gezi direnişi

1. emekli bir polis kızı olarak,hayatımda unutamayacağım anıları barındıran direniş.

şöyle ki, karakolda polislerle büyümüş,arkadaşlık etmiş, hoşlandıkları kızlar için minik yaşımda çöp çatanlık aracı olarak kullanılmış biriyim. ben onları yoldaş,kahraman bilerek büyüdüm.

ama Ben büyümüştüm,onlar değişmiş. gezi direnişinde,oradaki masum insanlara bile,gereği olmayan zulümler,kötü davranışları gördükçe şoklardan şoklara girdim.

benim yıllar yılı ruhunu bildiğim,sevdiğim insanlar ne hale gelmişti,ne hale getirilmişti.

Gezi direnişi,iyi ki korkmayarak gittiğim,aralarında olduğum dediğimdir. Çünkü ömrüm boyunca,bir daha öyle bir atmosferi,duyguyu yaşayabileceğimi sanmıyorum.

Ben ilk kez birbirleriyle lokmasını paylaşan insanları orada gördüm,ihtiyacı olsun diye yiyeceklerin bırakıldığı ve kimsenin gereksiz yere almadığı. İlk kez tanımadığı birisi için canını tehlikeye atanları,koruyanları,zıt grupların omuz omuza yürüdüğünü gördüm. İlk kez o kadar geniş çapta yardımlaşmayı,bilinci gördüm.

Sonrası bence kaos. karışıklık isteyenler aranan fırsatın doğduğunu düşündü,Her önüne gelen bu güzel direnişten kendine pay çıkarmaya çalıştı,esnafa,vatandaşa,polise,direnişçiye,haklıya-haksıza kendi çıkarları doğrultusunda davranmaya başladı.

Oysa o ilk günlerdeki gibi kalsaydı o direniş diye düşünüyorum hep.

O ilk günlerdeki ütopik toplum yaşam boyu devam etseydi.

(yazar: pinkoplaque ) uktesiydi.

2. hayatımın en anlamlı günleriydi. evet mesele 3 5 ağaç değildi. mesele artık kemiğe dayanan bıçaktı. herkes artık yeter demek için döküldü sokaklara. yaşlı teyzeler pencereden limon sarkıttı, sıkışan zorda kalanları evine aldı. asla inkar etmem beni de bayıldığımda bir ülkücü taşımış toma'nın önünden doktorların oraya kadar. hemde üstümdeki sdp flamasından yaptığım önlüğe rağmen. ortak düşmana karşı gerçek bir seferberlik haliydi. hükümet çok korkmuştu. ah ne yazık geride kaldı, elbet iyi sonuçları oldu. ama çok gencimizi verdik toprağa. ali ismail, berkin, mehmet, ethem, ahmet, abdullah . hiç korkmadım bende. o anın inancıyla belki şimdi olsa korkar mıyım bilmem ama ölümlere rağmen hiç korkmadım ölümden. eylem konusunda tecrübeliyim ama gezi hepsinden farklıydı. şuan geziyi anlatırken en nefret ettigim şeyi yani devrimci romantizmi yaptım. başka türlü anlatılmıyor çünkü .

3. Türkiye cumhuriyeti tarihinin, kurtuluş savaşı'ndan sonra gösterdiği en büyük direnişti gezi parkı direnişi. Aklıma geldikçe içim bir tuhaf olur. Hele "her yer taksim her yer direniş" cümlesi geçince aklımdan gözlerim dolar istemsiz. Çok büyük bir emek, birliktelik ve istekti. Hayatımda asla birlikte göremeyeceğim insanlar yan yana taksimde yürüdüler, biber gazı yediler, toma saldırısına uğradılar. Fenerliler galatasaray forması giydi, çarşı toma ele geçirdi, galatasaray fenet marşları söyledi. Her gece tencere tavalarla balkonlara,camlara, sokaklara döküldük.

Mesela ağaç değildi. Bunu bildikleri için kaba kuvvete başvurdular. Halbuki devlet olaylara karışmasa eylemler birkaç gün sonra sona erecekti. Olayı uzatan gezi parki direnişçileri değil, tomalarla coplarla biber gazlarıyla halka saldıran devlet oldu.

Ülkemizin şu anki durumunu göz önünde bulundurunca bir daha böyle bir birliktelik zor olur diye düşünüyorum ve ne olursa olsun bir "koyun" değil de "çapulcu" olmaktan gurur duyuyorum!

4. En trajikomik yanı ise çarşı grubuna darbe yapmaktan mahkeme açılması.

#direngezi

5. ali ismail korkmaz'ın heykelinin açılışında bizzat oradaydım. kalktım okuduğum şehirden eskişehire bunun için gittim. birileri diye ismini söylemeye bile korktuğunuz insanların katledildiği eylemdir . keşke onun kadar humanist olabilseniz. ölülerimizden bile korkuyorsunuz.

6. Charles Dickens/İki Şehrin Hikayesi'nin giriş cümlesini hatırlatır bana hep...

"Zamanların en iyisiydi, zamanların en kötüsüydü, hem akıl çağıydı, hem aptallık, hem inanç devriydi, hem de kuşku, Aydınlık mevsimiydi, Karanlık mevsimiydi, hem umut baharı, hem de umutsuzluk kışıydı, hem her şeyimiz vardı, hem hiçbir şeyimiz yoktu, hepimiz ya doğruca cennete gidecektik ya da tam öteki yana"

7. Anlatılamaz aslında bu. Yaşamak gerekliydi. Bu direnişe katılan her insanın hayatında Kocaman bir yer kaplıyordur eminim. Benim öyle çünkü. Hayatımda içinde bulunmaktan en gurur duyduğum oluşumdu. Yine olsa yine giderim, direnirim, gazımı da yerim.

