bu iliskide kalir miydiniz ayrilir miydiniz?
25 yasimdayim 2 senedir bir iliskim var. 23 yasimda onunla tanismadan once cocuksu seyler disinda kimseye ciddi sekilde ne duygusal ne cinsel bir cekim hissetmemistim. hayatimdaki ilk kisi oldugu icin durumun duygusalliginin golgesinde kaliyor olabilirim bunun farkindayim o yuzden size anlatacagim durumu.
biz birbirini cok seven ama cok farkli 2 insaniz. karakterimiz, dusuncelerimiz, yapmaktan keyif aldigimiz seyler birkac ortak nokta haricinde cok farkli. ornek vermem gerekirse ben tartismayi severim fikir ayriligi yada gerilimli bi durum oldugunda onu tartisarak cozmek ve karsi tarafin da fikirlerini hosuma gitmeyecek de olsa tum ciplakligiyla duymak isterim eger duyamazsam kafamda kurmaya, fikir yurutmeye basliyorum ve kendimce bi sonuca variyorum bu da hic saglikli olmuyor. sevgilim tam tersi tartismaktan kacan, en ufak fikir ayriliginda hemen hizlica tatliya baglamaya, olaylarin ustunu kapatmaya calisan biri. 2 senedir ona bunu ogretemedim, bundan sonra da degisecegini sanmiyorum. denemeyi biraktim ve bu konuda cok mutsuzum.
eglence anlayisi aksam cikip bir pubda bi seyler atistirmak, alkol almak, kalabalik arkadas gruplariyla etkinlikler yapmak veya futbol oynamak vs. bense guzel havalarda yuruyuse cikmayi, sakin bi yerde kahve icmeyi, oyle bos bos oturup sohbet etmeyi seviyorum. market alisverisi yapacaksak mesela ben buyuk marketlerde uzun uzun dolasmaya bayilirim. oyle bos bos reyonlara bakarim urunleri elime alir birakirim. o ise hemen alisverisimizi yapalim cikalim istiyor. bu ve bunun gibi bir suru sey. hayatimdaki insanin ayni zamanda arkadasim olabilmesini istiyorum. bunu onda bulamadikca cok uzuluyorum ve hircinlasiyorum. mesela dun gece yilbasi kutladik. tam bir parti insani ve sabaha kadar eglenmek istedi. bugun yeniyil gecesi dedi. bana gore ise artik gece saat 2den hadi 3ten sonra eglenmenin bir manasi yok. sevmiyorum. evimize gidelim yatalim istiyorum.
beraber yapmayi sevdigimiz seyler de var ama artik bana yetmedigini fark etmeye basladim. ozellikle benim yapmak istedigim seyleri sevgilisiyle yapabilen kadinlari gordukce cok uzuluyorum. son birkac aydir bu konuda cok mutsuzum.
ayrica su da var ki kendisi oyle atak, is bitirici biri degil. bu iliskide cok fazla eril rol ustlendigimi fark ettim. ben zaten baba sevgisi olmadan buyumus biriyim ve hep yaslanacagim birinin eksikligini cektim hayatim boyunca. hep tek basimaydim, hep guclu olmak zorundaydim. simdi bi de onun yuku de omzumda sanki. bir derdim olsa kosup ona anlatsam ne yaptigi yorumdan tatmin oluyorum ne de dise dokunur bir cozum onerisi sunabiliyor. artik derdimi anlatmayi dahi biraktim. sadece sinirimi bozuyor cunku.
gercekten cok sadik biri ve cok iyi bir insan. beni bebek gibi seviyor resmen 2 senedir her gun. bakisindan, dokunusundan anlasiliyor. tum arkadaslarim bu adam sana sirilsiklam asik diyor. hem kendi arkadaslarina, hem ailesine, hem tanimadigi insanlara karsi cok yardimsever ve neseli biridir. gece cikmayi sevmesine ragmen oyle cok kiz arkadaslari olan, instagramda herkesi takip eden gozu disarda biri degil. bana bu konuda sonsuz guven veriyor. ilk gunden beri tum gelecek planlari benimle beraber. ailesi de beni cok seviyor, onlardan yana da hicbir sikintimiz yok. ama ben mutsuzum ve bu mutsuzlugum bazen simariklik gibi gelse de, hayatimi gecirecegim insanla ortak zevklerim olmasini istemenin hakkim oldugunu da dusunuyorum. ve bu ikilemlerden cok yoruluyorum.
aslinda bitmesi gerek bunu ben de biliyorum. ama henuz bu ayriliga gucum yok.