annemle aramızdaki yıllardır bitmeyen çekişme?

1. Herkese selam. Annemle aramdaki mevzudan bahsedicem biraz uzun olabilir, yorumlarınızı bekliyorum. Annemin anne ve babası, zamanında annemi bırakıp (annemin kardeşlerini götürüyor ama) yurtdışına gitmişler. Dedem orda çalışmaya başlamış. Anneme köyde babaannesi bakmış. Onlar oraya yerleşiyorlar annemin kardeşlerinden 2si orada yaşıyor halen. Annem, anneannemin ve dedemin gözünün içine bakıyor hala. Ayda yılda bir bizim yanımıza geliyorlar. Bu sene bir gelemeyecek gibi oldular mesela, annemin hemen morali bozuldu vs. Onlara karşı çok yumuşak. Onu terk edip giden ana babasına yumuşak. Bana semsert. Sanki yaşadıklarının bedelini bana ödetiyor gibi. Bana yakın davranmıyor. Erkek arkadaşımla bir problemimi anlatsam yol göstermez aman anlamıyorum ben sizi der hemen bunalır. Ama bir başkası anlatsa saatlerce dinler. 26 yasındayım bu arada. Ergenlik dönemimden beri anlaşamıyoruz. Sürekli benden şikayetçi. Hiç bir gün "senin de şu yönünü çok seviyorum" dediğini hatırlamıyorum. "Bana dokunma da ne yapıyorsan yap" şeklinde yaklaşıyor bana. Kavga ettik mi hep ben haksızım. Bir komşumuz, veya bir arkadaşı beni övecek bir şey söylediği zaman şaşırıyor. Sanki ben onun çocuğu değilmişim gibi. Çok nadiren sarılıp öpüyor. Birkaç sene önce dayak da yedim kendisinden, 20li yaşlarda evet. Erkek kardeşimle kavga ediyoruz, sürekli onu kolluyor. Bana düşmanmışım gibi davranıyor. Kardeşime sürekli oğluşumm modunda sarılıp sever mesela. Anneannem de erkek evladını böyle kayırırdı. Annem o kadar değil ama yine benzer şeyler yapıyor çok fark ettirmemeye çalışsa da. Şimdi benim sorum şu, bu saatten sonra beni nasıl sever vs diye kovalayacak değilim. Hatasını fark etsin istiyorum sadece. Nasıl davranmalıyım? Yaşça büyük ve olgun süslüler yardımcı olursanız çok mutlu olurum. Tane tane konuşup yanlış yapıyorsun diye anlattığımda daha çok sinirlenip çıldırıyor bu arada. Sanki ben onun büyüğüymüşüm gibi davrandığımı zannediyor.

2. 26 yıldır böyleyse hiç bir şekilde hatasını anlatamazsın süslü, boşver, seni negatif etkilemeyecek düzeye gelseniz şükret 

3. aslında anneme kızmıyorum. Onu dışlayan, yüzlerine bakarken gram sevgi duymadığım anneane ve dedeme öfkeliyim. Onlara hakkımı asla helal etmiyorum. Çocukları arasında ayrım yaptıkları yetmez gibi, bugün torunları arasında bile ayrım yapıyorlar. Allah kahretsin. Bir keresinde dedem sevdiği torununun istediği bir şey olmadı diye anneme bağırmıştı sebepsiz yere. Annem ağlamıştı. O kadar öfkelenmiştim ki. Dede katili olacaktım kendimi zor tuttum babam sakinleştirmişti.

Haklısın süslü, annem farkında olmadan gördüğünü yaşatıyor az da olsa. Bazen ben anneannemle dedem hakkında ileri geri konuşunca beni susturuyor. Onlara öfkeli değil. Kırgın ama "onlar büyüğün, saygı duyman gerekiyor" diyor hep.

4. 30 yaşındayım hikayenin çok benzerini ben de yaşadım. annem, anneannem ve dedemden pek sevgi görmediği gibi evin kül kedisi gibi kullanılmış. 40 günlük bile olmadan anneannem almanya'ya gitmiş, çocukluk yıllarını kendi annesi ve dedesi ile geçirmiş. velhasıl rahmetliler de ilk torunları olmama, her zaman saygılı, akıllı, başarılı bir çocuk olmama rağmen beni sevmediler. annem de hep susturdu aman onlar büyüğün idare et, söz söyleme, küçüğe de söyletmez gerçi :) hep onlar için parçalandı durdu. onlar da oğulları için parçalandı. kendini savunması, ezdirmemesini anlattım ama o sineye çekerek devam etti.

ben annemin saçımı okşadığını, gelip öptüğünü falan düşünüyorum da pek -aslında hiç- hatırlamıyorum ama erkek kardeşim "oğlu"dur onun. tırnak içine aldığım oğlu kelimesini çünkü beni kızım diye kelimelendirmez mesela. hiç bir sorunumu dinlemek istemez,umursamaz ama kendisi sürekli aynı şeyleri anlatır, sürekli dert yanar. bildiğin tek taraflı toksik bir ilişki. iki evlat arasında çok bariz ayrım yaptığını yıllardır yüzüne vurmama, farklı şekillerde anlatmaya çalışmama rağmen ki ailedeki herkesin farkında olduğu çok bariz bir gerçekken o bunu halen kıskançlık olarak yorumluyor :')

aslında farkında bile olmadan annesinin kendisine gösterdiği sevgisizlik ve oğullarına aşırı düşkünlüğünü -ben annem gibi değilim diye kendini kandırsa da- izdüşümünü kendi çocuklarında uyguluyor.

üsttekileri okumak zor gelirse özetliyeyim; 100 yıl da geçse gözündeki perde kalkmıyor. yani anlatamazsın yorma kendini. o kadar nafile bir çaba ki. kendime de aynı şeyleri tekrarlıyorum ama o gerçekle yüzleşmesi ya da kabul etmesini görme isteği maalesef mantığımı geri plana atmama sebep oluyor.