24 yaşında üniversiteye hazırlanıyorum?

1. 33'ümde yeniden hazırlansam mı diye düşünmeden edemiyorum. 24'te başlarsanız 33'te sevdiğiniz işi yapıyor olursunuz öyle düşünün.

2. boşa falan harcamadın yıllarını. çalışmışsın para kazanmışsın ki onu yapmamış olsan bile önemi yoktu, tecrübe diye bakıp mis gibi başla okuluna. yaşım 37 inan kendimi hala anlayabilmiş ve tanıyabilmiş değilim ve tekrar okumak istiyorum. hiç vakit kaybetme, bu düşüncelerle de enerjini düşürme. istersen şimdi okula girme ama zaman öyle de böyle de geçecek ve benim yaşlarıma geldiğinde çok daha pişman olacaksın. kardeşim de okul başarısızlığı ve yönsüzlük sebebiyle çok uzun zaman üniversiteye giremedi, çalıştı. sonra sevdiği alanda okudu çalışıyor, senin yaşlarındaydı... neyse çok uzattım: bir an evvel aklındaki yola gir sonra da yaz bize :)

3. Zararın neresinden dönsen kardır 29 yaş insan hayatında ne ki? sen bakma burada 30 yaşı takıntı haline getirip deli gibi evlilik düşünen evde kaldım yazan tiplere hepsi işsizlikten ne istediğini bilememekten kaynaklı şeyler. Sen hatandan dönüp ne istediğini bilir hale gelmiş o farkındalığa erişmiş birisin bu ne kadar değerli bir şey farkında mısın?

4. Teşekkür ederim cevap yazan tüm süslülere..  aslında şöyle ki bu geç kalmışlık hissi beni sadece demoralize ediyor ama kesinlikle sınava gireceğim, çalışıyorum da.. ders konusunda aşırı imkanım olmasına rağmen senelerce çalışmadım kendime kızıyorum sürekli. En kaliteli kitaplara sahiptim, bilgisayar çalışma masası masa lambası her şeyim vardı.. ben oyun oynuyordum veya dizi izliyordum. yan gel yat osman yani. Kendime o kadar kızıyorum ki ama o zamanlar çok isteksizdim okumaya karşı. Ailem de bana hiç baskı yapmadı ve bu bazen gerekli sanırım.. fazla rahatlığın getirdiği bir umursamazlık vardı üstümde. Geç olgunlaştım sanırım, hayatın gerçeklerinin farkına vardım. Neyi istediğimi fark ettim. Birde mesela Vaktimi harcadığım kişilere bakıyorum değmezmiş. Ama çok değerli vaktimden yıllarca vermişim onlara. En değerli şey vakitmiş ve boşa harcamaya gelmezmiş.. insanlar çıkarları kadar süre vakit geçiriyormuş benle. Ben ise vaktimi hep bol keseden dağıtmışım. konfor alanıma çok düşkündüm hep. Konfor alanında o kadar kaldım ki konfor alanından bile sıkıldım. Geç de olsa ne istediğimi fark ettiğim için mutluyum.. lise arkadaşlarımdan bazıları şu an benim istediğim meslekte çoktandır çalışıyor. Yani bu biraz insanı tuhaf hissettiriyor çünkü aynı sıralardan geçtik aynı sınavlara girdik ama benim kendimi bu kadar geç keşfetmem ve sorumluluk bilincimin ancak gelmesi yüzünden boşuna 7 sene kaybettim. sevdiği işi erkenden keşfeden insanlar çok şanslı.. şimdi bile mutlu hissediyorum aslında bi yandan, çünkü hala daha aynı sorumsuzlukta olabilirdim. En azından 29 yasında da olsa bir işim olacak. Gönül isterdi ki 24 yaşındayken işim olsun ama..

5. A4 süslü kesinlikle öyle zaman öyle de geçecek böyle de.. bu düşünceler çok enerjimi düşürüyor ders esnasında. Ama sonra şunu düşünüyorum ya enerjimi düşürüp verimsiz çalışmaya devam edip bu sene de kazanamazsam? İşte o zaman gerçekten mahvolurum çünkü 1 sene daha evde duracak ne mentalim kaldı ne mecalim. Hani beterin beteri dedikleri durum olursa cidden o zaman çok kötü olur.. ben 25 yaşında üniversiteye gireceğim diye üzülürken 26 yaşında girmem şoku shsjd valla beterin beterini düşünerek moralimi düzeltiyorum zamanı geri getirmek imkansız en azından bundan sonrası için çabalıyIm

6. 18 yaşında öylesine girdiğin bölümdense bu yaşta Bu bakış açısıyla girdiğin bölüm en iyisi olacaktır. Keşke bende öyle yapsaydım. Ve merak ediyorum hedef bölüm ne?

7. senden bir yaş küçüğüm 3. sınıfta (aslında alttan derslerim 1. sınıf) okulu bıraktım yks calisiyorum simdi başta senin gibi düşünüyordum sonra böyle çok fazla insan olduğunu fark ettim inan hiçbir şey olmuyor çalışmana bak

