sizi döven babanızı affedebildiniz mi? yardımcı olamasa da beni okuyacak birilerine ihtiyacım var?

1. 23 yaşındayım, farklı bir şehirde üni okuyorum. annemi çok sevdiğim için, annem de tadımız kaçmasın'cı biri olduğu için zamanında yaşadığımız korkunç olayları, babamın onu ve bütün aileyi sürekli dövmesini sineye çekti, kötülükler yaşandı ama şu an iyiyiz her şey güzel modunda biri. babamsa kendini namaza dine verdi, emekli de olduğu için başka bir şey yaptığı yok o yaptıklarını dine sığınarak kendince unutup kendini affettiğini düşünüyorum. bense annemi çok sevdiğimden kararına saygı duyarak susuyorum ama babamla iletişimim minimumda. beni geldiğimde otobüs garından alır, geri bırakır, geldiğimde bir kahve yaparım falan o düzeyde aynı ev içinde kaçarım genelde.

bugün yaşanan olaya geliyorum, bu arada ek bilgi, bu yaşanan olaylardan dolayı tanılı psikolojik bozukluklarım oldu, kritik zamanlarda tedavi almadım, sonrasında aldım ama terapistlerimle bu konuyu hiç ayrıntılı konuşamadım utancımdan, yüzeysel geçtim o yüzden kendi içimde hep öfkeliyim sınırdayım. annemle meyve ayıklama konusunda tartışıyorlar kulak kabartıyorum, birden "or**pu çocuğu anneni s**yim" tarzı şeyler demeye başladı hemen oraya koştum. eskiden de böyleydi alakasız mevzulardan başlardı hep. sonra salona dışarıdan bakıyorum, anne gelir misin dedim, noldu dedi gelmedi, tamam gelmiyorsan söylüyorum buna katlanıyorsun ya yazıklar olsun dedim. titriyorum da bir yandan. bu da uzatmış kafasını noldu ne karışıyorsun annenle konuşuyoruz dedi. ben titremeye devam ettim anneme bakıyorum gözlerim karardı. sonra babam gülmeye başladı aa bak roller yapıyor kendine bak napıyor görüyor musun dedi ayaklandı. gelirsen polisi ararım dedim kapıyı açtım. kapat o kapıyı ağzına s**rım o**pu çocuğu dedi. ara polisi giremezsin bu eve bir daha dedi. ben iyice zangır zangır durumdayım kendimi kontrol edemiyorum gözlerim kararıyor. anneme görüyor musun bak ahahaha filan yapmaya başlıyor. bu derece kötü kalpli olduğunu tabi ki biliyordum ama gerçekten çok uzun yıllardır hiç yaşamamıştık. sonra benim okulla alakalı bir problemim var geçiş yapacaktım gel otur şuraya okulunu anlat kaçıyorsun kaç gündür anlat bilicez demeye başladı, annem susturdu sonra.

ben anneme bakıyorum inanamıyorum çünkü olanlara, titreme şok durumu devam ediyor. sonra ayaklandı, ayaklanınca da ben refleks olarak kapandım gözümde eskiler canlanıyor ki arkadaşlarla şaka olarak atışmalarda el şakalarında bile kötü olan biriyim bundan ötürü, tekrar gülmeye başladı aha iyice filmlerdeki gibi olmuş bu bunu hastaneye yatıralım dedi. sonra vuruyormuş gibi yapıp omzumu okşama hareketi yaptı birkaç defa bildiğiniz dalga geçti. annem dde arada yazıklar olsun sana diyor babama ama ona da sert çıkınca pısıyor. sonra ben camiye gidiyorum naparsanız yapın dedi içeri gitti, ben o ara krize girdim bu da hazırlanıyor vesaire tam duymadım tekrar gelince balkona kaçtım. hala konuşuyordu yazıklar olsun ben her şeyimi verdim saygı yok saygı dedi çekti gitti. sonrası 3 saat annemle bağırış çağırış, annemin ağlaması, benim ağlamam. annemin kafasına bir illüzyon yarattığjnı ve bunu bozmamam gerektiğini biliyorum ama çok ağırıma gitti kızlar bu yaşta bunları duymak hele psikolojik bozukluğum konusunda. öncesinde psikologa gittiğimden haberi yok bu arada, üni. okuduğum şehirde kendi paramla gitmiştim kendi kendime. annem seni seviyor sevildiğini biliyorsun vesaire diyor ısrarla. neyse o kısımlar çok aklımda değil

