ailesini çok suclayan ve bu hissi bir turlu asamayan var mi? zamane anne babalarini gorunce daha da artiyo?

1. Zamane anne babalarının çoğu kafayı yemiş. Tek çocuk onlarda ve o çocuk da daji, über zeki, yetenekten bayılacak, altın sıçıyor triplerindeler. Bunların özenilecek hiçbir yanı yok.

2. A1 benim anlatmak istedigim sey o degil ki. Babalar cocuklariyla vakit geciriyor, bag kurmaya calisiyor. Sadece aksam eve gelince 5dk sevmiyolar yani. Anneler butun yuk onlara kaldigi icin kafayi yiyip acisini cocuklardan cikarmiyo mesela. bebeklerine anne karninda klasik muzik dinletenlerden bahsetmiyorum. 

Ben hic baba sevgisi gormedim mesela. Hani eski nesil sevgisini gostermez derlerdi o acidan yeni anne babalar konusu actim.

3. Ben de ailemin daha açık fikirli, bana ve hayatıma saygılı olmalarını ve en önemlisi benim, onların hayatına uyum sağlamak zorunda olmayan, onlardan ayrı bir birey olarak yaşayabildiğimi anlayabilmelerini çok isterdim. Yeni nesil birçok ebeveyn bu şekilde yetiştiriyor çocuklarını ve ben de ailemi suçluyorum. Sevgi yönünden bi eksiklik çekmedim fakat klasik Türk aile yapısıyla büyüdüm. Hep onlar ne istiyorsa o olmalıydı. Her hareketime müdahale edildiğinden özgüven eksikliğimi senelerdir aşmaya çalışıyorum. Fazla korumacı olduklarından hayatımı, çocukluğumu yaşayamamış gibi hissediyorum bazen. Sokaklarda top koşturan, oynayan bir çocuk olamadım çünkü başıma bir şey geleceği endişelerini öyle bi empoze ettirdiler ki küçükken ben de strese girip çıkmıyordum.  En basitinden hiç normal arkadaş olarak erkeklerle takılamazdım. Katı kural gibiydi. Açıkcası erkeklerin olduğu bir ortamda bu sebepten çekingenlik hissediyorum ki bu da illaki hayatımı etkiliyor.  Beni en üzen nokta da hatalarının farkına varmamaları. Seni çok iyi anladım süslü. 

4. Ben de aşamadım. 33 yaşındayım şu an. Ne sevdiler ne de sevilmeme izin verdiler. Sevmeden sevilmeden geldim bu yaşa. asla benimle zaman geçirmediler, konuşurken dinlemediler, bu da bizim evladımız diye öpüp sevmediler. Hep evde fazlalık gibi yetiştim. Yetişkin bir insan olarak artık annem babam beni çocukken sevmedi, baskı kurdular gibi bir sebebin arkasına sığınılmayacağını bilsem de Buna rağmen içimdeki boşluk bir türlü dolmuyor. Depresyonu hallettim gibi ama anksiyete az da olsa kaldı bir yere gitmiyor. Kendi yaşamadıklarımı aile kurup yaşamak istiyorum ama sanki bir aile kurarsam aynı baskıları aynı kabusları gene yaşayacağım gibi geliyor. Çünkü çocukluğumdan beri erkeklerden de ayrı tuttular ve sürekli annem de babam da erkekler tecavüz edecek, taciz edecek uzak duracaksın namus bok püsür diye korkuttu. Mental olarak sakatlamalarına ek olarak Anneme göre evlenince hayatın bitiyor ve kayıtsız şartsız kocan ne derse onu yapmak zorundasın. Terapiye başladım zamanla çok iyi geldi ama otuz yıl açılan yaraları bir yılda ne kadar sarabilirsin. Başka bir ailede bambaşka bir insan olabilirdim. Ama bize verilen bu, yapacak bir şey yok. Yaralarımızı kendimizden başka saracak kimse de yok, olmadı da. Günümüz aileleri de apayrı patolojik vaka şahit olduğum kadarıyla. Ayağına taş değmeyen, kuş gibi beslenen Prens ve prensesler büyüyüp bir dünya başka prens ve prensesle karşılaşınca yaşayan tek soylular olmadıklarını anlayıp mental çöküşler yaşayacaklar.

