sürekli kavga eden bir aile içinde büyümek

1. Başlığı mutsuz bir aile içinde büyümek olarak mı açsam yoksa böyle mi açsam bir süre düşündüm. Aslında ikisi de aynı kapıya çıkıyor. En ufacık ve saçma sapan nedenlerden sürekli kavga eden, insanlara karşı sevgisiz ve hoşgörüsüz olan, kavgasız tek bir günün bile geçmediği, kendi mutsuzluklarını ne yazık ki size de bulaştıran ebeveynlere sahip olanların içinde bulunduğu durumdur. Böyle bir ailede iyi kalmaya , pozitif düşünebilmeye, modumu düşürmemeye çalışmaktan çok yoruldum.

2. fark ettim ki gerçek bir aile ilişkisi nasıl olur bilmiyorum bu durum yüzünden.

cidden insanlar aile içinde birbirine nasıl hitap eder falan aklımda canlanmıyor.

küçüklüğümden beri o kadar yıprattı ki bu durum beni, gitmek için gün sayıyorum.

bir gün içinde çıkan sayısız kavga,defalarca dinlemekten ezbelerlediğim geçmiş sorunları,duyduğum onca hakaret,babam için kırılan kalbim...

kavgaların tek sorunu annem oldu hep.babam çok sakin bir insandır,aksi halde olacakları tahmin bile edemezdim. Şiddete eğilimli bir abi, sürekli gördüğü kabuslar yüzünden çığlıklarla uyanan aşırı sinirli küçük kardeş ve ev içinde olan her şeye tahammülsüz,sinir hastası haline gelmiş duygusal ben...çocukların o aileden etkilenmemesi imkansız.

evde kıyafetlerim mi yakılmadı, oyuncaklarım dışarı mı atılmadı,tabaklar mı kırılmadı,neler neler.

mutlu bir ailede büyümüş olmayı, arkadaşlarımın annelerinin benim annem olduğunu hayal ettim hep.

hayatım boyunca iğrenç hatıralara sahip olacağım ve psikolojim üzerindeki etkisini atlatmak ne kadar mümkün bilmiyorum.

bazı aileler var, sözde çocuklarının iyiliklerini düşündükleri için boşanmıyorlar anlaşamadıkları halde.benim ailem boşanmayı düşünmedi bile maalesef ancak aklınızda böyle bir düşünce varsa aksini yapmak çocuğa en büyük kötülüktür.

3. bunun kavga edemeyen aile olarak adlandırabileceğimiz bir de kardeşi vardır.

ikisi de birbirinden berbattır.

kavga eden aile size küçük yaştan itibaren aşırı dikkatli olmayı,fazla sorumluluk almayı,saklanmayı,kendini ve etrafındakileri aşırı olabilecek seviyede korumayı,aşırı fedakarlığı öğretir.

tamamen kendi fikrim olarak ben bu aileyi anksiyeteye benzetiyorum.

kavga edemeyen ailenin yeri yemek masasıdır.

küçümseme,alay etme,laf sokma,psikolojik baskı ve istismar,tehdit,para ve manipülasyon,dış görünüş ve gücün konuştuğu ve aile dinamiğini oluşturduğu aile budur.

havada 7/24 fırtına öncesi sessizlik hakimdir ve kusursuzluk beklenir.

bu da depresyon olurdu herhalde.

ikisinin de sonucunda olan şu:

hiç tanımadığı adını bile bilmediği insanlarla konuşabilen ama "aile " dediği insanlarla konuşamayan insanlar

hepimiz kırığız

4. Çocukluğun travmalarla geçmesinin sebebidir. Hep diken üzerinde hissedersin kendini, her an azarlanabilirsin durduk yere. Sinir hep senden çıkarılır. Hiçbir alakan olmasa bile kavgayla, kavganın konusuyla, sen haksızsındır ve sorumlusu sensindir. sevgiyle büyütülmezsin genellikle. Her an stresli, patlamaya hazır ebeveynlerin sana öfkeden negatiflikten başka hiçbir şey vermez. Bu negatiflik illa ki sana da yansır. Bir süre sonra sen de onlar gibi olursun. Ve bunu fark ettiğinde kendinden nefret edersin. Ama onlardan daha çok nefret edersin. Kendini hep değiştirmeye çalışırsın ama yapamazsın. hep yapayalnız hissedersin çünkü ailen bile sana tahammül edemezken başkalarının etmesini beklemezsin. Sizi bu yüzden affetmeyeceğim. 