Gezi sadece bir ağaç değildi. Gezi, bizim aslında birbirimize ne kadar ihtiyacımız olduğunu farkettiğimiz özel bir yerdi. Gezi, aslında insanların birbirini yargılamadan, yardımlaşarak, sohbet ederek, birbirine çıkar gözetmeksizin katkı sağlayarak, yeri geldiğinde direnişte düştüğünde yerden kaldırarak beraber olmanın resmiydi. Yaşamayanın anlayamayacağı çok özel bir şeydi. Bir sürü acı yaşadık, her kayıpla bizim de Canımız yandı. Ama dik durduk.

Çünkü biz, herkesin apolitik bildiği, bilgisayar başından kalkmaz dediği çocuklar, sürpriz yaparak o bağı aramızda çok kısa bir sürede kurmuştuk. Bunu başlangıçta bir ağaç için yaptık. İyi ki de yaptık.

Gezi bana bu toplumun isterse neler yapabileceğini, direnmeyi, şiddete başvurmadan başkaldırmayı, hiç tanımadığım insanlara güvenmeyi, polisin kafamı hedef alarak sıktığı gaz kapsülünden korkmadan aynı yolda devam etmeyi öğretti.

Gezi, sen gazdan öksürürken kendini düşünmeyip, yanında gazdan daha çok etkilenen ve ya sözde ilaçlı toma suyu yüzünden cildi yanan hiç tanımağım insanlara gözü kapalı yardımı öğretti. Gezi, aslında çöp toplananın ne kadar eğlenceli olabileceğini ve sırf çöp topladığım için iyi ki varsın diye bana sarılan Kocaman yürekli insanların varlığını gösterdi.

Daha yazılacak çok fazla şey var. Bu anlatamayacağım, devam edemediği için kahrolduğum ama her anıyla gurur duyduğum bir dönem. Gezi de tanışıp hayatımda şu an vazgeçemedim insanlar var. Hepiniz iyi ki varsınız gezi direnişine katılanlar.

Geziye uzaktan bakıp da şöyle yaptınız, böyle yaptınız, ülkeyi şu hale soktunuz diyenlere keşke orda olsaydınız demek istiyorum. Keşke bir görseydiniz. Yapılan onca şeye rağmen o insanların güzelliğini keşke bir hissetseydiniz. Yemeğimizi paylaşıp, bizimle temizlik yapıp bir sohbet etseydiniz. O zaman görürdünüz aslının ne olduğunu.

Son olarak;

#direngezi

#heryertaksimheryerdireniş

#yasakneayol

#kahrolsunbağzışeyler

8. hiç tanımadığım insanlarla omuz omuza gaz yiyerek saatlerce direnmek, koluma gaz bombası fişeği isabet ettiğinde beni hiç tanımayan insanların üzerime kapanıp daha kötüsünden korumaya çalışmasına şahit olmak, eylemcilere su ve yiyecek taşımak, yaralıları revirlere yetiştirmek, polisin kolundan sürükleyerek götürmeye çalıştığı arkadaşlarımızı gözaltına aldırmamak için birlik olmak, akşamları mahalle meydanındaki toplanmalara katılmak, dayanışma kelimesinin gerçek anlamını o dönemde öğrenmek, yaşadığımı iliklerime dek hissetmek ve şu an bu yazıya sığmayan daha nice güzel şey demeksin benim için gezi direnişi. şu faydasız ömrümün yegane gurur kaynağısın.

Çok güzeldin. Ömrümün sonuna kadar unutmayacağım.

7. Yaşın kutlu olsun.

9. ilk kez 'biz biriz ve yalnız değiliz' hissi yaşadığım andı benim için o kalabalığın içinde olmak.

çok güzeldi.

aramızdan çekip alınan canlar umarım yattıkları yerde rahattır.

her yer gezi, her yer direniş!

10. 28 mayıs 2013 gezi direnişi, 28 yıllık hayatım boyunca yaşadığım en anlamlı en onurlu direnişti. insanların gözünde güzellik, iyilik, sevgi ve umut gördüğüm tek yerdi. bu ülkeye dair umutlarım çok uzun süre önce tükenmiş olsa da, yalnız olmadığımı bilmekti. barışçıl bir sessiz çığlıktı. ileride gururla çocuklarıma anlatacağım bir direnişti. "2 ağaç için sokağa dökülen çapulcular" dendi bize. hiç gocunmadık. içimizdeki sevgi ağaca da yeterdi, insana da, hayvana da. o günlerde karşımızda duranlar bir nebze yanımızda olabilseydi, üç beş kaldırım taşı söküldü diye gencecik çocukları vatan haini ilan etmek yerine anlamaya çalışsaydı, şuan güzel ülkemizin başka yerleri rant uğruna satışa çıkmayacaktı belki de. protesto hakkı güzeldir arkadaşlar. empatiyi güçlendirir. hayatımda gördüğüm en güzel protesto geziydi. kol kola yürüdüğümüz, aynı gülümsemeyi paylaştığımız tüm dostlara selam olsun.