tekrar eve gelmesine geçiyorum. ben çanta hazırlamıştım arkadaşımda kalacaktım annem durdurmuştu çanta da girişte kaldı, çantayı görmüş yanımıza geldi kızım sakın gitme biz annenle öyle arada tartışırız önemli mevzulardan ama bir fiske bile vurmadım vurmam ben annene, böyle şeyler olur aramızda sen bundan niye olay yaptın diye sakin konuştu ben seni de anneni de çok seviyorum dedi gitti tekrar namazını kılmaya. geçmişte yaptıklarını asla dillendirmiyor kendince unutmuş, kendini bu kadar namaza dine verince kendi kendine bunu allahla arasında halletmiş affedildiğine inanmış, bana da nur topu gibi bir psikolojik rahatsızlıkla dolu bok gibi bir hayat bırakmış. çok dağınık anlattım, ne soracağımı da bilmiyorum.

sevmiyorum onu tabi ki süslüler, hiçbir zaman sevmedim. sakin günlerde de bu zamana kadar hiç sevmedim. anneme olan saygımdan susuyordum. anneme bu eve bir daha asla gelmeyeceğim dedim amaannem beni mahvediyor süslüler. sen gelmezsen ben mahvolurumlar yaşayamamlar, onun da illüzyon ayarlarıyla bugün oynadığım için kafasında kurduğu sihirli dünyası bozuldu, o da bir hayli ağladı etti. onu öyle gördükçe çok üzülüyorum ki üzüntüsü her yerine yansıyan biri, midesine vuruyor gidip kusuyor yok ayağına ağrı giriyor vs bir şey konuşuyoruz birden karnını falan tutuyor ağlıyor, yani içim parçalanıyor öyle görünce ama ben 23 yaşındayım kendimi kaybediyorum ben mahvoluyorum onu mutlu edeceğim illüzyonunu bozmayacağım diye. özetin özeti oldu süslüler, yorumlarınıza açığım..

2. çok uzun yazmışım okuyan olur mu bilmiyorum ama ek bilgi, üniversite sınav döneminde 18 yaşımda bu olaylar iyice kızışmıştı bende de depresyon belirtileri başladı, başarılı biri olmama rağmen istediğim sonucu alamadım. sonraki 2 yılda da üniversite hazırlık kurslarına gittim ama sırf evden uzak olmak içindi, kendimi vererek çalışmadım. yani bazı insanlar hırs yapar bu evden gidicem der çalışır gider ya, kişiliğimden ötürü mü bilmiyorum gerçekten koyvermiştim bir yerde de hakettiğimi düşünüyordum öylece gidip gelip yaşayıp duruyordum, şu an çok karanlık geliyor o dönemler. 2 yılın sonunda da artık gitmem lazım diyip bir yer yazdım, ki iyi bir üni bölüm oldu şansıma şu an seviyorum. ama öyle işte süslülerim 23 yaşın sebebi o açıklamak istedim. şehirler de birbirine çok yakın, annemle çok iyi anlaşırız çok düşkünüm o yüzden sık sık gidip geliyordum her tatilde, çoğu haftasonu. ama babamla ilişki yukarıda anlattığım gibi pek konuşmayıp aynı evde kaçmak üzerineydi

3. Yani çok üzüldüm aşkım ne diyim ki. Aile bağları tabi ki önemli ve bağınızı kopartın demiyorum, kopartamazsınız çünkü. Ama seni bu denli üzüyorsa mesafeyi ayarla. Zihinsel sağlık en önemli şeyimiz, bu kadar kötü etkiliyorsa uzaklaşman en iyisi :(

4. Süslü elimden gelen tek şey sana dua etmek. Allah yardımcın olsun.

5. ekonomik özgürlüğünüzü kazanın. ben affedemedim. edebilirseniz ne alâ. ben de çocuklukta şiddet görerek büyüdüm. kendimi ancak toparladım. kendi hayatınızı kurun, eyvallahınız olmasın. ben iletişim kurmamayı tercih ediyorum gereğinden fazla. kızgın mıyım artık değil, kırgın mıyım fazlasıyla. 

