ailem beni sevmiyor, toksik bir ilişkim var. ciddi anlamda çok çaresizim böyle olanlar ne yaptı nasıl düzeldi veya nasıl kabullendiniz?

sevgi de bir ihtiyaç maalesef , sürekli stres ve kaygı içindeyim. ailemde değer verilmediğinin farkındayım. dayanamıyorum. hobiler ediniyorum, sosyalleşiyırum fakat hiç biri o boşluğu kapatmıyor. ne yapacağım bilmiyorum

4. Gerçekten de sevilmek, ilgilenilmek ihtiyaç süslü. Ben muhteşem sevgilimi ve şimdi ailem olarak gördüğüm arkadaşlarımın çoğunu 25-26 yaşından sonra edindim öncelikle, çok geç değil biliyorum ama daha geç de olurdu onu söylemek istiyorum öncelikle çaresiz değilsin.

Ve terapi, terapi, terapi. Depresyondaysan antidepresan. Biraz kendine sevgi göstermeyi öğrendiğinde diğer her şey çok daha kolay oluyor. Ama depresyondayken duygusal gelişim çok zor gerçekten hiçbir şeye irade yetmiyor. Enseyi karartma, bu mevzuya da mümkün olduğunca çok soyut/spiritüel bir şey olarak bakmamaya çalış. Travmaların, duygusal sorunların olabilir, hepsi parça parça iyileşecek şeyler, sanki b12 eksiğin varmış ya da karaciğerin yağlanmış gibi düşün. Birtakım tedaviler ve doğru alışkanlıklarla geçmeyecek az psikolojik sıkıntı var. Çok anlam yüklemeye gerek yok. Ben bunları fark etmem sayesinde çok yol kat ettim kendi ruh sağlığımda o yüzden uzun uzun anlatıyorum. Kötü hissetmek okey, ama eminim ki o boğucu karanlık halin içinden çıkabilmek için atabileceğin birçok adım var, sadece bazen o gücü bulmak için destek gerekiyor. Yaparsın be, yapılıyo bak söz.