30 yaşına yaklaşmış olup hiçbir şeyi başaramamış olmak?

1. Süslü benzer durumdayız ben 28 yaşındayım psikolaga gidiyorum şubattan beri biraz değişim hissediyorum aslında ama korkuyorum da. Bir de iş arıyorum ama ben de nefret ettim bölümünden. Köşeye sıkışmış hissediyorum. Seni çok iyi anlıyorum <3

2. suslu sevdiğin bir alan var mı? yeniden okuyamaz mısın? ya da mesleki kurslarla ilerleyebileceğin ikinci bir alan var mı aklına gelen? ben 34 yasındayım ve hiçbir şey başaramadım hayatta. şimdi okumak istediğim bir bolum var, gucum yeterse okuyacagım ve kendimi yeniden inşa etmeye çalışacağım. benim için baska yol kalmadı cunku...

3. Anonim 2 matematik çok seviyorum sayısalla aram iyidir ama oturup matematik sorusu çözmemin bana bir yararı olmayacak. Tekrar okumak çok isterdim ama ailemin maddi durumu o kadar iyi değil ve KYK borcum kredi kartı borcum falan var. Okuyup part time çalışayım desem borçlara gider para zaten. İlgi alanım hiç olmadı ne müzik ne spor. Çocukken ailem hiç ilgimi çekmeyen bir dövüş sporuna göndermek dışında bir şey yapmadı. Çocukluktan çıktıktan sonra da ben hobi peşinde koşacak bir durumda değildim maalesef. Öyle dümdüz yaşayıp gidiyorum. Sevmediğin işi yap uyu uyan sevmediğin işi yap şeklinde ilerliyor hayatım.

4. Anonim 1 teşekkür ederim desteğiniz için. Umarım çok iyi gelir size aldığınız yardım

5. Dünya üzerinde sizden bir tane daha yok, biricik ve çok değerlisiniz. Bunu kendinize sürekli hatırlatın bence. Bir de kendinize şu soruyu sorun beni ne yapmak mutlu eder ve başarılı olmayı ne/kim için istiyorum? Bunun için ne yapabilirim? 

Büyük ya da küçük kendiniz için bir adım atabilirsiniz. Belki küçük bir hedef listesi oluşturabilirsiniz ve başardıklarınızın üstünü çizebilirsiniz. Yolun sonunu görmek için o yola çıkmaya cesaret etmek gerekir. Kaygılarınızın sizi ele geçirmesine izin vermeden bir hedef koyup o yolda emin adımlarla yürümenizi dilerim

6. 30'dan sonra geçiyor. Şu an tam kriz yaşlardasınız.

7. Anonim 6 süslü o kadar sorunla bogusmasam bir şeyler başarabilirdim diye düşünüyorum ve bu üzüyor beni biraz. Çok zeki olduğumu düşünmüyorum ama bir ışık vardı bence ya. Ortaokulda babam lise matematiği öğretirdi mesela ve anlamakta zorlanmazdım. Yaşıtlarım toplama çıkarma öğrenirken ben denklem çözüyordum. Hala da çoğu şeyi öğrenmek çok kolay gelir bana çoğu insandan daha hızlı öğrenirim. Bilmiyorum belki kendime fazla anlam yüklediğim için bu his geçmiyor. Yani elimden de bir şey gelmiyor tekrar üniversiteye hazırlanıp gidecek bir durumum yok. Bir süslü mesleki kurs falan yazmış ama benim bölümümde öyle işe yarayacak bir kursta yok. Bölümden arkadaşlarımdan sadece bir tanesi kendisi çalışarak bir yerlere geldi (kamuda) o da zaten sürekli üstten ders alan inanılmaz çalışkan bir kızdı. Diğerleri hep torpille bir yerlere girdi. Kalanlar da yıllardır hala kpss çalışıyor. Benim kpss gibi bir şansım da olmadı hiç mezun olunca hemen işe girmek zorunda kaldım. Çok zeki değilim bence evet ama daha çarpım tablosunu bilmeyen insanlarla da aynı yerde çalışmak üzüyor biraz. En azından ortalama bir memur hayatı yaşasaydım kendimle bu kadar savaşmazdım diye düşünüyorum. Neyse cevaplarınız iyi geldi, soru açınca bende biraz düşünme şansı buldum ve elimden gelmeyen bir şey için belki de bu kadar üzülmemem gerektiğine karar verdim. Kendimi kabullenme konusuna biraz daha ağırlık vereceğim. Herkese teşekkür ederim cevaplar için.

8. Anonim 5, evet bu yaşlar herkeste sancılı geçiyormuş sanırım. Yetişkin ergenlik gibi bir şey olsa gerek. İnşallah dediğiniz gibi geçer

9. Ss geleceği dert edinip anı düşünemeyince işler pek de yolunda gitmiyor. Kendinizi hayatın akışına bırakın. O size yolu gösterecek. Herkes über bir hayat yaşıyor da siz geride kalmış değilsiniz aslında. Eminim düşünürseniz bir sürü şeyin üstesinden geldiğinizi göreceksiniz. Instagram'da kendine.don diye bir hesap var. Bana iyi geliyor. Bir bakın isterseniz.