bir anne, kızına bunu neden yapar? küçükken çok korkunç bir şey yaptı, hala anlam veremiyorum?

1. tuvalet eğitimi verirken altıma yapmayayım diye iğne batırırmış annem.korkudan öğrenmişim ben de iğne batırılmasın diye lazımlığa yapmayı.yeşillenmiş turpla korkuturmuş canavar diye.yerlerde sürünene kadar döverdi hep kafama vururdu.babama ispitlerdi her şeyimi aramızı bozmaya çalışırdı.babaanneme kızar benden çıkarırdı.ama şimdi en yakın arkadaşım diyebilirim.hayatta asla büyük konuşmamak gerek.o zamanlar asla affetmicem derdim.şimdi seviyorum annemi.türkiyenin yarıdan fazlasının annesi psikopat en basitinden çoğu dayak atıyor yalnız değilsin süslü üzülme emdr tedavisi görebilirsin.

2. Süslü bizi de çok döverdi annem. Kaçamayım diye kapının arkasında sıkıştırır döverdi hatta. Bi kere aldı bıçağı eline kesicem elini dedi öyle inandım ki böyle kendimi elsiz  yaşarken düşündüm o kısa sürede ablamın arkasına saklanmıştım ki ablam 2 yaş büyük benden 8 yaşında mı neydim. Bi kere de yapıştı ablamın boğazına dövdü bayağı böyle gözü kızardı ablamın. Doktora götürdü ertesi gün kız kardeşiyle kavga ederken oldu dedi bunu yapan kadın toplumda saygıdeğer yeri olan biri bu arada. Çok ciddi sinir krizleri olurdu. Şimdi 25 yaşındayım son 2-3 senedir bu anlar acayip aklıma geliyor bir ara yüzleşmesini de yaşadık ama diyor ki abartıyorsun, hayır öyle bir şey yapmadım. Ne yazık ki  toplumun çoğu kuğu böyle. Unutululmuyor ama kabul etmek lazım. Hatırlamaya çalışma  daha doğrusu o anları aklına sık sık getirirsen o travmayı tekrar yaşıyor olacaksın tazelenecek. Bence bir süre bunun üstüne düşün düşün düşün. Sonra bunu yaşadığını kabul et ne yazık ki değiştiremeyeceksin. Ama geride bırakmaya karar ver.

3. ben de kaç kez başına kaktım kavga ettim seni asla affetmicem falan dedim.benden sonra iki kardeşime de melek gibi davrandı fiske vurmadı.beni 19 yaşında doğurmuş çok cahildim diyor ve asla özür dilerim kızım vurmamalıydım demiyor.amaaan sen iyi anne ol çocuğuna vurma tamam mı diyip sıyrılıyor.iyi kalpli annelere çok özenirdim keşke benim annem olsalar derdim hep.ders konusunda da hep yetersiz hissettirirdi aşağılardı.kamburluğumla beni üzerdi hep başka tanıdığımız güzel kız çocuklarıyla kıyaslardı.kaşlarımı aldım diye 1 saat dövdü.dayağımı yiyip uyudum.bazen kolunu başka şey için bile kaldırdığında vuracak sanardım kafamı tutardım korumaya alırdım kendimi.kız vurmucam napıyosun der gülerdi.tam travma tabi.şimdi 31 yaşındayım bekarım.kendi .çocuğum olsa ona mükemmel davranırdım hep destek oluedum

4. Psikolojisi bozuk, aslında evlenmemesi, çocuk sahibi olmaması gereken çok insan var ss.

5. Allah belalarini versin

Size de muhtaç etmesin

Kendi zevki için çocuk yapar

Bir de üstünde tepinir

Keşke kısır olsalarmis

6. yemin ediyorum Allah şahidim olsun ki aynı şekilde döverdim onu. iyi ki öyle bir hata yapıp dovmemis annem beni. size tavsiyem her fırsatta yüzüne vurup utandırmanız, onun tanıdığı kişilerin yanında bunun konusunu açmanız aile meclislerinde bu olaylardan bahsetmeniz. elinizden geldiğince onu pişman etmek huzursuz etmek belki içinizde yanan ateşi söndürmese de belki azaltır..

