrar etmese keşke. çoğu sahne karanlığa kurban gitti. çoğu aksiyon sahnesinde de "aman işte görsel şölen, çok didikleme" dedim kendi kendime. bakamadım yani kim kimi dövüyor.

ya hepsini geçtim... may haladan ne istediniz... green goblin o kadar green goblin'di ki, daha green goblin olamazdı galiba. green goblin'in en iyi performansıydı sanırım.

tobey rolü unutmuş. herif hatırlamıyor yani spiderman'ken nasıl bir tipti. ya da yüzünde kısmi felç var. bilemedim. onun sahnelerinde özellikle yüzüne odaklandım, çünkü ilk spider'ım, gram mimik yapamadı herif.

bununla birlikte andrew'in hiç başka rol oynamamışcasına hala spider olması... çocuğun ismi geçince bile ağlayasım geliyor. bu çocuğu bu seride çok ağlattılar. amazing'im benim.

yine de film sonunda ve benim sabaha karşı hala çektiğim acı yüzünden, en derbeder spider tom oldu. ne may, ne ben, ne tony, ne happy, ne avengers, ne mj ve ned... kimse yok. eve dönüş yok...

(gbkz: --------------spoiler----------------)

filme bir puan verilecekse;

marvel skalasında 8,5/10

imdb skalasında 7/10

benim çok büyük duygusal bağ kurmamı da göz önünde bulundurun.

1. Spiderman serisinin son ve şu anda vizyonda olan filmi.

"şu ana kadar en iyisi" yorumlarını duyduğum film hakkında 0 bilgi ile gittim. yani spoiler bile demiyorum, film hakkında tek bildiğim spiderman filmi olduğuydu. zendaya'nın oynadığını bile unutmuşum. "şu ana kadar en iyisi" yorumu bende çok sağlam kurgu ve görsel efekt beklentisi yaratmıştı, yani başka hangi yönden iyi olabilirdi ki zaten diyordum. bu yoruma katılmakla birlikte, bence kurgu ve görsel efekt sıradan bir marvel filmi seviyesindeydi ama o sürpriz beni şoka soktu. buradan sonrası spoiler içeriyor süslülerim.

spoiler başlıyor. izlemeyenler kaçsın diye tekrarlıyorum, spoiler başladı. kaçın.

bence ülkedeki x kuşağının sonları ve y kuşağında "ömrünün ilk 10-15 yılı fetişi" var. o zamanlara ait ne görsek inanılmaz duygulanıyoruz. çünkü o dönem ülkemiz ve hayatımız çok daha iyiydi.. neyse. eşya olsun, film olsun, şarkı olsun, bizi o günlere ne sürüklüyorsa inanılmaz duygulandırıyor. filmde bir anda Tobey Maguire'yi görmek de bana böyle hissettirdi, hatta Andrew Garfield'ı görünce duygulanmış "oha, keşke Tobey de olsa ama imkansız ki" dedim ve bir anda Tobey de geldi! Zaten salon bir alkışlayacak oldu ama tiyatroda değiliz arkadaşım görmezler :d marvel filmlerine karşı hep bir antipatim vardı, yarım yamalak izlemişimdir bu filmleri. antipati duymamın sebebi çocukluğumdaki örümcek adam'ın (yani Tobey'nin) hiç var olmamış gibi kurgulanmasıydı, yani başka bir oyuncu kadrosuyla devam filmi çekilse yadırgamazdım ama önceden hiç bu filmler çekilmemiş gibi sıfırdan bir örümcek adam yaratmalarını biraz sinir bozucu bulmuştum. ama şimdi bunu çoklu evren teorisi üzerinden açıklamaları beni inanılmaz mest etti, meğer çocukluğumun örümcek adam'ını görmezden gelmemişler, o başka bir evrende MJ ile mutlu bir şekilde yaşamaya devam ediyormuş. Andrew sahnelerindeki Gwen göndermeleri ise hala gözlerimi nemlendiriyor... Sanırım marvel filmlerine şans verme zamanı geldi, 2394349 tane filmi nasıl izlerim bilmiyorum artık.

yani bence evet en iyisiydi çünkü bu kez sadece adrenaline değil, duygulara da çalıştılar. benim beklentilerimi de ters köşe yaptılar.

not: filmlere çok duygusal yaklaşmamı yengeç burcu olmamla açıklayabiliyorum :(