babamı sevemiyorum ?

1. Babam çok sinirli biri. Küçükken annemi hep döverdi. En ufak şeyde anneme kızar beddua eder üfür eder ve döverdi. Kardeşim ve ben araya giremezdik. Annem zaten babamdan alamadığı sinirini bizden alırdı. Kızardı küfür ederdi yeri gelir annem kardeşimi ve beni küçük sebeplerden döverdi Ama bunlar sürekli olan şeyler değildi yani bir gün çok iyiyse bir gün böyle kötüydü günlerimiz. Ama benim aklımda geçmişe dair hep kötü günler kalmış. Babam da Benle kardeşime genelde hep kızardı. Yemek yemezdim kızardı. Ödevimi yapamazdım kızardı. Ama her istedigimizi de almaya ve yapmaya çalışan çok fedakar bir baba. Annem de aynı şekilde çok fedakar bir anne. Şuan babam yaşlılığında da verdiği bir takım sıkıntılardan mı bilmiyorum eskisi kadar sinirli değil anneme çok iyi çok güzel davranır araları çok iyi beni ve kardeşimi de çok seviyor beni bebeğim diye seviyor. Ama ben sevemiyorum içimden gelmiyor çok mesafeli duruyorum babama karşı :( yani ben eşşek kadar kız oldum ve şuan beni sevmesi hiç bir anlam ifade etmiyor. Geçmişi silemiyorum ve babamı sevemiyorum. Hiç sarılıp öpesim gelmiyor. Öpmek istediğinde uzaklaşmak istiyorum. Sadece babam olduğu için saygı duyuyorum. annemi de benzer şekilde içtenlikle sevemiyorum. Ama özellikle de babamı. Acaba ben kötü kalpli biri miyim cidden çok mu çirkeflim içi kurtluyum bilmiyorum taş kalpli miyim ya da terapiste falan mı gitmeliyim?

2. ben de aynı durumdayım. çocukken baba sevgisine ihtiyaç duyduğum zamanlarda sürekli azarlar, bağırırdı şimdi yaşlandı. canım kızlar, evin prensesiler... 32 yaşına gelmişim artık baba sevgisine ve ilgisine ihtiyacım yok. hiç bir anlam ifade etmiyor bana bunlar. boş boş bakıyorum. gram etkilemiyor beni.

3. Benim soruma da bakın yeni yazdım bende değersiz hissetmekle ilgili olan aynı şeyler hep

4. Son günlerde bu konuyu uzun uzun düşünüyorum. Benim de babamla iyi anılarım çok az. Anneme çok çektirdi ve bunların her detayına şahit oldum. Şu an hastanede yatıyor, felç geçirdi. Ben de yanında refakatçi olarak kalıyorum. Yan tarafımızdaki hastanın kızı bütün gün "canım babam, seni çok seviyorum" deyip öpüyor. İçim yanıyor. Benim asla içimden gelmiyor böyle şeyler. Neden buradayım ona da anlam veremiyorum.

5. A4 cok geçmiş olsun. Ben de babama refakatçi kalmıştım aynı benzer durumları yaşadım

6. A2 aynı durumdayım. Ama babam öyle sevince benim onu içimden sevmek gelmeyince bu sefer de kendimi suçluyorum. Acaba ben kötü taş kalpli biri miyim diye.

7. A3 sorunu gördüm evet bence de kötü bir his :(

8. ben de tam olarak anon2 gibi düşünüyorum. küçükken asla sevmedi, ilgilenmedi. alkolikti annemi döverdi. bir kere kaç yaşında olduğumu sormuştum cevap verememişti. şimdi karşımda yaşlı, hasta bir adam var. benim artık bir babaya ihtiyacım yok, istediği gibi sürünebilir.

yaşlanınca hepsi sakinliyor süslü, bunu iyi bir şey olarak yorumlama.

ne yazık ki aynı evde yaşıyorum, evden taşınamadan hasta olur diye ödüm kopuyor.

asla bakmak istemem sadece midem bulanıyor.

9. vicdan azabı çekmelik bir şey yok bence. zamanında o size kötü davranırken vicdan azabı çekmiyordu muhtemelen ki yapmayı sürdürmüş yaşlanana kadar. her şeyin bir yeri, zamanı var. ve bu sevgi gösterileri için zaman çoktan geçti. en geç 20lerin başındayken bir etkisi olabilirdi hala. evet babam beni seviyor diyebilirdik ama 20leri geçince artık etkisi olmuyor.

10. Onun size yaptıklarını siz o yaşta bir çocuğa yapabilir miydiniz?