8. zamanını boşuna harcamamissin bence calismissin, emek harcamissin, çalıştığın yere bir şeyler kazandirman gerekiyor ki orası da seni tutsun👌kendi paranı kazanmissin ki bu harika bişey🤍 herkes okumak zorunda değil, herkes ne istediğini hemen bulmak zorunda değil, hayat herkes için aynı sekilde ilerlemek zorunda değil ki. hem universitede lisedeki gibi herkes aynı yaş grubu da olmuyor, ilk senede kazanıp gelen var, mezuna kalıp kazanan var, ikinci üniversitesi olan var, evlisi var cocugu olan var, çalışanı var inan çok çeşitli bir ortam. belki yakin çevrende olmasa da bu sureci senin gibi deneyimleyenler de var mutlaka, yalniz degilsin. sınav döneminde başarılar diliyorum, çok sabır bolca emek gerektiriyor, umarım çok iyi bir üniveriste kazanırsın👌benim bu hayattaki en büyük pismanliklarimdan birisidir bu iyi bir yere gitmemek, ortalamaya razı olmak.. bak senin ne güzel bir şansın var elinden geleni yapabilmek için, okumanın önemli olduğunu, istemediğin işte çalışmanın zor olduguna dair farkındalık da kazanmissin, ne güzel, çalış çabala ve kazan bize güzel haberi ver, Allah zihin açıklığı versin 🙏

9. A7 süslü şöyle ki benim şu anda girmek istediğim bölümle 18 yaşında öylesine gireceğim bölüm aynı.. ben sağlık meslek lisesi mezunuyum, ailem hep hemşire olmam için çabaladı. Ama ben o zamanlar beğenmedim. Hastalık fobisi olan biriyim. Neyse gel gelelim diğer tüm meslekleri inceledim, düşündüm, taşındım. Mesela masa başı oturulan bir meslekte çalışmak istemediğimi fark ettim. sanki masa başı çalışmak daha rahatmış gibi gelirdi bana hep. Ama ben hareket etmeyi, fiziksel olarak aktif olmayı seviyormuşum. Masa başında oturmak yerine markette reyon dizmek daha çok bana göreymiş. 4 aydır okb tedavisi görüyorum ve hastalık korkularım büyük düzeyde geçti. Artık hastanede çalışmak gözümde o kadar korkutucu değil. Yani elbette iş güvenliği konusunda çeşitli riskler oluyor ama bunun nasıl minimize edileceği öğretiliyor zaten. Mesela hastanede çalışırken saçını toplamak, kısa tırnak kullanmak bile zararlı mikroorganizmalardan daha az etkilenmek içindi diye hatırlıyorum liseden. Hemşirelik herkesin yapabileceği bir meslek değil kesinlikle. Ama ben insanlara yardım etmeyi seven biri olarak bu mesleğin yarattığı manevi hissi de seviyorum. Zira sağlık meslek lisesinde staj görüyorken de staj sonunda manevi olarak huzur veriyordu. Yalnız hastanede mobbing maalesef yaygın olabiliyor. Sadece staj görüyorken dahi diğer hemşireler tarafından aşağılanmaya maruz kalabiliyor insan. Hatta bir doktor da yine haksız yere çok kötü davranmış rencide etmişti mesela, hala hatırladıkça keşke hakkımı savunsaydım diyorum. Yani gel gelelim artık insanların davranışlarını daha az kişisel algılıyorum. Çünkü ben kendi görevimi layıkıyla yaptıktan sonra başka insanların diyeceği kötü söz kendileriyle ilgili tamamen. Eğer haksız bir muameleye uğrarsam bunu günlerce kafama takar mutsuz olurdum. Bunu düzelten şey okb tedavisi oldu. Çünkü insan bunu bazen kendi kendine başaramıyor. Gel gelelim keşke daha önceden okb tedavisine başlasaydım diyorum. Yani çoğu sektörde mobbing var neredeyse. Sırf mobbingden korktuğum için bir alandan tamamen kendimi çekmem resmen kendime haksızlıkmış. Ailem hemşire olmam için hep uğraştı ve sağlık meslek lisesi mezunuyum ama 24 yaşında kendi isteğimle hemşirelik istiyorum artık. Eğer ailemi dinleseydim ve mobbingden bu kadar korkmasaydım şu an mezun ve mesleğini icra etmekte olan biri olurdum. Ama daha seneye ancak olacak belki. 19 yaşında girilen bölüme 25 yaşında gireceğim.. kaybolan seneler, gençliğin en güzel yılları.. maddi anlamda zorluk çekmesem tamam ama şu an maddi anlamda da zorlanıyorum mesela. Hani benim okumama gibi bir alternatifim yoktu.. asgari ücret yetmiyor da bazen. Mesela üniversiteli gençlere çok özenirdim. Ama okumayı istediğim hiçbir bölüm yoktu. Hayatta insanın düşünceleri 360 derece değişebiliyormuş. Asla denilen bir şeyin bir gün çok istenen bir şey olacağına inanmazdım. Peşin hükümlü olmamak lazımmış..

10. Cevap yazan tüm süslülere teşekkürler

A10 süslüm ya bu arada şey "iyi bir yere gitmemek, ortalamaya razı olmak.." tam olarak bu beni engelledi.. mükemmeliyetçi yapım yüzünden, en iyisi olmayacaksa hiç olmasın gibi bir algı da vardı bende. Ama artık ortalama ve mütevazı bir hayat istediğimi fark ettim. Yani ya en dipte ya da en yukarıda olmak zorunda değilmişim.. hani birde ortalama bir bölüme girmeme engel olan düşünce şuydu: 6-7 senedir mezunum madem üniversiteye gideceğim en iyi bölüme gideyim. En iyisi olmayacaksa hiç olmasın. Derece yapayım vsvs.. kendimden insanüstü performans bekliyordum hep. Ama kendime hiç sormadım senin istediğin şey bu mu? Diye. Ben çok başarılı olmak değil mutlu olmak istiyorum. En iyisi olmak değil ortalama ama mutlu olmak istiyorum.. bu farkındalığa erişebildiğim için de mutluyum.. gece gündüz ders çalışıp o istediğim sıralamayı da yapabilirim, istediğim bölüme de girebilirim ama bu beni günün sonunda mutlu etmeyecek. Ben kendi kendime yetebilmek istiyorum..