değersiz ve fazlalık hissetmek ?

süslülerim canınızı sıkmak istemezdim ama şuan bu saatte yaşamımı sorguluyorum. derinlere daldım ve aslında doğduğum günden beri fazlalık olduğumu tekrar gördüm. benim aile diye tanımladığım şey sadece anne tarafımdan geliyor. o yüzden anne ve babayı aile olarak tanımlayamıyorum annemle babam ben çok küçükken boşandı, o yüzden aile kavramını tanımadım yani evde anne baba ve çocuğun olduğu. babamla hep kopuk bir ilişkim oldu çocukken çok uzun aylar bana ulaşmadığı olurdu seyahatteyim bahanesiyle. sonra büyüdüm ve haftasonları babamda kalırken şunu farkettim orada da hep fazlalık oldum, hep bak şunu da yapma zaten durum böyle iması gördüm. mesela yaramazlık yapma zaten fazlalıksın gibi anlatamıyorum eminim ama nasıl ifade edeceğimi bilmiyorum. hep aslında olmaması gereken ama olmuş bir şey gibiydim. aslında annem babam birbirlerini severek evlenmiş olgun okumuş etmiş iş sahibi insanlar. yıllarca da evli kalmışlar, annemdeyken de en ufak haraketimde hep kendi yaşadığı zorlukları önüme sundu. haklıydı tam ekonomik kriz dönemi boşanmıştı babamdan hiçbir yardım görmedi beni kendi büyüttü. çalıştığı için bana bakıcı tuttu ama bir noktada onu da ödeyemediği için annesinin evine döndü. orada da hep fazlalıktım, yani ben hep fazlalığım süslüler artık bunu idrak ettim. yıllar sonra babamın bu ilgisizliği aklıma dönüp durmaya başladı beni ne tetikledi bilmiyorum bir kaç kez babamın aramasını açmadım konuşmak istemedim o da bana küstü ve yıllardr konuşmuyoruz. şimdi böyle anlatınca şuan iğrenç bir hayatım varmış gibi durdu ama öyle değil aslında okulumu dereceyle bitiriyorum ve güzel bir işim var. en azından o konuda şanslıyım :) ve farkettim ki yıllarca evlilikten nefret eden ben evlenmek istiyorum. beni deliler gibi sevecek çocuk sahibi olacağım ve çocuklarımız 40-50 yaşlarına geldiğinde bile beraber el ele olabileceğim birini istiyorum hayatımda. muhtemelen geçmiş travmalarımdan kaynaklı. tahmin edersiniz ki bu zamana kadar başarısız ilişkilerim oldu, aslında kendi kendime çok mutluyum burada da bir çok kişiye destek olmaya çalışıyorum ama şuan geçmişimle ciddi bir yüzleşme yaşadım. ilk defa bu kadar açık oldum kendime karşı, hep hayır hayır sen sevildin sen 2 evin tek çocuğusun derdim. öyleydim ama hiçbir zaman çocuk olamadım hep olgun olmam beklendi çünkü herkesin işi vardı, biri çalışıyordu biri hastaydı. diğerleri yaşlıydı ve onları rahatsız edemezdim, biri her gün işte yoruluyordu onu yoramazdım diğeri zaten ortada yoktu. affetmem gerektiğini biliyorum kendimi de ailemi de affetmeden sağlıklı bir şekilde devam edemem hayatıma aslında affediyorum ama artık hayatımın olumlu yönde ilerlemesini istiyorum. mesela çok daha iyi bir maaş kazanıp aileme bana ödedikleri parayı ödemek istiyorum çünkü hep bir şekilde başıma kakıldı bu lisede okuduğum okul için. sonra kendi evim olsun istiyorum, sonra işte bu dediğim kişiyle aşkı hissedip hayatımı birleştirmek istiyorum. hiçbir şey gelmiyor süslüler, sanki her şey hep aynıymış gibi hissediyorum artık o lise yıllarındaki salak platonik aşık kız gibi hissediyorum şimdi de kurtarıcımı bekler gibi aşk beklediğimi görüyorum. aslında ciddi bir destek almam gerektiğinin farkındayım çevreme bir zararım yok ama kendi kendimi yiyip bitiriyorum belki de. şuan bunu karşılayacak bütçem yok, iyi bir maaşım olsa hayatımı tamamen dökebileceğim biriyle konuşmak istiyorum. hala bir şeyleri toparlayacak gücüm olduğunu da biliyorum ama aşmam gerekiyor. işin özeti bana tavsiye edeceğiniz herhangi bir şey var mı? benim yaşadıklarımı yaşayıp aşan veya kendini değerli görmeye başlayan? ailem bu günlerde hep sen değerlisin sen mükemmelsin diyor evet öyleyim belki ama bunu hiç hissetirmediniz ki diyemiyorum. keşke kırmızı odadaki gibi bir psikologla seans seans gidip hayatımı dönüştürsem diyorum sadece. uzun olmuş kusura bakmayın ama anlatırken kendimi kaybettim, bu yaşıma kadar ilk kez kendime karşı açık oldum hep yalan söylemişim aslında kendime.