5. Anne olduktan sonra mükemmel ebeveynlik olamayacağını anladım ama çocuğuma benim ailemin bana yaptıklarını yapmıyorum. Şu da bir gerçek ki farketmeden benim yaptıklarım da ilerde onun çocuklarına yapmak istemediği şeyler olacak. En azından bazı şeylerde orta yollu olmaya çalışıyorum çünkü benim annem aşırı ilgili babam aşırı ilgisizdi çocuğumuza eşimle hemen hemen aynı oranda ilgi göstermeye ilgilenmeye çalışıyoruz 

6. Babamı küçükken kaybettim, annem çalışmak zorundaydı o yüzden onu ilgilisizdi diye suçlayamam. Ki ilgisiz sayılmazdı. Ama çekirdek ailemizden başka da kimsem yok hayatta . Üstelik gerçekten kalabalık bir sülalemiz var. Ne baba ne anne tarafımız bir gün gelip bi yaralı parmağa işemez. Kuzenleri ile kardeş gibi olan , dedeleri amcaları teyzeleri halaları ile güzel ilişkileri olan insanları çok kıskanıyorum. Mesela ben yeğenlerim gel dedi ağladı diye kaç km yoldan geldim. Günlerdir onları eğlendirmeye, ilgilenmeye çalışıyorum . Doğum günlerinde annelerinden çok ben servis yaparım, yemek kek börek hazırlarım. En güzel oyuncakları alırım , bazen param yettiğinde altın alırım. Kendim aç kalsam markete zor giderim , yeğenim dondurma istese bir dakikada kapıda olurum. Ne bileyim bazen diyorum ki biz mi fazla abartıyoruz sevmeyi yoksa bizimkilerde mi hiç insanlık yoktu. Ben halamdan teyzemden hiç böyle güzel şeyler gördüğümü hatırlamam. Annem keza torunları için kendini parçalar, ben annemin annesi tarafından bir kere öpüldüğümü hatırlamıyorum. Ben de onları çok suçluyorum ama yapacak bişey yok bazı insanlar bu konuda şanslı doğuyor. Sevdiğim bi insan var hayatımda, bir gün onunla ebeveyn olmaya karar verirsek ona en güzel aile ortamını vermek isterim. Benim olmadı onun olsun bari

7. Yalnız değilsin yani , onu söylemek istemiştim..bı de yeni nesil anne babalar daha bilinçli tabi ondan da kaynaklanıyor. Eskiden doğum kontrolü bile bilmeden üç beş tane çocuk doğurup Allah'a emanet büyütmek vardı. Şimdi genelde çocuklar bilinçli planlı. Herkes bir iki tane çocukla kalıyor. İlgilenmesi de daha kolay oluyor tabii ki . Bı de annelerimiz çok küçük yaşta anne olmuş yani çoğunluk öyle benim çevremde. 18 20 yaşında bir kız yemek bile zor yapıyor şuan . Benim annem o yaşlarda anne olmuş . Ha mükemmel bir anne herşeyde dört dörtlük anlaşıyoruz diyemem , ama çok küçük yaşta anne olduğunun ve hatalarının çok farkında. O yüzden kızamıyorum çünkü ben şuan 27 yaşındayım ve çocuk falan düşünmüyorum korkunç geliyor bana. O kadar sorumluluk sahibi olduğumu düşünmüyorum. Ama eskiden böyle bı plan program durumu yoktu işte . Çocuk aldırılmaz diye bı kafa yapısı vardı. O yüzden hayatlarına zart diye girmiş mini bir insana hazır değildi çoğu. Bunu düşünerek biraz içinizdeki kızgınlığı azaltabilisiniz belki...

8. anonim 6'nin yazdiklari gibi dusunerek kendimi rahatlatmaya calisiyorum ben de suslu. 

annem 20, babam 21 yasindayken ben dunyaya gelmisim. ben su an 25 yasindayim, cocugum oldugunu ruyamda bile gorsem kan ter icinde uyaniyorum, o kadar buyuk bir kabus benim icin. Birakin cocuk yapmayi aklimdan gecirmeyi yani. bu insanlar benden bile 4-5 yas kucukken sak diye baska bir insanin sorumlulugunu almak durumunda kalmislar. egitim desen bizimki gibi degil, maddiyat desen rezalet. 