Not:Fazlasıyla iç dökmeli, umutsuz girdi için özür dilerim. Başlığı görünce kendimi tutamadım. 

5. benim bu. küçükken deliksiz ve huzurla uyku uyuduğumu hatırlamıyorum. her gün bağırmalar, azarlamalar. biri yanımda sesini yükseltse kalbim bir anda hızlıca atmaya başlıyor. bir yanım hep özgüvensiz ve ezik. ailemin bana verdiği zararı düzeltmem mümkün değil.

6. bu benim. hergün huzursuzluk olan bir ailede büyüdüm. hala devam ediyor. evden ayrıldım, çünkü ciddi bunalıma girmiştim. sonrasında telefonda darlamaya başladılar, bak abin şöyle yaptı, bak baban söyle dedi, bak annen böyle yaptı diye. daha sonra evlendim. ilişiğimi büyük oranda kesmeye çalıştım. geçen hafta tatil için yanlarına gittim. 1 haftalık tatili tam 2 gün sonra sonlandırıp ofise döndüm. gittiğim gün yine kavga vardı, yine tartışma. artık birisi sesini yükseltince tüylerim diken diken oluyor, bana yükseltmesine de gerek yok, etraftan duysam yetiyor. eşimle düzgün bir ilişki oturtamıyorum çünkü tartışmadan evlilik ilişkisi nasıl kurulur'u, insanlar eşleri ile ne konuşur u bilmiyormuşum. onu fark ettim. tek temennim çocuğum olursa, onu bu tip ortamdan uzak tutarak, insan ilişkilerinde sabrın önemi öğreterek büyütmek. büyütebilmek.

7. aman tatsızlık çıkmasın, kimse kavga etmesin, bağırmasın diye en yakınlarımdan bile en ufak durumları saklama, gizleme, bahaneler uydurma gibi huyları peydah edendir.

8. o kadar zor ki bu konuda konuşmak aslında. düz ve tam cümleler kurmak o kadar zor ki. çünkü sen hep bu yüzden yarım kalmışsındır, hep ezilmişsindir, hep söylemek istediklerin boğazında düğümlenmiştir. ve evin en büyük çocuğu olarak diğer kardeşlerinin bu gürültüden etkilenmesini istememişisindir. onları korumaya kollamaya çalıştıkça bir bakmışsın küçücük bir kız çocuğundan kocaman bir kahramana dönüşmüşsündür onların gözünde. biz küçükken şiddet de gördük. "baba"mızın annemize şiddetini de gördük. ama hep kapattık birbirimizin gözlerini. şimdi büyüdük ve çıktık "baba"mızın karşısına "yeter artık" diye. göz bebeklerimiz korkudan kocaman olmuşken karşı çıktık. en kötüsü de bu süreçte evlilikten nefret etmiş olduk ve bir türlü bir erkeğe aşık olamadık.

9. Kavga eden bir ailem olmadı binlerce şükür; fakat aile içinde kavga eden veya şiddet gören arkadaşlarım oldu ve bu tarz ailelerde büyüyen çocukların en büyük sıkıntıları karşı cinse olan güvensizlik. Bu arkadaşlarım ya evlendi, boşandı ya çocuk yaptı boşandı ya sevgilisinden eskiden kalma kötü anılardan dolayı ayrıldı ya da nişan attı. Kısacası anne babaların hatasını çocuklar çekti.

10. Sürekli stres içinde yaşamama sebep olan sorun. Arkadaşlarımla vakit geçirirken bile üzerimde yoğun stres olur. Yıllar içinde ters bir insan oldum. Aile kavramından soğudum. Birbirimizi hiç anlamadık. Birbirimize sarılmadık, öpmedik, seni seviyorum demedik. Neden yaptınız beni diye düşünürüm hep.