eşinin ailesi ile anlaşabilen varmı cidden ?

1. Süslüm bebek sizin ailenizle görüşüyorsa onun ailesiyle de görüşmeli. Siz her ne kadar sevmeseniz de sonuçta bebek ortak noktanız oluyor bu durumda

2. Ben seviyorum eşimin ailesini. Çok farklı bir aile yapımız yok, o yüzden yabancılık çekmedim. İyi de insanlar. Evlat da biraz ailenin yansıması oluyor zaten. Anlasamayacagim yapıda olsalardı eşimle de sorunlarım olurdu, evliliğe gitmezdi ilişki gibi geliyor bana.

3. Benim eşimin ailesi beni istemedi arkamdan çok konuşuyorlar. Şimdi benim çocuğum olunca ben bu insanlara çocuğumu nasil gönderebilirim. Onların buna hakkı olmuş olmuyor kimse kusura bakmasin. Cocugumun psikolojisini düşünmek zorundayım. Kim bilir ona da neler derler. Beni istemeyen doğurduğumu da istemesin bir zahmet.

4. Ne alaka anon 4. Görüşmüyorum, eşim de sadece bayramlarda görüşür. O da bende bu şekilde hayatımızdan memnunuz birbirimizi seviyoruz ve gayet iyi anlaşıyoruz. Ailesine onunda benim de ihtiyacımız yok. Bizim evlilik anlasiyimiz sizinki gibi değil.

5. Ne demek ailesine onun da ihtiyacı yok. Ne kadar salak salak düşünceler bunlar ya. Allah sizin gibi korkunç insanlardan korusun beni. Net kötü bir insansınız anonim 6

6. Bebeği göstermemek falan ne kindar bir düşünce şekli. Onları böyle mi cezalandırıyorsunuz? Yazık size.

7. Ben de insanların birbirlerini görmeyip saygı gösteremeyecek kadar sinsi hareketler içinde bulunmasını anlamıyorum. Galiba çok boş vakitleri var ve vicdan denilen bir kavramdan yoksunlar. Benim birde anlamadığım şu var. Genelde evlenmeden önce Kendi ailesiyle kanlı bıçaklı olan insanlar evlenince eşinin ailesine nispet yaparcasına kendi ailesi biranda canı ciğeri oluyor.bence herkes kendi gibi insanlarla karsilassin.baskalarinin da iyi niyetlerini su istimal etmesin.

8. Cocuk ikisinin cocugu esi de bu duruma bir sey demiyorsa istedigi insanla gorusturur istedigi insanla gorusturmez. Anna baba mutabiksa sorun yok bence. 

Ben de esimin ailesiyle cok sorun yasadim neyse ki esim artik gerekli mesafeyi koydu. Ben gorusmuyorum o da ancak cok gerekli bir durum olursa gorusuyor (saglik vb). Cocugumuz henuz yok. Olursa da aile eger yaptiklarindan geri adim atmaz benim gonlumu almazsa ve esimden de ozur dilemezse cocugu da cok gorusturmeyi dusunmuyoruz. Dogumuna gelmek isterlerse gelirler mesela ama bayramda seyranda goturmeyiz gibi. 

9. Siz çocukları silah olarak kullanan pasif agresif davranışlar sergileyen annelerdensiniz demek ki. Biriyle sorununuz varsa bu sadece sizi ve karşı tarafı ilgilendirir. Çocuğun bununla ne ilgisi var acaba?

10. Anlaşmak şöyle dursun nefret ediyorum. Daha önce bir soruda bana yaptıkları ‘ufak tefek’ şeyleri yazmıştım başlıktaki herkes onların ciddi sorunları olduğuna hemfikir olmuştu. Mesela geçenlerde annesi arayıp ağlanmış. ‘Bana anne demiyo ve bana ömrümün sonuna kadar sana anne demiycem dedi’ diye.  Ve daha da komik olan biz henüz evli değiliz, nişanlıyız. Bir ara kaybeden siz olursunuz düğünü tek taraflı yaparsınız diye tehdit ediyodu. Evlenince bizi hayatından çıkartcak, oğlumu benden uzaklaştırcak falan diyodu sağa sola. Diğer oğluna ev verdi bize vermiycekmiş vs vs. Bunlarla beni yıldırmaya çalışıyor. Bu insanlar yüzünden majör depresyon tedavisi gördüm, çok yıprandım. Aileme karşı çok mahçup ettiler, intiharı bile düşündüm. Abartma demeyin anlayışsız bir ailem olsaydı 3.sayfa haberi olabilirdik. Ben şimdi bu insanları nasıl hayatımda bulundurabilirim? Nişanlım onları aile olarak bile görmüyor, sokaktaki herhangi bir insan neyse onlar da benim için öyle diyor. Ben niye onu ailesiyle iyi olsun diye uğraşayım ki, onlar bizi ayırmak için hıca hoca gezerken niye onları ailemizin bir parçası yapmak için çaba harcayalım. 

Herkes kendine yakışanı yapar. Siz de öyle yapın. Elinizden geleni yaptığınıza inanıyorsanız bundan sonra öncelikle kendi ailenizin huzunu düşünmek zorundasınız. Onlar ne yaparsa yapsın ilgilenmeyin, siz kendinize bakın. Tek pürüz eşinizin de sizinle hemfikir olması gerekliliği. Umarım çok mutlu olursunuz, kimse huzurunuzu bozamaz. Gerekirse bir psikolog ile görüşün. Şahsen ben nişanlım ve ailesi arasındaki bu mesafenin çocukluktan kalan travmalardan kaynaklandığını düşünüyorum. Bunları aşabilmesi için psikoloğa gitmesine teşvik ediyorum hem son bir kez onlara şans vermiş olacak. Hem size yaşattıklarını atlatmanızda ve affederek yolunuza devam etmenizde yardımcı olur, hem de çocuk konusunda nasıl davranabileceğiniz konusunda yol gösterir. Umarım her şeyi geride bırakabilirsiniz..