sonu getirilemeyen kitaplar

92. Jose saramago- körlük. 3 kere şans verdim kendisine, 150 sayfa kadar okuyabildim.. fakat ne yaptıysam olmadı fazla empatlıktan mıdır bilmem yordu beni, sıkışmış hissettirdi ..

91. üzülerek söylüyorum, gülün adı...

90. portobello cadısı

son kalan 20 sayfam ama elim bir türlü gitmiyor, bitirmek için zorlasam da sanırım yarım kalacak. Athena karakteriyle bir türlü empati kuramadım.

89. 1984 - George Orwell

bana birilerini ve biyerleri hatırlattığı, ruhumu daraltıp beni boğum boğum boğduğu için yarım bıraktığım tek kitap, zaten yaşıyoruz bir de tek elden okumaya gerek yok diye düşündüm

88. Dostoyevsky -budala.

Lev nikolayeviç mişkin ile mı benzer hayatlar yaşadık.

Üniversite için geldiğim yabancı bir şehirde iki aşk arasında kalmıştım. İkimizde sara hastasıyız. İkimiz de çok eski bir ailenin çocuklarıyız. İkimizde artık zengin olmayan bir ailenin çocuğuyuz. İkimizde güzel yazı konusunda yetenekliyiz ve ikimizde aşkı kaybettik.

Ve son ikimizde aklımızı geçmişte bıraktık.

87. julio Cortazar, Ötekinin Rüyası

aslında yarım bıraktığım kitap pek yoktur. son zamanlarda çevremde çok övülen cortazar'ı okumaya niyetlendim ama olmadı. kitabın ilk bölümünü ruhum sıkılarak okudum, sonra biraz sondan okudum, sondaki öyküler daha rahat aktı. cortazar okuyacak kadar sağlam bir psikolojide değilmişim şu an o nedenle "belki başka bir gün diyerek" bıraktım.

86. Bu sorunun cevabı benim için net Oğuz Atay- Tutunamayanlar'dır. Çok zorladım kendimi fakat asla sonunu getiremedim

85. Oblomov - Yarıdan fazlasını okudum fakat okunacak o kadar güzel kitap varken bana gerçekten zamanı israf ediyormuşum gibi hissettirdiği için sonunu okumadan bıraktım. 

Azra Kohen - Aeden : Azra Kohen benim hiç sempati duyduğum birisi değil normalde. Daha önce Fi'yi izledikten sonra kitabını da biraz karıştırmış ve bozuk cümleler, anlatım tarzı ve düşünce yapısı nedeniyle kendisi hakkında nihai kararımı vermiştim. Sonra çok kitap okuyan ve entelektüel yanına güvendiğim birisi Aeden'i çok övünce hadi önyargılı olma dedim ve elim titreyerek de olsa kitabı alıp başladım. Önyargı bazen güzel birşeymiş bunu öğrenmiş oldum. 

Ana fikir çok güzel kabul, dünyadaki her türlü çarpıklığı dünyayı ilk defa gören birinin gözünden anlatma fikri o duyguyu okuyucuya yer yer gerçekten geçiriyor. Fakat o kadar didaktik ki, bunu kafanıza vura vura yapıyor. Örneğin şekerin zararlarını bilen kahramanımız numi çocukların sık sık şekerli şeyler yediğini görünce o kadar "büyük büyük" tepkiler veriyor ki, bu her konuda böyle olunca bir süre sonra okuyanı yoruyor. En azından benim adıma böyle oldu. Doneleri verdiği, resmi çizdiği zaman biz zaten "evet ya aslında ne kadar yanlış şeyleri kanıksamışız, sorgulamaz olmuşuz" diye düşüneceğiz ama bunu kamu spotuna dönüştürünce roman tadı kaçıyor. Bir yerden sonra babaanne nasihatı dinliyormuş gibi hissediyorsunuz. 

Mesela Thomas More'un Ütopya'sında aslında sıradan bir maden olan altına çok büyük anlamlar yüklenmesine, insanların bunu ziynet olarak kullanmasına, altının yani paranın kölesi haline gelmesine eleştiri vardır ama bunu kör göze parmak, Amerika'yı yeniden keşfediyormuş gibi yapmaz, okuyucuya kendi kendine düşünme ve sorgulama fırsatı verir bu yüzden de etkileyicidir. 

Zaten bilinen şeyleri onu keşfeden bilimadamından daha büyük coşkuyla anlatmak beni itiyor. Çok fazla kitap okumamış veya bu tip güncel problemler hakkında araştırma yapmamış, çok fazla bilgisi olmayan insanlar eminim çok eğlenerek ve severek okur ama bana hitap etmedi. Yine de fi serisinden sonra Azra Kohen'in dil ve anlatım açısından kendini geliştirdiğini de söylemek gerek. 

84. Kinyas ve kayra- üç kere başladım ama yok olmuyor

83. albert camus - veba

kitabı okumaya başlayınca veba olduğuma dair bir kabus gördüm, gerisi gelmedi...

psikolojim kaldırmaz, mahvolurum diye anna karenina veya madame bovary'yi hiç okumadım.

bir de mario levi, istanbul bir masaldı. bir iki sayfa okudum galiba ve bıraktım, çünkü eski istanbul'la ilgili her şey duygusal çalkantı yaşamama sebep olacak kadar beni etkiliyor.