anneme olan öfkem asla dinmiyor?

1. annem ve kardeşlerinin anneleri ölmüş onlar küçük yaştayken. totalde beş kardeşler annem en büyükleri. babaları hemen tekrar evleniyor falan orası çok başka konular ama annem durum böyleyken kendine annelikten bozma bir misyon ediniyor. bakımlarını falan hep üstleniyor. birkaç yıla da hala çok küçükken evleniyor 19unda beni doğuruyor. o sıra babaannemlerle yaşıyorlar. babaannem beni çok seviyor ve hep ilgileniyor zaten bir yıla erkek kardeşim doğuyor. babaaneme ben alışkın olduğum için o benimle; erkek kardeşimle de annem ilgileniyor daha çok. öyle bebeklikten derin bir bağ kuramadık denilebilir. sonrasında babanemlerle ayrı yaşama kararı alınıyor. on yaşıma tekabül ediyor bu olay ve ben aşırı bocalıyorum. ne annem anne gibi ne babam baba gibi. onlarla yaşamaktan mutlu olmayışımın tadı hala damağımda. ne yazık ki. o sıralar çocuğum ve net olarak betimleyemesem de anneme dair yanlış olan şeyler var farkındayım. biz aslında ben erkek kardeşim ve annemin kardeşleri olarak totalde 6 kardeşiz. bu durumdan mutlu değilim çünkü ilgi ve sevgi tamamen bölünüyor ve bölünmemesi gereken kişiler nezdimde belki öz kardeşlerim olsa bu kadar dokunmazdı ki erkek kardeşimle ilgili asla annemin ilgisi ve sevgisi bölünüyor gibi bir şey hissetmedim. ama olmaması gerekenler vardı işte. ergenlikle birlikte artık anlamlandırabiliyordum bazı şeyleri. annemin benim önüme koyduğu şeyler... birincisi kardeşimin cinsiyeti erkek oldugu icin daha cok sevgiyi hak eder gibi bir tutum icindeydi ikincisi ise kardeslerinin tamamı. benim zaten babaannem oldugu icin daha az ilgilense de olurdu sanki. yıllar gectikce anlayacaktım. ben babaannemi kaybettim 2022 yılında, 2023 yılında da evlendim. annemi en cok yanımda istedigim donemler annem onlarla cayda gunde zartta zurttaydı. ornegin nisan alısverisine cıkılacak arıyorum neredesin diye ben teyzendeyim diyor. gidiyorum yalnız mecburen eve dondugumde ben senin annen degil miyim beni goturmek istemedin diye tantana koparıyor. bu tür sayamayacagım bir sürü sey. son bir yıldır da annemin ölüp bittigi o kardeslerinde annemi begenmemeler. annemi yargılamalar. anneme laf sokmalar. annemin gelip bana uzulmesi. kıymet bilmediklerini soylemesi. benim daha cok ofke dolmam bu tur seyler yasandı ve pasif agresif birbirimize laf soktuk kendileriyle. olay da tam olarak su. bir gun hangi sebeple bir aradayız hatırlamıyorum anneme cok mutsuz gozukuyorsun falan dediler. dunya basına yıkıldı sen mi kaldın surekli mutsuzsun. gezmeyi bilmezsin yemeyi bilmezsin icmeyi bilmezsin falan demeye başladılar. ben de neden böyle yargılıyorsunuz acımasızca bu kadın kac kisiyle ayrı ayrı uygrastı yılların yorgunlugudur o dedim. biz mi yorduk anneni sen yordun asıl falan diyerek ergenlikte yaptıgım seylerden vurmaya calıstılar ben de kalktım gittim. ne yapsaydım? akabinde gorusmedim hic kimseyle. ramazanda iftar veriyorlarmıs teyze iki kez arayınca gel diye gitmek durumunda kaldım esimle. sadece cagıran teyze hos geldin dedi. digerleri asla. hadi bana demediniz esim ne yaptı size? neyse gectim bunu gorusmuyorum ben annem de biraz tavır koymus sanırım. bayram vesilesiyle barıstılar bunlar. sonrasında annem beni darlamaya basladı. gorusun falan diye. iste hic hatrım falan yokmular. tamam ayarla goruselim dedim oyle keyifsiz tatsız bir oturmaydı. pisman oldum kabul ettigime. olayı toparlayacak olursam. annem kendine laf sokan kardesleriyle mutlu mesut yasıyor. her gun birbirlerindeler annem hala hepsi icin ekstra fedakarlık yapabilecek derece anaç ama diğerleri anneme karsı meh yani.

hadi bu kısmı beni ilgilendirmesin ama anneme ne zaman ihtiyac duysam kayıplarda. ve tum bu nedenler yuzunden hepsine karsı öfke doluyum. gecen birinin basına bir sey gelmis telefonda bana anlatıyor o kadar iftira atarken dusunseydi insanlara allahından bulsun dedigim icin bana iyi insan olma dersi vermeye kalktı kimseyle ilgili kötü düşünme falan. bunun kotu dusunecegi mi kalmıs. hepsinden hepinizin sayesinde nefret etmisim. bu sebeple anneme cok ihtiyacım olsa da onu cok özlesem de uzak duruyorum. cunku artık onume bir seyler koyulmasından onun icin sonra gelmekten cok yoruldum. bu beni cok ofkelendiriyor. babaannem de gittigi icin kendimi yapayalnız hissediyorum. allah kahretsin ya her seyi. herkes hayatındaki insanlara olması gerektigi yer gibi muamele gostermeli degil mi ben mi yanılıyorum?

