tek çocuk olmak mı çok çocuklu bir ailede büyümek mi? tek çocuk olmak ya da çok çocuklu bir evde büyümek sizce karakteri etkiler mi ?

1. benim 5 yaş küçük bi kız kardeşim var. çocuklukta özellikle büyüyünce çok iyi anlaşırdık her dakka beraberdik. ama son 4-5 senedir birbirimize çok yabancılaşmış durumdayız. bi zaman sonra tamamen kopacağımızı düşünüyorum. karakterlerimiz çok farklı noktalara evrildi. dışarda tanısam arkadaş olacağım bi insan bile değil artık. aile tavrı çok öenmli bu noktada ama bazen onlarında elinden gelmeyen şeyler de olabiliyor bilmemekten veya iyi niyetli ama hatalı davranmak gibi şeyler yapabiliyorlar. ama illa ki tek çocuk yaparım gibi bi düşüncem de yok. bilmiyorum o konuda bi şey söyleyemeyeceğim

2. 3 kız kardeşiz. Ben son çocuğum. Ama benim büyüme çağımda iki ablam da üniversiteydi 4 sene boyunca, sonrasında 1-2 sene de okudukları yerde kaldılar falan. Onların evde oldukları zamanlar çok seviyordum. Evde hep ses olsun birileri olsun isterdim. Karakterlerimiz çok farklı, büyük kavga ettiğimiz zamanlar da oldu ama hep birbirimize destek olduk. 22 yaşındayım, kendi evim var onlar da evli şimdi. Ama hala biraraya geliriz kahvaltıya, gezmeye gideriz. İkisi de ayrı ayrı beni çok sever sürekli bir şeyler yaparız. Ben birine yakın oturuyorum haftada 3-4 kez görüşürüz. Diğeri anneme yakın oturuyor onunla da anneme gittiğim zaman sürekli görüşürüzyanıma gelir ya da ben giderim. Markete gidecek olur yol üzerinden beni alır yardıma falan değil birlikte gezelim vakit geçirelim diye. Ben alışveriş merkezine giderim bir şey görürüm ikisine de alırım, onlar da aynı şekilde. 

Karakter olaraksa sosyal biri değilim ama aile konusunda çok bağlıyım. Birkaç tane yakın arkadaşım var ama yeri geliyor onlarla arkadaşlığımızın devam etmeyeceğini düşünüyorum, arkadaşlığı ablamlarda buluyorum. Babam da 3 sene önce vefat etti, onun ölümüyle daha da bağlanmış oldum aileme. Kendim de ileride 3 çocuk yetiştirmek istiyorum. tek çocuk olsaydım kaygı bozukluğu yaşardım büyük ihtimalle. Çekirdek ailem dışında bir babaannem var yakın olduğumuz çok fazla akrabam yoktur. 2 kuzenim var sadece öyle söyleyeyim çok küçük bir ailemiz var. :) Dünyada yalnız kalma düşüncesi beni çok korkutuyor. 

3. suslu benim bir erkek arkadasim var. iki kardesiz. aramizda 7 yas oldugundan ve cinsiyetimiz de farkli oldugundan ayri buyuduk, cok farkli kisiliklere sahibiz. anneme babama neden bana kardes yaptiniz diye sordugumda "biz olunce yalniz kalma istedik" dediler. haklilar. su an belki anlamiyorsun suslu, ama bir noktadan sonra hayat giderek yalnizlasiyor. soru basliklarini goruyorsun, bu cagda insan esine bile zor guvenir.

kardesimle yakin olmasam da oldugu icin mutluyum. bu kismi gecersek, turkiye'de biliyorsun anne babalarin en buyuk hobisi cocuklari. tek cocuk olan arkadaslarimin ailelerini ben cok bunaltici buluyorum. tek bir sepete tum yumurtalarini koymus gibi her seye karisiyorlar ve stres yaratiyorlar. boyle olmalari cocuklarini da daha ozguvensiz yapiyor bence. ben bolumumu, gittigim 5 okulu da kendim sectim. farkli ulkelerde yasamam anne babamda buyuk panige, surekli ziyarete neden olmuyor, cunku kardesim var. olmasa surekli beni ariyor, endiseleniyor, ziyarete geliyor olurlardi.

