1. Daha ortada hiç çocuk yokken kv "hiç bana güvenip çocuk yapmayın bakamam" demişti. Ben de zaten meraklısı olmadığım için "ben kimseye bırakmam zaten" demiştim. Şimdi kızım 2 yaşında. Baksa bakar aslında ama hiç öyle bi taleple gitmedim o lafı yüzünden. Kendisine de bayılmıyorum zaten farklı şehirdeyiz.
Kendi annem de öte yandan çocukları çok seviyor ama 66 yaşında hala full time çalışıyor. Aynı şehirdeyiz, iş çıkışı her gün görmek istiyor, parkta buluşuyoruz ama sürekli "ay çok yoruldum, yok biz yaşlandık artık" vs laflar ediyor. Komple bakmayı bırak eşimle bi sinemaya gitmek istediğimizde bile "yok ben tek bakamam" diyip kabul etmiyor. Bazen üzülüyorum. Çünkü annemle aynı ilde 10 dk mesafede yaşadığımızı duyanlar "ay ne kadar rahtasınızdır, annen bakıyordur çocuğa, oh eşinle rahat rahat geziyorsundur" falan diyor ama annemden bize hiçbir fayda yok. Bizimle ilgilenmek zorunda değil elbette ama onun yerine bu yaşta hala çalışmayı seçmesi beni üzüyor. Çünkü şu an para için çalışmıyor.
Sonuç kimseden beklentiye girmeden aynı zamanda bu sayede kimsenin karışmasına da izin vermeden bakıcımız var kafamız rahat.