1.
kendi değerimi hiçbir zaman böyle şeyler üzerinden tartmadım. Sadece karantinanın da etkisiyle sürekli evde olduğumuz şu bir senedir. sanki hayatımda hiçbir şey yok hiçbir şey hissetmiyorum gibi hissediyorum. Bir hayatım yok gibi geliyor, her gün aynı gibi. Çok üzülüyorum iş bulamadığım için. Böyle olunca bir şeyler yapmak için motivasyon da bulamıyorum kendimde. Bu durumda olan var mı önerileriniz neler :(
2.
Benim de aynı :( yaşımız bile aynı :d haziranda mezun oldum ve o zamandan beri kendimi duvardan duvara vurasım geliyor her gün. 500ün üzerinde iş başvurusu yaptım son 1 yılda. Hala işsizim ve artık iş başvurusu yaparken bile ağlayasım geliyo. Yakın arkadaşlarımın hepsinin de işi var, kendi hayatları var. Zaten pandemi olduğu için izole kalmaya çalışıyorum. Çevremdekilere bakıp iyice mal gibi hissediyorum kendimi.
3.
Ben de öyleym ustelik mezun bile değilim yaşım 26
4.
anonim 2 çok teşekkür ederim çok naziksiniz, umarım en yakın zamanda güzel şeyler hisseder yaşarız :(
anonim 3, benim de biri hariç bütün yakın arkadaşlarımın işi var, kimi kendi evine çıktı, kimi sevgilisiyle evlilik planı yapıyor, kimi yüksek lisansını bitirdi kimi erkek arkadaşıyla yurt dışı planı yapıyor. Ben sanki öylece bakıyorum izliyorum sadece. Kendime de yüklenmemeye çalışıyorum durum ortada yani ama nolur güzel bir şeyler olsun artık diye dua ediyorum her gün inşallah yakın zaman karşılığını alırsınız siz de emeğinizin :(
5.
anonim 4 bana da karantina döneminden daha eskiye dayanan daha derin bir düşünce kalıbı gibi geldi bu söyledikleriniz, ben daha önce hiç yardım almadım bir psikologtan ama psikoloji kitabı okurken bile kendimi anlaşılmış hissediyorum, gerçek bir psikologla iletişim halinde olmak size eminim ki faydalı olacaktır
anonim 5 anlaşıldığımı düşünmek bana iyi gelse de böyle olduğumuz için çok üzülüyorum inşallah en yakın zamanda iyi şeylerle karşılaşırız
6.
Süslüm ben de öyleyim, yalnız değilsin demeye geldim. Benimde henüz bir işim yok o kadar başvuru yapıyorum ama hiçbir yer dönmüyor. Sevgilim yok, ailemle yaşıyorum hala. Sen yine şanslısın arkadaşların varmış benim 2 arkadaşım var sadece biri şehir dışında diğerinin de en yakın arkadaşı vs olmadığımdan sık konuşamıyoruz. Daha bugün düşündüm tüm bunları. Umarım bir süreçtir süslüm bi şekilde geçer hepsi.
7.
anonim 6 çok teşekkür ederim süslüm. birebir aynı durumdayız. Sadece evet arkadaşlık konusunda şanslı bir insan olduğumu düşünüyorum. Ama onlara rağmen bile sanki şu an onlar çok meşgul herkesin işi gücü var herkes ilerledi gitti ben öyle kalakaldım gibi geliyor. bunları anlatsam mutlaka dinlerler ama ben anlamayacaklarını düşündüğüm için anlatmak da istemiyorum. ama yakın bir zamanda gerçekten hayatındaki her şey ters giden yakın bir arkadaşım ard arda hem uygun fiyata kiralık ev buldu (acil bulması gerekiyordu), hem de aynı gün iş buldu, böyle olunca o sevinçle radikal kararlar aldı hayatında.onu görünce bir umutlandım, bu bir süreç demek ki benim de sıram gelecek dedim. İnşallah en kısa zaman da bizim de sıramız gelir hepiniz için dua edicem bu gece :')
8.
bir yandan yalnız değilim diye seviniyorum bir yanda üzülüyorum.
26 yaşındayım hiç işim olmadı adam akıllı. özgüvenim yok. çekingenim. çocukluktan kalan travmalarım var. kiloluyum. çirkinim. becereksizim. aksiyetem var. odaklanamıyorum. masa başında 10 dakika oturup ders çalışmaya başlasam nefesim kesiliyor. ne yapacağımı bilmiyorum. işin üzücü tarafı bir şey yapmak istemiyorum. yok olmak istiyorum. hayattan zevk alamıyorum. sürekli kendimi suçluyorum. hiçbir şey yapmasam bile kendimce sapkınlıklar üretip kendimi suçlayabilirim. annemin ölmesini takıntı haline getirdim sürekli bu korku ile yaşıyorum. bir de aileme yük olduğum için getirdiği suçluluk duygusu var. bazen her şeyden nefret ediyorum bazen yaşama duygusu doluyum.
yazdıkça yazarım ama bıktım artık.
9.
Hepiniz bensiniz resmen 🥺 ben de 25 yaşındayım, işim yok, sevgilim yok, arkadaşım 1 tanecik o da pek iyi değil. Üniversite arkadaşlarım hayatlarını yoluna koydular artık pek görüşmüyoruz. Ben de aileme yük gibi hissediyorum. Kendime hiçbir şey almıyorum. Mesela saçımı boyayacaksam niye boyuyorumki zaten evdeyim diyorum. Sanki hiçbir şeyi haketmiyormuşum gibi geliyor. Kaybedenler kulübü mü kursak kızlar
10.
A8 ben de öyleym. Bütün arkadaşlarmn işi var kullandıkları arabaları var ben heryere dolmuşla yürüyerek. Cebimde 5 tlm bile olmuyor bazen sürekli para istiorm ailemden. Anksiyetem var sürekli kötü bir şey olur diye kuruyorum kafamda. Beni seven sevgilim hiç olmadı. Bazı insanlar ne kadar şanslı her anlamda destek olan sevgilileri var..