6. Babam bütün çocukluğum boyunca bana, kardeşlerime ve anneme eziyet etti. Bana hiç vurmadı ama çok ağır psikolojik şiddet uyguladı. Yaptığı her şey hepimize hastalık olarak döndü, panik bozukluğum ve bir türlü geçmeyen bir el titremem kaldı o günlerden hatıra. 16 yaşımda bir gün bana bağırdıktan birkaç saat sonra arkadaşımın vefat haberini almıştım. Kendimi kaybedip hemen anneme koşmuştum o da görüp yanlış anlamıştı. Kendini acındır annene koş hadi şikayet et beni diyip gülüp evden gitmişti. Hiç acıması yoktu hiç. Bir kere bile ağzımla beddua etmedim ama ahım, ahımız öyle bir çıktı ki. Çok nadir genetik bir hastalığı çıktı, iki senede 50 kilo verdi ve yürümek için bile hepimizin yardımına muhtaç oldu. Ha diyeceksin ki için soğudu mu, soğumadı. Yine üzülen acı çeken ben oldum, ölmesin diye dualar eden ben oldum. Unutamıyorsun, unutamayacaksın ama gün gelecek devran dönecek süslü. Ahın asla ama asla yerde kalmayacak bir tek gözyaşın bile çıkacak. Sonunda üzülen biz olsak bile yine de herkes yaptığının bedelini ödüyor. Kalbinizi ferah tutun.

7. ben çocukken babamdan 2 kere dayak yedim, o atılan tokatları hala hatırlıyorum. ablamı da odaya kapatıp dövdüğünü hatırlıyorum burnunu kanatasıya kadar dövmüştü erkek arkadaşıyla gördü diye. bir de lise dönemimde devamsızlıgım oldu diye o yaşta da beni dövecekti annem engel olmuştu. bundan sonra bir daha böyle bir olay yaşanmadı. bu durumlardan sonra babama karşı hep nötr oldum, asla kalpten sevmedim. kim sevebilir ki böyle travmalar yaşatan birini? onun yüzünden bende oluşan birkaç sağlık sorunum var hem psikolojik hem fiziksel. affetmedim, affetmem de. dünyaya getirdigi evladına bunları yaşatan biri affedilmeyi haketmiyor bence. tabi allah çok büyük, şu an bir sürü sağlık sorunu var en son ölümden döndü. üzülmedim de ona olanlara, herkes zamanında yaptıklarını er ya da geç çekiyor bu hayatta. böyle insanların gerçekten baba oldugunu düşünmüyorum, o yüzden ne sevilmeyi ne de affedilmeyi hakediyorlar bence.

8. çok teşekkür ederim süslülerim okumaya vakit ayırdığınız ilgilendiğiniz için

anon2 haklısınız bu zamana kadar da hep öyle yaptım, annemi çok sevdiğimden aynı evin içinde hep mesafeyi korudum kaçtım ama buraya kadarmış, demek ki aynı evde olmayacağım artık

anon2 çok çok teşekkür ederim sağ olun :)

anon4 evet haklısınız, cevaba yazdığım 2. kısımda da belirtmiştim mesela kimisi çok hırslanır böyle olumsuzluklardan, fakirlikten kendini hırsıyla kurtarır ama ben oldum olası depresif ve içine kapanık biriyim -sebebi de az çok anlaşılıyordur...- özellikle o üniversiteye gitmediğim 2 senemde iyice çöktüm ve hırsım kalmadı hiç, o zamanlardaki gibi hak ettiğime inanmıyorum tabi artık ama yine de depresifliğimden kaynaklı kendimi kurtarma hali içinde değilim. tabi en azından sadece yurt parasını onlardan alıyorum, kendi harcamalarımı kendi kazandığımdan harcıyorum

