hayattan hiçbir beklentim yok, yarını değil on yıl sonrasını bile merak dahi etmiyorum?

iş beni bitiriyor yaptığım hatalar patlamak üzere, aşk deseniz hüsran ve en ufak hevesim yok. arkadaşım kalmadı. mutlu değilim umutlu değilim. yaşım 35. benim yerimde olsaydınız kendinizi motive edebilir miydiniz samimi olarak soruyorum. çünkü kendime umut aşılamaktan ve yine hüsrana uğramaktan çok yoruldum. acaba bu hayatın böyle yaşanıp biteceğini kabul edip öleceğim günü mü beklemeli?

1. Seni O kadar iyi anlıyorum ki. Başka ne diyebilirim bilmiyorum. Şu an işimden Kazandığım paradan dolayı memnunum fakat işe dayanamıyorum. O kadar Aciliyet baskısı Altındayım ki devamlı hata Yapacağım diye korkuyorum. Fakat bir yerde büyük resme odaklanmak gerekiyor zira hayat devam ediyor. Bence şu anda sizde kaygı sorunu var, Onu çözersen daha sağlıklı olarak geleceğinize bakabilirsiniz diye düşünüyorum. İstanbul'daysanız bekarların dahil olduğu arkadaşlık grupları var. Belirli yaştan sonra arkadaş edinmek çok zor ben de farkındayım, Hatta birkaç kez çabaladım ama kafa yapısı Ya da sosyokültürek olarak denk olmadık sorunlar çıktı. Motivasyon biraz dışardan değil içten gelen bir şey mesela şu sıralar benimde hiç hayatta karşı motivasyonum yok. Kendi kendime motive etmeye çabalıyorum başarısız oluyorum. Bir noktada bu döngüyü kıracağıma inanıyorum umudumu yitirmemeye çalışıyorum

2. Evet süslü büyük ihtimalle kaygıdan dolayı şu an böyleyim. Her şeyi kendi elimle batırdım. İşimde hatalar yaptım aksattım üstlerime açıklayamadım sakladım sakladıkça büyüdü... bu sorunlar başlamadan da nefret ediyordum işten ama korkuyla yaşamıyordum şuanki gibi. Bilmiyorum çok mutsuzum yorgunum başka şeylerde başarılı olamadım bari işimle oyalanabilseydim şu hayatta.

İstanbulda değilim olsaydım da dener miydim bilmiyorum. Benim bir insanla paylaşacak bir duygum düşüncem kalmadı ki süslü. Dışarıya çıksam güzel vakit mi geçireceğim sanki. Arkadaşlarımla görüşmeyi yavaş yavaş bıraktım çünkü her görüşmede elimde kalan yeni bir şeyi anlatıyor gibi hissediyorum. Herkes ilerlerken ben yerimde sayıyorum çakılı kaldım ne ileri ne geri. Yavaş yavaş eridim kimse bunu fark etmedi.