4. tek çocuğum. benim paylaşımla ilgili sıkıntım var biraz. okulda ya da sitedeki arkadaşlarımla paylaşım konusunda problemim olmazdı hiç. kırtasiye malzemeleri olsun oyuncaklar olsun cömerttim aslında ama yetişkin biri olunca fark ettim ki kişisel şeylerim konusunda öyle değilim. üniversitede ev arkadaşlarım birbirlerinin giysilerini, ayakkabılarını vs. giyerdi rahatlıkla. laptoplarını ödünç verirlerdi. ben bunları hiç yapamadım çünkü tuhaf geliyordu. yemeğimi de paylaşmam mesela. yalnızlığa düşkünlük bende de var ama karakter meselesi sanırım bu. yine de yalnızlıktan sıkılmam, annem çalışıyordu, babam da yoktu. evde saatlerce yalnız kalırdım. hep kitap okurdum, ödevlerimi eksiksiz yapardım vs. vakit geçirme konusunda becerikliyimdir o yüzden. bir de çok yakınlık kuramıyorum insanlarla. kardeşlik kavramını anlayamıyorum, özeniyorum da, çok güzel bir şeydir eminim canından kanından biriyle beraber büyümek. koşulsuz seven akranın biri olması, seni anlayabilecek, her koşulda yanında olabilecek bir kardeş, abla, abi muhteşemdir gibi geliyor. sonra annem ve teyzemin ilişkisine bakıyorum, meh diyorum. böyle olacağına olmaması daha iyi sanırım. miras için birbirine giren, hasta anne babasını birbirine paslayan insanları görünce kardeşlik o kadar da yüce değil herhalde diyorum.

5. Anonim 4, evet kesinlikle. Tek çocuk olan arkadaşım liseye kadar annesine bağımlı yaşamıştı resmen. Çünkü annesi onu özgüvensiz yetiştirip kendine bağımlı olmasına neden olmuştu. Çok fazla üzerine titrerdi, her anne evet yapar ama onunki fazlaydı. 

Bir de kendimden ve çevremden gördüklerimden dolayı söylüyorum, insanın kardeşinin olması ona çok şey katıyor. Ablamların bana kattığı şeyler çok fazladır. Kültür anlamında da öyle. Bana çok şey öğrettiler, bilgi sahibi olmamı, deneyimlememi sağladılar. Ben ortaokuldayken üniversiteye, öğrenci evine gidip kalıyordum mesela. Onlarla geceleri dışarı çıkardık küçük bir çocuk için inanılmaz bir şey. Beni ilk kez sinemaya da onlar götürmüştü. Bana film izlettiler, bir sürü müzik dinlettiler. Sonra ben büyüdüm, ben onlara bir sürü film izletip bir sürü müzik dinlettim. Evlerine eşya seçerken bile benden de tavsiye alırlar. Ben çok gezdim mesela, bir yere tatile gidecek olurlar benden bilgi, öneri alırlar. Ya da ben götürürüm. Şimdi sahip olduğum o 2 kuzenden biri ilkokulda, ben ona ablalık yapıyorum. Her geldiğinde bir sürü etkinlik ayarlarım, bir sürü kitap hediye ederim, ona farklı deneyimler kazandırmaya çalışırım.

6. Anonim 3 tam olarak hayalimi yaşıyorsun diyebilirim. İki değil fakat 3 kardeş olmak çok isterdim. Özellikle bir erkek bir de kız kardeşim olsun hayalleri çok kurardım. Şimdi mesela benim hayalim de evlenirsem üç çocuk sahibi olmak, çok imreniyorum aralarında sevgi bağıyla büyüyen, iyi anlaşan kardeşler görünce. Size de çok imrendim, mutluluğunuz daim olsun.

Benim için de arkadaşlık olsa da olur olmasa da olur. Yalnızlığı çok severim fakat iyi arkadaşlığın mutluluğum üzerindeki etkisi yadsınamaz. Yalnız ama sosyal biri olduğumu düşünüyorum. Fakat hep tetikteyim, hemen yakın olamıyorum kimseyle, 1, 1,5 ay beklerim o kişiyi tanımak için.

Eşya paylaşımı konusunda çok kıtım. Hep aklım verdiğim eşyada kalır. Bir de ben her şeyin en iyisini alır, hep eşyalarıma çok iyi bakarım. Başka birilerine bu yüzden verince aklım çıkıyor. Hele kıyafet, çanta falan hiç ama hiç paylaşmam. Bana göre değil.

