neden kadınların arkadaşlıkları bu kadar sahte?
biriniz çıkıp bana laf etmeden önce açıklamamı geçeyim. gerçekten çok yakın olduğum ve yıllardır hiçbir art niyetini görmediğim 2 kadın arkadaşım var. ama onun dışındakiler hep hayal kırıklığı oldu. bu zamana dek çok fazla yakın kadın arkadaşım oldu, gerçekten birçoğunuzun sahip olmak isteyeceği bir kız arkadaş olduğumu düşünüyorum. arkadaşlarımın morali bozukken, saçma sapan ilişkilerde savruluyorken, umutsuzken, kötüyken daima destek oldum. hayata bakış açılarını, perspektiflerini değiştirmeye yardım ettim. gerektiği zaman aynı konuyu defalarca konuştuğumuz da oldu, ben bunlardan hiç gocunmadım. ama bu denli yanında olduğum bir kadın arkadaşım sonradan öğrendim ki benim arkamdan atıp tutmuş, bir diğer yakın olduğumuzu yine iyi bir arkadaş olduğum diğer arkadaşımsa zor günler geçiriyorken edebileceği birçok yardım olmasına rağmen hiçbirini yapmadı. ek olarak yine benzer zor bir durumdan geçtiğim dönemde bana aşık bir çocuğun bana olan desteğini görünce ilk tepkisi benim için ne kadar mutlu olduğunu söylemek yerine nasıl hiç böyle bir desteğe sahip olmadığını ve bunun kendini kötü hissettirdiğini itiraf etmesi oldu. tabii olabilir, bunu da yargılamıyorum. yalnız en yakın arkadaşın kötü bir haldeyken ilk hissinin bu olması kadar absürt bir şey olabilir mi? şimdi geriye dönüp bakınca bana destek veren erkek kişisinden soğumam için çocuğa ne kadar laf ettiğini de daha iyi fark ediyorum.
yineliyorum, şimdi bu örneği verdim diye de erkek bağımlısı ilan edilebilirim, çocuğun bu hikayede hiçbir önemi yok. sadece kadınların sürekli gizli bir yarış içinde olduğunu hissediyorum. gerekirse en saf hislerinle kardeşin gibi gör, çoğu zaman aynı hislerle sana gelinmiyor. bu duruma dair bir şey yapalım değiştirelim diye bile bu soruyu yazmıyorum. yalnızca çok sıkıldım bu sahtelikten ve içten içe "sen iyi ol ama benim kadar da iyi olma" düşüncelerinden.
iwantsaltandvinegar