annemle alakalı sorunları aşamıyorum, "anneden ayrışma dediğimiz şey nasıl oluyor"?

1. şöyle bir durum var. yaşım 30'u geçti. abartmıyorum ama annemle bir tane güzel anım yok. babamla aralarında şiddetli geçimsizlik var, hala fiziksel şiddetin içinde olduğu kavgalar ediyorlar, bütün sülaleye, apartmana, mahalleye rezil olmuş durumdayız. ciddi söylüyorum ömrü hayatınızda böyle çok az çift görmüşsünüzdür. annem de bizi sevemedi, yani çocukken filan bildiğiniz yaşıtı birine saldırır gibi saldırırdı bize. vücudumuzu morartmasıyla filan gurur duyardı, dayak yemenin verdiği yorgunlukla uyuduktan sonra bile bize vururdu biz uyurken. babamın bize düşkünlüğünün hıncını çıkarıyordu. ben bebekken bana attığı dayakları anlatıyor mesela ve onunla empati yapmamı bekliyor. 'o sıra baban bana böyle böyle dedi, o yüzden bir şey yapmak zorundaydım, ben de sen 9 aylıkken sana bir tane yapıştırdım'. cidden inanılmaz bir boyutta. yaş aldıkça ve terapiye başladıktan sonra fark ettim ki, ben annemden ayrışamamamışım, mesela annem yüzünden babama düşmanım.

şimdi bir cümle kuracağım, yanlış anlaşılmak istemiyorum. babam annemi dövdü, dövüyor eskiden bunun yüzünden babamla düşman olmuştum, ama ben fark ettim ki, annemi dövmemek zaten çok zor. ben kendimi bir gün tutamayacağım diye korkuyorum. asla susmuyor, insanın damarına basıyor. bana ve kardeşlerime 'sizin babanızdan menfaatiniz var, o yüzden öylesiniz' diyor mesela, babamın bize gösterdiği sevgiye 'yapmacıklık' diyor, bana 'sen babanı avcunun içine almışsın, parmağında oynatıyorsun' diyor onun istediği gibi babama karşı koymayınca. yani burda anlatmak istediğim şey annemin pozitif duyguları isimlendiriş şekli. bizi asla çocuğu olarak görmedi, 'benim arkamda durmadınız' diyor. büyürken babama 'düş yakamdan, defol git başkasıyla evlen' diyen, ben daha 5-6 yaşındayken gece evi terk edip beni kardeşlerimle evde yalnız bırakan ve ne yapacağımızı umursamayan, hatta benzer şekilde eşiyle sorun yaşayan 3 tane küçük çocuklu teyzeme dahi 'çocukları bırak git evden, bak baş edemeyince senin kıymetini anlayacak' gibi cümleler kuran kadın, biz büyüdükten sonra ona boşanmayla alakalı telkinde bulunduk ve bilin bakalım noldu? bahane üretmeye başladı: 'boşanırsak millet beni suçlayacak', 'evlenirseniz düğünde istemede durumlar nasıl olacak', 'ben evden gidersem kardeşin eve hiç gelmez, onun için kalıyorum' (ben başka bir şehirde tek yaşıyorum, annem 1 sene bende kaldı, hiç umursamamıştı kardeşimin eve gidip gitmediğini o ara). babam boşanma dilekçesi getirdi, annem hiçbir şey demedi mesela, kadında bağımlı kişilik bozukluğu mu var nedir anlamadık. bir diğer husus da, kendisi asla sorumluluk kabul etmiyor, küçüklüğümüzden beri bizi (biz ve babam) kendisini memnun etmesi gereken insanlar ve mutsuzluğunun sebebi gibi gördü. ona eleştiri yapıyoruz mesela 'sen de biraz sus, uzatma, çok kötü laf sokuyorsun, babam geçiştiriyorsa sen de bırak' inanın o tartışmanın sonunda sırf onu eleştirmeyi bırakın diye en mahrem şeylere bile maruz kalıyoruz. ve mesela babamla tartışmalarını bize aktarırken tabi ki kendi yaptıklarını hiç anlatmıyor, birkaç sene önce sürekli telefonunda mesaj yakalıyorduk, başka erkeklerle facebook vs üzerinden, babam da gördü ve zaten o zamandan beri tartışmaları daha beter bir hale geldi. mesela beni arıyor diyor ki 'baban böyle böyle yaptı' nerden çıktı diyorum bu tartışma 'hiç, her zamanki şeyler' filan diyor. zaten o zaman fark ettim ki, hayatım boyunca beni inanılmaz manipüle etmiş.