Son olarak kesinlikle bendeki kaygı bozukluğunun da biraz tek çocuk olmam kaynaklı olduğunu düşünüyorum. Başarısız olsan da gözleri üstünde, başarılı olsan da. Hani üzerinden ilgiyi atacakları başka evlatları yok bu da insanın üstüne büyük bir yük veriyor. Hep içim içimi yiyor keşke daha başarılı olsaydım, keşke ailemi gururlandırsaydım diye. Mesela şu anda evlilik baskısı var üzerimde çünkü ailem mutlu olsun istiyorum. Ama aslında evlilik gibi düşünce çok uzak ama onun da stresini çekiyorum. Ya evlenenezsem ve aileme o mutluluğu yaşatamazsam diye . bir de ben bağımsız büyüyen bir çocuktum. Sokaktan eve girmeyen, hep arkadaşlarıyla planlar yapan ama ne olduysa lise ikinci sınıftan çok içime döndüm. Arkadaşlıkların yalan olduğunu tek gerçeğin aile olduğunu düşündüm. Hatta 16 yaşındayken anneme bir kardeş yap bak yapayalnız kalacağım dediğimi hatırlıyorum.

7. Anonim 2 ben de her işimi yalnız yaparım. Birinden yardım isterken çok zorlanırım. Mesela şimdi üniversiteyi yeni kazanmış bireylere ya da okuldaki öğrencilerime bakıyorum birçoğu armut piş ağzıma düş. elinin altındaki akıllı telefon acaba ne işe yarıyor diye demek istediğim çok oluyor. 

8. Tek çocuğum. Yalnızlığıma ozgurlugume çok düşkünüm. Aileme bağımlı vs yaşamıyorum universiteyi evime 12 saat uzak mesafede okudum. 3 4 ayda annemleri görüyordum. Daha sonra iş için o şehirde kaldım. 4 5 ayda annemlerin yanına gitmeye başladım. Evlendim annemlere 6 saat uzaklıkta esimin memleketine yerleştim. Çok fazla darlanmaktan hoşlanmam ısrarcı çok konuşan insanlardan hoşlanmam. evde yatılı misafir olması düzenin değişmesi salonda yatak yorgan olmasi mesela huzurumu kacirir rahatsız eder pek sevmem. Evde her gün gürültü istemem

Evi dinlenme alanı olarak görürüm işten gelince ayaklarımı uzatıp eşimle uzanmak isterim. Zaten bütün gün disardayim. Bunun dışında dışarıda sosyalleşmekle ilgili bir sorunum yok . Arkadaş ortamında haftada 2 3 gün çıkmayı severim.ama evimde istemem

9. Anonim 8 aynı aynı aynıyız. Yatılı misafir hiç sevmem, ev bana özeldir ve hep öyle kalsın isterim. Bu konuda takıntılıyım ve son günlerde annemle kavga sebebimiz bu. Kıskançsın, sana kardeş yapmalıydık diye beni darlıyor ama kesinlikle evde birinin yatılı kalması beni delirtiyor. Uzun yıllar ailemden ayrı yaşadım, inanılmaz mutluydum ama şimdi geri döndüm ve adeta bunalımdayım. Bir sene oldu, kendime yol açıp uzaklaşmak istiyorum. Kendi düzenim olursa kimseyi dahil etmeyi düşünmüyorum. Ama sürekli bir suçlama var bana karşı, o kadar bunaldım ki artık tüm suç kendimdeymiş gibi hissediyorum. Kimseyi istememek, sinemaya yalnız gitmek herkese batıyor. Yalnızlığa aşık biriyim ama aynı zamanda sosyalleşmek de çok hoşuma gidiyor. Fakat sosyalleşecek nitelikte insan şu anki çevremde yok. Eski hayatımı çok özlüyorum

10. Kesinlikle karakteri etkilediğini düşünüyorum. Hayatım boyunca tek başıma bir iş halletmekten çekindim Yanımda hep birini aradım. Tek çocuk olunca ailem de haliyle kıyamayıp Yanımda oldu şımartma anlamında değil. Kalabalık bir ailede olsaydım muhtemelen ilgi biraz daha dağılabilirdi daha bağımsız bir insan olabilirdim diye düşünüyorum. Çocuk yapacak olursam 2 kardeş olsun isterim