annesi tarafindan manevi olarak reddedilen bir insan?

1. Bu soru beni çok etkiledi, umarım bu yaranızı sarabilecek hafifletebilecek bir kişi çıkar karşınıza. Anneden yana şanssızmışsınız ama öyle güzel insanlar tanırsınız ki içiniz mutluluk dolu olur. Soruya bir cevabım yok maalesef.

2. annesini 12 yasında kaybetmiş biri olarak anlattıklarını yureğimde hissediyorum ve seni sevgiyle kucaklıyorum süslü. farklı yasantılar ama ihtiyaçlar aynı... anneli evlerde gördüğüm o sıcaklık bizim evimizde yok. bir de bilmiyorum bana mı özgü ama önünde iyi bir örnek olmayınca saydıgın o annelik özellikleri kızda da pek ortaya cıkmıyor. hani annem yok ben evin annesi oldum ama pek de olamadım; beceriksiz ve yetersizdim hep. balkonu çiçekli bir ev geliyor aklıma anne sıcaklıgı deyince. acaba boyle bir yerden mi baslasak? ama ben cicek bile yetiştiremiyorum boyle bi sey olamaz.

3. a1 çok tatlısınız çok teşekkür ederim umarım siz de hep iyi insanlarla karşılaşın sevgi dolu ortamlara denk gelin hep

A2 belki de gercekten iyi bir annelik gören insan sayısı çok az da olabilir. Erkek arkadaşınizin annesinin öyle olmasına sevindim "dediklerimi düşündüklerimi hep iyiye yoran, art niyet hiç aramayan" demissiniz ya mesela beni kendi annemle ilgili en çok üzen şeylerden biridir zamanında çok denedim kalbini kazanmayi ama hiçbir dediğimi beğendiremezdim her lafimda art niyet arardi. Umarım o özgür günler yakindir bu his beni boğuyor utanıyorum her sey yolunda gitse bile tam şükredemiyorum hep aklimda aşmam lazim

A3 kıyamam size utandim aslında bu cümlelerinizin üzerine bana bir şey demek düşmez ayıp olur Allah rahmet eylesin öncelikle... ben de cok denedim çamaşır bulasik temizlik hatta cicek yetistirmeyi bile, gercekten de nasilsa hep eksik hep yarim oluyor belki de insan kendi kendisine ebeveyn olmalı gibi seyler bi saçmalık bilmiyorum çünkü tam öyle olmuyor + ilerde de iyi bi anne olamayabilirim gibi

A4 cok denedim de eften puften sebeplerle benimle görüşmek bile istemiyor evime gelmek istemiyor beraber bir seyler yapmayi teklif ediyorum sacma sapan bahaneler uyduruyor. Ne yaptın da bunlar oldu dersen tamamen onun gibi bir insan olmami istiyordu, tam zitti olmadim ama tam onun istediği gibi olmadığım için + bana gösterdiği siddete vs rağmen ona hep annemm annemm dememi bekliyordu öyle yapamadim o durumlarda ben kendimi akilli bi sekilde ifade ettikce benden iyice uzaklaştı çok garip şeyler var aramizda psikolog bile şaşırıyor

4. A5 o kadar ayni hislerdeyiz ki. Asla anlayamiyorum ve dışardan görünen çiçekli balkon, kek kokusu vs gibi şeylerle bunu sağlayabileceğimi zannediyorum ve inanmak istiyorum buna çünkü o duyguyu asla bilmiyorum. kabullenemiyorum da. Gercekten de yeri dolmayacak muhtemelen. Çoğunluktalar mi gercekten? Ne mutlu onlara o zaman umarim biz de baska yerden baska bisi kazanırız. "İnsanları annelerinin varlığı hayata tutundururken benimki ölmeyi isteme sebebim oldu." aynısı...

5. Sözlükten önce annesi tarafından sevilmeyen istismar edilen bi kendim var sanıp kendime yükleniyordum ama görüyorum ki sorun anne olmasını beceremeyen insanlara denk gelmiş olmamızmış. Maalesef o anne sevgisini hiç kimse hiç bir şey dolduramıyor hatta o annenin kendisi de. Hiç tatmadığım halde o sevgiye öyle çok ihtiyaç duyuyorum ki... 31 yaşında bebekli insanım ama nerde anne kız muhabbeti görsem kalbim paramparça oluyor. 

6. Hem annesiz hem babasız bir de çok gaddar sevgiden haberi olmayan bir kadının elinde ona anne diyerek büyümüş biri olarak ben oturdum ağladım yazdıklarını okuyunca. Maalesef bu his kendini sevmedikçe geçmiyor. Doğan Cüceloğlu'nun bir videosu vardı ya 'annen yok kimsen yok' o kadar dokunmustu ki bana günlerce izleyip gözlerim dolmuştu. 30 yaşındayım senelerdir terapi alıyorum. Bu sorunu asali çok kısa süre oldu. Kendi başını oksamayi aynaya bakıp seninle gurur duyuyorum demeyi öğrenmek gerek çünkü başkası yapmayacak. Yıllarca bir adam gelsin ailem olsun diye bekledim ve hep salak saçma ilişkiler yaşadım maalesef bu eksiklik yüzünden. Sonunda anladım ki zor bir hayatım vardı ama büyüdüm kendime daha güzel bir hayat sunmaliyim. Sevgisiz hissettiğim hiçbir yerde duramıyorum artık çünkü tahammülüm kalmamış birileri beni sevsin beklemeye. Psikologumun bana gönderdiği şeyi sana gönderiyorum işine yarar umarım.