7. ben de yıllarca çocuk istemedim ne yapacağımı bilemem, anlaşamam, bağ kuramam diye, kendim yaşamamışım ki nereden bileyim. sonradan konuyla ilgili okumaya başlayınca kaçıngan bağlandığımı öğrendim. karakterim sandığım birçok şeyin aslında kendini koruma mekanizması olduğunu gördüm ve bu da çok üzücü gerçekten.. kendimi soyutlayıp o kadar kapatmışım ki çocukluk anım yok gibi bir şey. kızdığı, bağırdığı, kolumu sıkıştırıp beni sarstığı anlar hatırlıyorum gerçi. zaten annemi genelde öyle hatırlıyorum. hiç sarıldığını, sevgi gösterdiğini, duygusal herhangi bir paylaşımda bulunduğunu hatırlamıyorum, olmamıştır da.. 

annenin duygusal yokluğu kitabını önerebilirim. ben emdr denedim ama anı hatırlayamadığım için çalışamadık. annemle öyle iş arkadaşı gibi bir bağımız var hani samimiyet olarak. ya da ne bileyim bi uzaktan teyze gibi. görüntüde bişi yok ama ben yaklaştırmıyorum ve yaklaşmıyorum, bi yere kadar izin veriyorum. içimden gelmiyor maalesef. durumu böyle kabullendim artık olan oldu biten bitti dedim. değişecek bir durum olduğunu da düşünmediğimden öyle duygusal paylaşımı az bir ilişkimiz var.

ses yükselmesinden aşırı rahatsız olan biriyim, tartışma hiç sevmem, biri bi an heyecanlanıp yüksek sesle bişi dediğinde gerilip dona kalıp yarım saniye kadar "bana kızıyor mu şu an" diye aklımdan geçtiğini daha yeni yeni fark ettim mesela. zaten hep en kötü duruma hazır, aşırı tetikte, her an ortamı insanları kendini kontrol eden, kimseye güvenemeyeceği (farkında olunmadan) öğretilmiş, yardım istemeyip her şeyi kendi yapan biriyim. daha uzar da benim de modum düştü şimdi kızlar. hepinize sarılıyorum. 

8. Benim bu anılarım ve öfkem 30 yaşından sonra çıktı, hem de kendi kızıma kızarken çocuğun gözünde o acınası korkuyu gördüğüm an, kendimi gördüm gibi oldu, bir an durdum ben napıyorum dedim. Çok şükür ki kendi çocuğuma yaşatmadan ciddi bir farkındalık kazandım. Annem hep anne olunca anlarsın derdi, anladım ama onun istediği şekilde olmadı bu anlamak. 

Şimdi o kadar sevgisizim ki ona karşı, annem diyor ki sen aman benim gibi zor durumda kalma, cennette aziz olmak kolaydır, senin tuzun kuru, ekonomik derdin yok, kocan seni anlıyor, ben çok zor şartlarda büyüttüm seni. 

İçten içe Zor durumda kalıp onun gibi öfkeli anne olayım istiyor gibi geliyor. Allah zorluk vermesin yaşadıkları evet zordu ama yine de içimde herhangi bir sevgi kalmadı, bomboşum ona karşı. Bugün de diyor ki ya sen de okula başlarken seni gözlemlerdim sen zorbalığa uğramadın. Nereye gözlemlerdin bir bok yaptığın yoktu, koca bir sene arkadaşsız olduğum için sürekli ağlıyordum gizli gizli, gelip azarlardı anca. Bir şey demedim. 

9. Ss A1 A2 ben size Kıyamam ya içim bi fena oldu

10. A4 +1

Ama niyeyse çocuk yapmaya hem de en az 2/3 çocuk yapmaya en çok da bunlar atlıyo