2. pff gün geçmesin ki şu sözlükte kötü anne soruları okumayalım. üzüldüm. 

3. Ss bizim ğlkemizde anneler kendilerine anne doğuruyor. Annesine annelik yapmak zorunda kalmış, bunu yapamayınca ya da yapınca da annesi tarafından rekabet eidyor gibi dışlanmış binlerce genç kadın var. Benim de anneme olan öfkem asla dinmiyor seninle aynı duyguları paylaşıyorum. Annemle arama mesafe koydum ve onun asla benim hayalini kurduğum anne olmadığını kabullendim. Haftada bir " nasılsın iyiyim" tadinda sohbetimiz vardı. Benim psikolojim de baya toparlamıştı baaammm kanser oldu. Bu durumda öfkeyi bastırıp yanında olmak zorunda hissettim. Ama bitmiyor ki hasta diye ilişkimiz toparlanmadı. Geçenlerde bir şey oldu var bir anda " ben 20 yıldır sana annelik yapmaktan çok yoruldum. Senin sorunlarından çok yoruldum sen mutluysan tamam, sen mutsuzsan çocuk gibi hepimizi mutsuz etmenden çok yoruldum ben annelik yapmaktan çok yoruldum" dedim annem bir anda hiç görmediğim bir üzüntüyle yüzüme baktı özür dilerim dedi. 29 yaşındayım çok kavga çok tartışma yaşadık hiç öyle küçük de olsa bir pişmanlık ifadesi görmemiştim. Ölüme yaklaşmak sanırım yaptığı haksızlıklarla yüzleşmesini sağladı. 

Sana tavsiyem 

Uzak dur. Nasılsın iyiyim bitti. Mesafeli ol. Çünkü ne senin öfken geçecek ne de annen bir anda aydınlanıp tüm geçmişi telafi edebilecek. Keşke başka bir hayat yaşasaydım. Maalesef ülkemizde 10 kadından 7si annesi tarafından evlat gibi görülmüyor. 

4. Yani ben bir evlat sahibi olsaydım böyle yapmazdım ona. Her şeyden öne koyardım en çok bunun bilincinde olmak üzüyor beni. Ve çocuk sahibi olmak bile istemiyorum ben bu sorunlar yüzünden. İhtiyacım olunca kimi bulacağım yanımda?

5. Bu arada ben de vaktiyle defalarca benzer sorular sordum annemi affedemiyorum, öfkem geçmiyo vs diye a3 gibi terapi önerildi. Aldım ne oldu? Hiçbir şey gerçeklerle yüzleşmek annemi affettirmedi ki. Sadece eskiden bunları düşünüp düşünüp ağlar durup durup " benim annem neden böyle" diye tetiklenirdim onlar bitti. Affetmek öyle terapiyle falan olmuyor bir anda özgürleşmiyorsunuz. Farkındalığınız artıyor ama al işte kanser oldu ve yine aynı noktadayız o yine kurban, mağdur ben yine onun yanında güçlü olmak zorunda olanım. Bazı şeyleri terapi değiştirmiyor. 

6. a4 uzak durmak da her zaman mümkün olmuyor. sen içini döktüğünde ne güzel özür dilemiş benimki olsa ağlar duygu sömürüsü yapardı. ağladığı zaman midem bulanıyor artık. 

7. A2 benim annem de aslaaa dilemezdi aslaaa narsist zaten ama kanser diye sanırım bilemiyorum. 

8. benimki de bir ölümü görür gibi oldu da o pişmanlık hissiyatı gelmedi herhalde. ss sorunu da kaynatıyoruz gibi olmasın. a4 de haklı işte uzak durunca iyi oluyor aslında. kardeşleriyle takılsın deveye diken hesabı. ama mümkün de olmayabiliyor dediğim gibi. benimkiyle de uzakken en azından bazı hislerim su altındaydı ama artık mecburen aynı evdeyiz ve her şeyi bana batıyor. işin ilginci o da annesini sevmiyor anneannem geldiğinde kadının normal hareketleri bile ona batıyor. çocuk istemiyorum kısmında da hak verdim bu yüzden. ya ben de böyle olursam diye deli gibi korkuyorum. ben çocukken "benim annem böyle böyleydi bak ben öyle şeyler yapmıyorum sana" deyip farklı şeyler yapardı. benim de çocuğum olursa ya öyle şeyler dersem kendimi tutamayıp. korkuyorum valla. 

9. kızlar hepimizin adına çok üzgünüm ya. maalesef cok üzgünüm yani. atsan atılmaz satsan satılmaz. kardesleriyle evcilik oynasın bakalım. hepsinden nefret ediyorum annemle arama girdikleri icin. keske hala babaanem olsaydı bu kadar aramazdım galiba kendisini o da huzurlu huzurlu kardeslerinden laf yiyerek otururdu. bu arada babaanem hic böyle biri degildi biliyor musunuz hep onceligi hep ilki ben olurdum. simdi yetinmek zorunda kaldıklarıma bak.

10. umarım babaannen güzel bir yerlerdedir süslü.