ben olsam kafayi yerdim. bunun cok net bilincindeyim. ciddi anlamda delirirdim. ne demek daha 20 yasinda hem ev cevirmek, hem bebek bakmak yani. Ben 20 yasindayken universite ogrencisiydim, aciktigimda kendime kalkip yemek bile hazirlamaya usenir, cubuk krakerle gun gecirirdim. arkadaslarimla bos bos takilip gulup eglenerek sabahlara kadar oturur, gun boyunca uyurdum. bu kadar rahat bir hayatim vardi yani. Bir de o yasta ailemin yaptigi seyleri dusunuyorum. Ve ustune ben cok zor bir bebekmisim, hastaligim derdim hic bitmezmis, aylarca hastanede yatarmisim, verem hastasiymisim, her gun bir suru ignem, aci aci ilaclarim varmis, surekli aglayip ortaligi inletiyormusum cektigim acilardan dolayi vs. yani Bir suru sorunum var ve annem daha 20 yasinda, neredeyse kendisi cocuk sayilirken, hayatta hicbir sey gormemisken bunlarla ugrasiyor. gercekten kolay is degil, herkesin psikolojisi saglam kalamaz. benim kalmazdi. 

ha cocuk yapmasalarmis diyeceksiniz. kesinlikle katiliyorum. ben de zaten boyle dusunuyorum. sizin neyinize cocuk yapmak diye dusunup onlara kiziyorum. 

ancak onlar bizden cok farkli yetistiler maalesef susluler. bunu tam anlamiyla algilamak gerek. bizim ebeveynlerimizin cogu evlenmeme, cocuk yapmama seceneklerinin bile oldugunu bilmeyerek, bizim yetisip begenmedigimiz, travma sahibi oldugumuz ortamlardan da daha korkunc ortamlarda yetistiler. yaslari geldiginde (o da 18-20 falan sayiliyor o zaman) evlendirildiler. kendileri de evlenmek istemislerdir ama ben evlendirildiler diyorum, cunku hayatin tek amaci o olarak ogretildi hep onlara. baska bir secenekleri oldugunu bile gormediler. E korunma falan hak getire, cinsel hayat basladiktan sonra cogu hic korunmadan, ya da belki bu secenegin varligini bile bilmeden ilk tuttugu an hamile kaldi ve dogum yapti annelerimizin. benim annem baslarda korunmak isteyip hap kullanmaya baslamis olmasina ragmen baba tarafindan tum akrabalar 3 ay boyunca cocugu olmadi diye hayati zindan etmis kadina demedigini birakmayarak, kisir damgasi vurarak mesela. bunun ustune babaannem korunduklarini ogrenince kriz gecirip annemin haplarini bulup cope atmis, bir daha icmeyeceksin diye neredeyse dovecekmis kadini. alin bu hikayeyle naparsaniz yapin simdi :( onlara bu sartlarda beni dunyaya getirdikleri icin cok kiziyorum ama bu hikayeleri duydugumda bile cok kotu oluyorum, cok kotu hissediyorum ozellikle annem icin. Bu insanlar da bok gibi seyler yasamis maalesef susluler. cocuk dogduktan sonra gerisi bir sekilde cocugu hayatta tutarak, karnini doyurarak, okula gondererek, ev temizligi - yemek yaparak gecmis bir sekilde ama bu surecte maalesef az insan saglikli psikolojide kalabilmistir 

9. Evet maalesef aşamıyorum ben de. Son zamanlarda sürekli bunu düşünüyorum. Üstelik aslında kötü insanlar olmadıklarını, kendilerince beni iyi yetiştirmeye çalıştıklarını ve sevdiklerini bilmek daha da zorlaştırıyor her şeyi. Vicdanımın sesini bastıramıyorum onları suçlayınca. 

10. Yeni nesil anne babalar,

eskilerin instagramda foto paylaşan türleri. O çocuklar cok sevilip ilgilenildiklerinden her ortamda çığlık atıp kendilerini yere atmıyorlar. Türk toplumunun psikolojisi -hakli olarak- bozuk. Anası babası uzaktan iyi görünenlerle bile gun geçir kafayı yersin. Bence en azından Türkiye sınırları içinde kimsenin ailesinin oyle cok iyi olmadığını bil. Ha maddi olanak bakımından mutlu eden var etmeyeni var, ama bence tamamının psikolojisi hic normal degil.