2. yıllardır tumblr'da denk gelmelerim ve youtube incelemelerinden birini hasbelkader izlemem sonucu geçen seneki karantina döneminde kendimi izlerken bulduğum film. o zamandan beri de elaine makyajı yapmalıyım diye kendimi yırtıyordum. neyse, inglot'dan çok güzel bir su yeşili; bir de sıcak mor far buldum, jel eyelinerın yetmediği yer olur diye de nyx epic ink liner aldım. artık evin içinde ametistlerimi takıp siyahlar içinde süzülebilirim.
filme gelince, bayıldım. a streetcar named desire'ın gillian anderson'lı oyununu izleyip hüzünlere sürüklenmemden sonra bu filmi izlemiştim ve ilaç gibi gelmişti. film, o senelerin kadını nesneleştiren filmlerine karşı yapılmış bir anna biller manifestosu olarak bilinse de bence eski italyan korku filmlerinde aldığım çok güzel bir tat da var içinde. fulci kadar kafayı yaktırmıyor insana ama görsel olarak fulci kadar tatmin ediyor bence. güzel film vesselam.
fasulyenin hayalleri
goraliceku