neyse bunun benim üzerimdeki etkisine gelecek olursak, kadından ayrışamıyorum. fiziken 1000 km uzaktayım ama en ufak bir şey duyuyorum ve çok negatif etkiliyor beni. inanılmaz bir hınç var içimde, cidden kendisine fiziken bir zarar verebilirim yani. çünkü bu kadın hiçbir zaman değişmeyecek. psikologumla konuşuyoruz 'anneniz babanızın size babalık yapmasına dahi izin vermemiş' diyor, 'size çocuk gibi davranmamış, siz çocuk olamamışsınız ama yetişkin de olmamışsınız' diyor. çok zorlanıyorum.

böyle bir annesi olan kendini nasıl kurtardı?

2. Süslü benimki de aynısı ama bana ya da başka birine fiziksel şiddet uygulamayanından. O kadar baskı kurdu ki üzerimde 20 yaşıma kadar erkek arkadaşımın olması ya da dışarı gezmeye çıkmam katiyyen yasaktı. Defterlerimi telefonlarımı karıştırırdı sürekli babamla aramıza girerdi babam ömrüm boyunca asla öpüp sevmemiştir ya da canım kızım dememiştir bana. bana da gelirdi senin erkek arkadaşın olursa namusumuza leke gelir babanın başını yere eğersen gebertirim seni derdi. Buradan bakınca hani köylü kadın cahil falan diyebilirsin ama alakası yok. Bütün akrabalarımız da aynı şekilde köyden gelmiş tipler ama onlar da hep derdi ne olur bu kızı bu kadar sıkma diye. Hani hepsi de dindardı ama bırak yaşaması gereken şeyleri yaşasın olur böyle şeyler diye tavsiye verirlerdi ama yok ödü kopuyordu kadının mutlu olurum diye. Hala mutlu olduğum her anı sabote eder. Hala benim sayemde okudun ben olmasam ölür giderdin der. Hani anne değil de kapısına bırakılmış çocukmuşum gibi. Çocukluğumdan beri annemin babamın ebeveyni ben oldum sürekli onları düşünen şimdi ne olscak diye diken üstünde duran, onları sakinleştiren... Babam öldükten sonra da annemin kocası gibiyim. Sürekli ilgi istiyor. 32 yaşındayım evlenemedim çünkü o kadar yorgunum ki bu ebeveynlikten artık elin oğlunu bir de onun ailesini çekecek halim kalmadı çocuk istiyor muyum ondan bile emin değilim. 20 yaşıma kadar evden başımı çıkarmayan kadın 22 yaşımda evlilik baskısı kurmaya başladı. Kuzenlerim evlendi gelip gidip sen beceriksizsin bak nasıl evlendi elin salak kızları sen kaldın evde diyip duruyor. Niye bu kadar yazdım bilmiyorum çok dolmuşum galiba kusura bakma ne olur 🥲 şuraya gelmek istiyorum ki şu an tek ihtiyacım inan bana senin yerinde olmak. Aynı evde asla kopulmuyor ama 1000 km uzakta olsam ne bk yiyorsa yesin yeter artık geri kalan hayatımı bulandırmasına izin vermeyeceğim der geçerdim. Psikoloğa gittim bir yıl annende narsistik kişilik bozukluğu var, içten içe kopmayarak onu düzeltmeye çalışıyorsun ki sana yapmadığı anneliği yapmaya başlasın diye ama onu sen düzeltemezsin ki onun için kendi istemiyorsa yapılacak bir şey yok dedi. Psikoloğa gitmesini söylemiştim bir keresinde olay çıkardı sen beni yaşlanınca tımarhaneye de yatırırsın diye. Zor biliyorum ama Aklına mı düştü aç bir şeyler dinle, izle, oku kafanı uzak tutmaya çalış ondan. Zihninin içinde durmasına engel ol. İçindeki çocuğu hissetmeye çalış hayal et neler yaşadığını. Annenin ona bir hayrı dokunmadı, Onun annene değil sana ihtiyacı var. Ha diyince kopmak zaten mucize. Ama zamana yay. Boş ayna kitabı var onu öneriyorlardı. Aldım ama henüz okumadım. Bir sürü insana iyi gelmiş umarım sana da iyi gelir 🙂

3. söylediğin kitaba bakacağım süslü, bilmiyorum yani. çok çabalıyorum ama kadının soktuğu lafların boğazımda bir yumru olmasına engel olamıyorum.

gerçekten bıktım yani.