lütfen psikoloğa git vs yazmayın arkadaşımla konuşuyormuş gibi dertleşmek istiyorum kötüyüm?
iyi geceler süslüler. fazla uzatmamaya çalışıcam. biliyorum bunun sonu psikolog tavsiyesi olacak fakat gerçekten şu an başka yorumlara ihtiyacım var. 20li yaşlardayım yaklaşık 10 yıldır babam kanser tedavisi görüyor. bu süreç bana ve kardeşlerime çoğu zaman yansıtılmadı çünkü çok küçüktük bize göre evet bi hastalık vardı ama 10lu yaşlarda kanser nedir sonuçları neler olabilir bunları bilebilecek durumda değildik. inanın hayatımın %80 i ailemi mutlu edebilmek için geçti çünkü o kadar sıkıntılar çektik ki bir de biz üzmeyelim diye kendi ayaklarımız üstünde durabilmek için çok çaba sarf ettik. üniversite kazandım güzel bir bölüm okudum bunun büyük bi yüzdesi ailemin etkisiyle oldu. şimdi yeni yeni idrak edebiliyorum neler yaşandığını, ne fedakarlıklar yapıldığını vs. yaklaşık 2 yıl önce babam tekrar hastaneye yattı bi tedavi için. bu süreçte ben evde yalnız kaldım. size yemin ederim ya sabah ya akşam hep ağladım. bazen işte ağladım. ama işe de devam ettim sırf babam benim yüzümden hayatı bozuluyo gibi bi düşünceye kapılmasın diye güçlü durmaya çalıştım. inanın ölü gibiydim o süreçte. mesela bugün babamı evde yalnız bırakıp dışarı çıktım diye şu an ağlamak istiyorum biliyorum normal değil ama ya ben yokken bi şey olsaydı diye düşünüyorum. kaç gece ağladım kaç gece ağlayamadan yatakta titredim size anlatamam. bunun üstüne normal sorunlar da yaşadım. çok yakın akrabalarımı kaybettim, uzun ilişkim sonlandı onu atlatmaya çalıştım, işimde mutsuzdum istifa ettim vs inanın her şey üst üste gelmeye başladı ve artık güçlü kalamıyorum. hayatı, yaşamayı çok seviyorum geleceğimi çok merak ediyorum ama bazen bi imkan verilse ve hiç doğmamış olacaksın deseler sanki kabul ederdim gibi geliyo. hiç unutmuyorum bi gün sokakta iki kız çocuğu babalarına denk geldiler ve babaaa falan diye seslendiler inanın sokakta bi köşeye geçip ağlamak istedim. çünkü aslında o kadar şanslılar ki babalarına sokakta denk gelme şansları olduğu için. böyle böyle bir sürü şey sayabilirim size. şimdi de istifa ettim, acaba bu aileye yük mü oluyorum, hayatımı yoluna sokamadım neden böyle diye düşünüyorum. bu gece gidip babama baba ben sorunlu bi çocuk muyum diye sordum bu tabii ki sözde soru hangi baba evet der buna. hayır tabii ki nerden aklına geliyor böyle şeyler vs. dedi. inanın hayat boyu amacım ailemin sağlığında bi yerlere gelebilmek ve bunu onlara gösterebilmekti. şu an onu yapamamış olmamın da kaygısı var içimde. belki de güçlü olmaktan ya da güçlüymüş gibi gözükmekten yoruldum bilmiyorum. sürekli kafamda ölüm senaryoları dönüyo ailemi kaybedersem ne yaparım diye sağlıklı bi kafa değil farkındayım ama gerçekten psikoloğa gitten daha farklı şeyler konuşmak dertleşmek istediğim için buraya yazmak istedim. şunu da belirtmek istiyorum hiçbir zaman isyan etmedim neden biz demedim bu da bi sınavdır dedim ve en kısa sürede kabullenip çözüm odaklı olmaya çalıştım ama bazen bu kadar kötü adam, baba varken neden benim babam diye çok sordum. bir kere bize bağırmamış, vurmamış, her istediğimizi elinden geldiğince yapan, alan bi adam. yine de her ne halde olursa olsun yanımızda olduğu için şükrediyorum. ama bu düşünceleri kafamdan atamıyorum. kısa tutayım dedim uzun oldu farkındayım aslında çok daha fazla yazabilirim ama durumum böyle. biraz akıl almak istiyorum aslında veya sadece anlıyorum yazsanız bile yeter sanırım bilmiyorum..
