35-40 yaş arasında olan arkadaşlar medeni durumunuz nedir? evlenip aile olmak mı? yoksa hiç evlenmeden tek başına yaşamak mı?

1. yani içinden gelmiyorsa nasıl evlenirsin ve çocuk yaparsın bilemiyorum süslü. ben yalnızım ve aile kurmak da istemiyordum, yaşım 36, kurmadım. yapmam gerekiyor diyerek evlilik ve cocuk yapılmaz diye düşünüyorum ama insanlar belki de otomatik olarak yapıyorlar bunları, hiçbir fikrim yok.

2. 32 yaşındayım evlilik belki ama çocuğa hiçbi zaman hazır hissedemicem gibi görünüyor

3. Sende biraz istemem yan cebime koy gördüm ss. Kendi tercihinmiş gibi gelmedi. Zaten öyle olsa neden kendini sorgulayasın etrafındakiler evleniyor diye. İnsanlar hep evleniyordu.d

4. a4, yani nasıl anlatabilirim ki bunu. şu an böyle olmam elbette ki kendi tercihim. etrafımdakileri sorgulamayı da uzun süre önce bıraktım. hatta burada 25 yaşını geçenleri falan görüyorum panikle herkes evlendi ben ne yapacağım falan diye sorgulayanları :) yani hiç bir zaman bu hezeyanları yaşamadım ki ben.

gerçekten kıyaslamak değil bu yani. sadece şu an verdiğim bu karardan ya da içinde bulunduğum durumdan ileride pişman olacak mıyım bunu merak ediyorum ben. tabii ki hayatta tek bir doğru yok. herkes evlenip çocuk yapmak zorunda değil. bunları tartışmıyorum. ama mesela ben çocukları seven biriyim. bazı kişiler gibi asla çocuk yapmam falan gibi şeylerim yok hayatta.

hal böyleyken tercih ya da kader mi artık ne dersek bunun sonucunda şimdi ve ileride yalnız olma fikri beni düşündürüyor sadece. aynı yaş grubundaki kişilerin deneyimlerini öğrenmek istedim bu yüzden.

5. Senin hayattan ne beklediğine bağlı bence süslü.

çok evlilik insanı değildim bütün arkadaşlarım vs evlendi çocukları okula başladı. o zamanki sevgilim de evliliğe pek sıcak bakmıyordu korkuları vardı geç evlendik. hayat oraya sürükledi zaten beraber yaşıyor gibiydik çok mutluyduk vs vs. yani 27 yaşında evlendim şuan 30 yaşındayım eşim 37. çocuk da çok istiyoruz şimdiii. yani bana da deseler inanmazdım ancak zamanla içinizde ne olduğu ne istediğinizi öğrenirsiniz bence süslü. bazı şeyler zorlama ile olmuyor.

6. anonim 8 umarım gönlünce olur hayatta her şey.. dilerim ki bu söylediğin yalnızlığını unutturup seni çok mutlu edecek biri çıkar karşına, hayat henüz bitmiş değil...

7. 38 yaşındayım, yeni anne oldum. Çok bilinçli bir anne olduğumu düşünüyorum, her şeyi araştırıyorum. Hayatı kaçırma hissi olmadı çünkü istediğim bir çok şeyi yaptım ve bir çocuk yetiştirmek istediğimi fark ettim pandemide. Hayatın anlamını sorguladığım bir dönemdi. Ne için yaşıyoruz, hayat nedir vs. 

İki hayatın da artıları eksileri var bence. Keşke tüm olasılıkları yaşayabilsek. Bir şeyleri seçerken bazı şeylerden ister istemez vazgeçiyoruz.

8. 32 yaşındayım, bekarım. Evlilik ve çocuk benim için hep çok ok, ama hiçbir erkeği evliliğe layık görmüyorum 😂 Umarım kendim için en iyisi ile karşılaşırım. Yalnızlık benim için çok zor.

9. 40 yaşındayım, istememe rağmen "istediğim gibi" bir evlilik yapamadım süslü. işin ironisi, umrumda olmasa evlenirdim inan ki. mantık evliliğini mantıksız buluyorum. yani sırf evlenip çocuk doğurmak için evlenilmez. bu iş oyuncak, çocuk da bir aksesuar değil. sahiden sevmek ve sevilmek gerekiyor. bu yoksa evlilik de yok benim için... yalnızlık düşüncesi özellikle bu yaşta evet çok farklı koyuyor ama yapabileceğim bir şey de yok. ben ortalarda "çaresizce" aranmaya, her beğendiğim adam için "acaba onunla olur mu" diye düşünmeye 20'li yaşlarımdayken de inanmıyordum. o enerjiyi sevmiyorum... güç ve kontrol bende olmuyor çünkü. acizleştiğimi hissediyorum ve inan bana "aranma" enerjisindeyken asla erkeklerden istediğim şekilde olumlu geri dönüşler alamıyorum. ne zaman ki kendi hayatıma odaklıyım, işte o zaman beyler ilgi göstermeye başlıyor. ama ilgi görmek çok ayrı bir konu, doğru kişiyi bulmak apayrı... erkekler için bir şeyler yapan eden ya da onları isteyen kadın güzel bile olsa birden değersizleşiyor, bu yaş ayrımsız bir konu. illa ki onlar isteyecek, onlar kovalayacak, onlar gelecek... ben de böyle haremdeymiş gibi sinsi sinsi stratejiler kurmaya inanmıyorum. aslında adamın peşinde koşan, avcı olan, ağları ören benim, o da düşecek filan... duruma göre rekabet edeceğim, ahahaaa. bunu yirmili yaşlarımda denedim, gördüm, çok da beğenmedim ne bileyim. ben hayatın doğal akışı içerisinde, bir şeylerin "kendiliğinden" olmasını istiyorum. ve çok şey istediğimi anladım... -- bekarlığı sikmişim, inan şu an kafama en çok takılan konu daha çok maddi sorunlar ve hayatımın geriye kalanını bu açıdan nasıl idame ettireceğim... bu çok daha büyük sıkıntı.

10. 34 yaşındayım, evliyim ve çocuğum da var. Yalnız olma fikri bana çok uzak. Etrafınıza dönüp baktığınızda tüm ortamların gençlikle beraber yitip gittiğini görebilirsiniz. Yaş geçtikçe insanın en büyük tutunacak dalı ailesi oluyor. Ailesi olmayanlar yalnız. Şu an hayatım aşırı aktif ve yorucu. Ama her şeye rağmen iyi ki diyorum. İleride bu zamanlarım için pişman olmayacağım ama kendime ait bir ailem olmasa çok mutsuz olurdum ben.