işim yok, param yok. ne yapmalıyım?

1. İlk önce lütfen bu düşünceden çıkın. Söylemesi kolay evet ancak ben de bu evrelerden geçtim. Sabrettim yeri geldi ağladım üzüldüm. Sonuç olarak istemediğim bir yerde çalışmaya başladım. İşe başladıktan sonra ise psikolojim tamamiyle bozuldu. Ayrıldım yine bekledim. Şimdi mutlu olduğum bir yerde olsam da süreklilik açısından bir garantim yok. Kendi üzerimden örnek verdim çünkü hislerinizi anlatabiliyorum. Bunun geçici bir durum olduğuna kendinizi inandırın lütfen. Bu süreci en sağlıklı şekilde atlatmak adına kendinize bir şeyler katacak hobilere yönelin. Sizi iyi hissettirecektir. Tekrar söylüyorum. Bu ülkemiz şartlarında çoğu mezunun başına gelen bir süreç. Diliyorum ki en yakın zamanda “Mutlu olabileceğiniz” bir işe kavuşursunuz. 

2. 2015 yılında mezun oldum ve hala iş deneyimim yok. Fazlasıyla başvurum var ama dönüş yok. Köklü bir üniversiteden mezunum ve üstten ders alarak mezun oldum. Yabancı dilim var. Bunlara rağmen iş bulamamak beni de çok yıprattı. Çevremde herkes işe girdi diye psikolojim bozuldu resmen. Mezun olduğum bölümden alakasız işler bakmaya başladım hatta. Sonra ciddi boyutlara ulaşabilecek bir hastalığım olduğunu öğrendim. O günden beri işsizlikten daha önemli şeyler olduğunu anladım.hastalığın tetikleyicisi stresmiş çünkü.ha o ara bir de okb ile savaştım. Değer mi peki,hayır.hala okb izleri taşıyorum,diğer rahatsızlığım ile ilgili tedavi görüyorum. Ailen de seni yük olarak görmüyordur süslücüm. Herkes ister evladı bi yerlere gelsin ama senin elinde olmuyor malesef her şey. Bir yerlerde kısmetin vardır çok dert etme kendine.

Biraz alanının dışına çık,illa mezun olduğun bölümde bir şeyler yapmak zorunda değilsin. İlk etapta kendini iyi hissettirir belki.

Biraz da akışına bırakmak gerekiyor sanırım. Çok isteyince olmaz ya bazı şeyler :) ama hiçbir şey senden ve sağlığından önemli değil.geri kalan her şey zamanla olur.

3. Sırf son cümleniz için buraya geldim, bu tarz konularda tecrübem yok malesef. Ama hiçbir şey hayatınızdan ve mutluluğunuzdan değerli değil, eminim bir gün siz de çok mutlu olacağınız bir iş bulacaksınız kendinize. O zamana kadar ailenizin sizi yük olarak göreceğini sanmıyorum, siz de kendinizi öyle görmeyin sakın. Umarım her şey dilediğinizce olur bundan sonra.

4. son cümlenize gerçekten çok üzüldüm. oturup karşılıklı sohbet etmek isterdim sizinle.

5. süslüm ne demek kendimi öldüreyim vs, iş de bulursun kariyer de yaparsın, bu nasıl bir depresyondur, hem üzüldüm hem moral vermek destek olmak isterim diye yazıyorum, yapma böyle.

6. seni okadar iyi anlıyorum ki.ben de iibf mezunuyum yurt dışında staj yaptım geçen yıl 3 ay.döndüğümden beri iş arıyorum yok yani olmuyor görüşmeye çağrıldığım yerler oldu sonra olmadı zaten bütün kurumlar ilk önce bir sınav yapıyor onu bile geçemiyorum kendimi salak gibi hissediyorum artık yetersiz hissediyorum küçük bir yerde yaşıyorum orda hayatıma devam etmek istemiyorum ama bu gidişle istemediğim bir işe başlayıp istemediğim bir yerde yaşıyacakmışım gibi geliyor.bu düşünce bile sanki boğazımı sıkıp nefes almamı engelliyor.devamlı başkalarının hayatlarına bakıyorum onların başarılarını kıskanıyorum bu durumda gittikçe kendimden soğudum artık.nolucak bilmiyorum umarım bizi mutlu edicek şeyler olur artık çünkü sağlığım bile etkilenmeye başladı herşeye sinirliyim ve ağlıyorum.bunu yazarken bile kötü hissediyorum hatta:D neyse ben biraz daha ingilizcemi geliştimeye çalışıcam açıkcası ve ücretli stajlara falan da başvurmaya başladım sen de bak istersen bilemiyorum ki.

7. ingilizce özel ders verebilir misiniz acaba?

8. öncelikle destek olan herkese çok teşekkür ediyorum. aslında son söylediğimi çok düşündüm liseden beri. insanın içinde yaşama hevesi yoksa olmuyor. doktora da gittim, ilaç veriyorlar sadece ve uzun vadede daha kötü yapıyor o ilaçlar beni. yaşım 27, hala ailemden para almak zorunda kalıyorum. lafını yapıyorlar sürekli, oturduğum yerde vicdan azabından kalbim ağrıyor. 1 yıllık bir programla yurtdışına gitmiştim ama orada da para kazanamadım. mecburen para istemek zorunda kaldım. artık yüzüm de yok para istemek için. her gün umutsuzca alakalı alakasız işlere başvuruyorum. 7. anonim, hislerimi o kadar güzel anlatmışsın ki... sınavlarını bile geçemiyorum çoğunun. çoğu zaman heyecandan, iş görüşmesine çağrılsam bile mahvediyorum her şeyi. arkadaşlarımın hepsi bir yerlere girdi, ister istemez kıyaslıyorsunuz kendinizi. siz kıyaslamasanız aileniz kıyaslıyor. bir yandan annem babam kavga ediyor zaten. kendimi hala 16 yaşında ergenlikte gibi hissediyorum. artık "beni neden alsınlar ki işe bu düşük zekayla?" diye düşünmeye başladım. nefes alamıyorum, her şeye sinirleniyorum, uyuyup bir daha uyanmak istemiyorum. her şeyin üstüne bir de çoook uzaklarda bir sevgilim var. görüşmemiz için benim iş bulup, para kazanıp buradan gitmem lazım. ona da hayatı zindan ediyorum. resmen iğrenç bir insan oldum. gerçekten ne yapmam gerektiğini bilmiyorum.

9. 3. Anonim, çok teşekkür ederim. görünce hemen başvurdum. bekliyorum. :)

10. sevgiliniz başka ülke de mi yoksa?ben 7. anonim.ya sana sarılıp ağlamak istiyorum gerçekten .bu aralar denetim şirkeyleri iş alımı yapıyor.belki başvurmussundur bilmiyorum ama istersen bir bak.aklıma gelirse yine yazarım ben genelde kariyerden önüme gelene başvurduğum için:/