Sana kucak dolusu sarılıyorum.

https://m.soundcloud.com/ozsefkat

7. Süslü yalnız değilsin demeye geldim, hem annesiz hem babasızım, hayır kaybetmedim. Ölü değiller ama his olarak böyleyim. Annem babamla ayrı. Ben çok küçükken ayrılmışlar, çocukluğuma dair hatırladığım şey hep salıverilen bir çocuk olduğum ve annemi hep ayakta tutmaya çalıştığım. Çocuk sağlıklı bir şeyler yesin annesi değildi ama çalışan ayakları yere sağlam basan güçlü, sosyal hayatını yönetebilen bir anne de değildi. Hiçbiri değildi annem yani. Sahipleniş görmeye görmeye liseden sonra üniversiteyi başka şehirde okudum sonra bağlar koptu. 

Yurttaki yemekleri tek seven öğrenci bendim, herkes annesinin yemeğini özlüyordu. Kendime ben de üzülüyorum bazen ve o his ve çevremdekilerin hissi beni çok yoruyor, ben iyiyim'i oynamaktan, annem adına kuyruğu dik tutmaktan çok yoruluyorum. Aynı şehirde farklı evlerdeyiz şu an. Yalnız yaşıyorum, annemin tek yaşadığı, benim tek yaşadığım ilginç bir hayat düzenimiz var. Beraber yaşayalım dediğimde istemedi, saldım artık kabullendim durumu yani. 

Babam kendi ailesini kurdu sonra ben kenara atıldım, o da babalık noktasında pek iş görmüyor.Bir şey istediğimde benim çocuğum çoluğum var diyor. Kendimi ağaç kavuğundan çıkmış gibi hissediyorum ama yalnız olmadığıma sevindim desem yalan olmaz. 

8. bende sizin gibi büyüdüm. sürekli dağınık ve pis bir ev, ne giydiğimi, aç mı tok mu olduğumu önemsemeyen bir anne ve yaban otlar gibi bir çocukluk.

ben o hissi 37 yaşındayım bulamadım. şu an ayrı evde yaşıyorum, evimi temizliyorum, kıyafetlerimi ütülüyorum, kek yapıyorum ve daha çok üzülüyorum. çalıştığım halde ben bunları yapmaya vakit buluyordum annem ev hanımıydı ve yapmıyordu. öncede vakti yoktu, zamanı yoktu, yorgundu diye avuturdum kendimi şimdi artık avutamıyorum da gördüm ki tamamen umursamazlıktanmış. hayatta tek önemsediği şey kocasıyla ilişkisi. bütün psikolojisi ve hayatla bağı babama bağlı. babamla tartışsa dünyası batan bir kadın.

artık kabullendim. annem böyleydi ve böyle de olacak. böyle büyümüş olmak artık beni üzmüyor. enerjimi harcamıyorum artık, bu çocukluğu aramaktan yoruldum, istemiyorum artık. kendi gerçekliğime döndüm, evimdeyim, ne istersem yapıyorum ve olan olmuş modundayım.

9. A11 yanlış anlasilmisim ben annemi babama yüz sefer tercih ederim, babam çok toksik ve sevimsiz narsisist biri. Annemin bütün ayarlarini bozan zaten o. Konu anne olduğu için annemin suçunu anlattım. Benim öyle kocam olsa bosardim ama annem saplantı geliştirdi maalesef.

10. Ben de senin gibiyim süslü. 21 yaşındayım üstelik. Kendimi bildim bileli annem sadece maddi olarak yanımda oldu. Onun dışında hep hor görüldüm hatta eziklendim. Başlarda bunu benim iyiliğim için, iyi bir geleceğe sahip olmam için, benden çok şey beklediği için yaptığını falan söylüyordu. Kendisinden azıcık sevgi görebilmek için neler neler yaptım bir bilsen fakat asla karşılığını alamadım. Hatta diyorum ya eziklendim hor görüldüm. Elimi attığım her şeyde bir eksiklik gördü, sürekli başarısız olduğumu söyledi, şımarık olmakla iyi bir evlat olamamakla suçladı. Babamla aram çok iyi olsa da babam da maalesef para konusunda sıkıntıları olan bir adam. Bu yüzden mecburen annemin parasıyla büyüdüm. Ben onun her koşulda arkasında dursam da o en ufak hatamda beni parası ile tehtid etti. Her neyse. Bugün sabah içimde kalan her şeyi döktüm kendisine. Biraz rahatladım. Soruna bir cevabım yok. Ben annemin yarattığı boşluğu babannem ile kapatıyorum. Kapatmaya çalışıyorum. Yine de içimde hep bir şeyler eksik. Soruna cevap vermekten çok içimi döktüm ama buna ihtiyacım varmış.