9. anonim5 başınız sağ olsun ve çok geçmiş olsun :/ o acımasızlığı bilirim bugün de çok net tekrar yaşadım gerçekten insanı yerin dibine sokuyor, en kıymetlisi olman gereken çocuğu olduğun kişi bile bu kadar acımasızsa bunun sonu nedir nereye gider diye düşünüyor insan. umarım süslüm o günleri biz de görürüz

anon6 ve anon7 benzeri şeyler yaşamışız sizlere de çok geçmiş olsun diliyorum ve beni anladığınızı biliyorum, o yüzden şöyle bir sorum var, annenizle ilişkiniz nasıldı? şimdi ben az önce uyuttum kendisini biraz şaklabanlık filan yaparak iyi olduğuma inandırarak ama gerçekten ağırıma gidiyor, onu çok sevsem de ben 23 yaşındayım, dayanıklı olması gereken o, yani saçma bir tabir olacak demek istediğimi anlıyorsunuzdur ama konu birden ona dönüyor. bugün de aslında ne kadar iyi bir gündü hiç bunların yaşanacağını bilemezdim diyip bile ağladı yani ben napayım. tabii ki o da beni sakinleştirdi güzel sözler söyledi ama yine o kafasında kurduğu dünyanın dışına çıkmayacak şekilde, o da seni seviyor sen evin en değerlisisin bunu biliyorsun, o anlık bir şeydi aslında çok seviyor bilmemne, bu yaşanan olayı önemsizleştirerek yine unutup normale dönmemizi bekliyor. ama normale dönersek ben kendime olan zaten ufacık kalan özsaygımı da tamamen yitireceğim gibi duruyor

ayrıca okuyan psikolog/psikolojiden anlayan bir süslümüz varsa ilk cevapta yazdıklarımda psikolojik rahatsızlığımla dalga geçme konularında ne düşünüyorlar merak ediyorum, gerçekten şok etkisi yarattı bende bunu nasıl aşacağımı bilemiyorum bir yandan, öbür yandan bir insan nasıl bu kadar cahil olabilir de kafasından bütün bu yaşadıklarımızı silip yaşanmamış gibi davranıp, üstüne fiske bile vurmadım diyebiliyor, daha da fenası bana o zamanlardan kalan rahatsızlığımla böyle dalga geçiyor. bugün psikolojik durum konusunda acil düzeltilmesi gereken ağır bir darbe aldım gibi geliyor..

10. ay cok uzuldum ama yalniz degilsin bil. ayni seyleri yasamamakla birlikte benim babamda iyi degil, farkli sekilde anneme degersiz oldugunu falan empose etti yillarca(bende 23 yasindayim) annem hep bosanmak istedi ama kuru lafti, calismiyordu ve ailesi gozlerini kapamayi tercih etti(ama allah yanlarina birakmadi, o cok duskun olduklari ogullari gelinleri adam yerine koymuyor bunlari, tek dertleri evlerini ellerinden almak)

neyse iste birkac yil once bi kriz gecirdi annem tutturdu bosancam diye, bu sefer ailesi arkasinda durdu baktilar kadin son raddede sagligi kotuye gidiyor, benim babam kriz gecirdi falan oyle bosanma rafa kalkti. su an eskiye gore daha iyi ama yinede atraftaki adamlarin eslerine deger verdigini gorunce icim parcalaniyor, lanet olsun ataerkil dusunceye. annem herseyin en iyisini hakediyor ,ama annem oldugu icin degil gercekten kalbi cok temiz oldugu icin. bende kardesimde babama yaklasmayiz,onu sevmedigimizi direk soylemeyiz ama belli ederiz,bazen alttan laf sokarim ben. vazgecildiginde,sevilmediginde anladi bazi seyleri. umarim sizin icinde anneniz icinde hersey cok iyi olur. o babaniza da soyleyin namazdan niyazdan once acsin bir okusun kurani, kul hakkinin herseyden ustun oldugunu, allahin yarattigi insana tanri gibi zulmetmenin karsiligini.