ablasını/abisini/kardeşini sevmeyen var mı?

1. var...

2. Her şeyi batıyor bana ve sevmek istesem de sevemiyorum

3. Benim şu durumda hayatımdan çıkarma gibi bir olasılığım mümkün değil ailemle yaşıyorum ve o da geliyor buraya. Bir de ona o kadar içimdekileri dökmek istiyorum ki, içimi dökmeden hayatımdan çıkmasını da istemiyorum. Geldiği her an anksiyete başlıyor ben de.. sizin adınıza sevindim

4. Ben de kendimi yalnız hissediyorum süslü, olmadığımı görmek mutlu etti

5. Süslü, abi ablaya kadar benim annem babasının adını bile duymak istemiyor. En son 15 yıl önce falan görmüş onu. Aile bağları tamamen aranızda gerçek bi bağ olup olmadığıyla alakalı. Ben de kardeşimi çok severim mesela. O yüzden toplumsal baskılara kulak asmamaya çalışın

6. Kesinlikle “gerçek bağ” olmasıyla alakalı süslü, haklısın. İşte bu bağın olmasını isterdim ama olmayınca olmuyor demek..

7. Ablamla aramda bayağı yaş farkı var ve bana hiç bir zaman gerçekten ablalık yapmadı ve kendisini sevmiyorum. Muhtemelen o da beni sevmiyordur son üç dört yıldır doğum günümü bile “unuttuğu için” kutlamıyor sonrasında da bir pardon dahi demiyor. Hayata bakışımız yaşayışımız çok farklı ve kan bağımız var diye kendisini sevmek zorunda değilim. Zorunda hissediyordum evet ama bu his beni üzüyordu. Kendimi bana değer vermeyen biri için neden üzeyim ?

8. sevmiyorum, görüşmemeye çalışıyorum. arttırıyorum ileride başlıma kalır diye korkuyorum.

9. sevmemek diyemiyorum ama aramızda 8 yaş var ve ben konuşkan iken o çok ketum. beni sever ama küçükken hoş olmayan şeyler yaşattı bana. kötü söz söyledi, iş şiddete kadar gitti ve o hallerini hatırladıkça yüzüne bile bakmak istemiyorum. bazen bize geliyor ve bir sözümü beğenmeyip çocukmuşum gibi bana kendi deyimiyle haddimi bildiriyor. işte o zamanlarda içim nefretle doluyor gerçekten, gözlerim doluyor filan.

10. 15.anonim ben mi yazdım acaba diye tereddüt ettim o kadar benzerlik taşıyor. AMa bizdeki ilişki de tam tersi o çok konuşkan, her şeyi bilen bense onun tarafından sürekli ezildiğim ne konuşsam,  söylesem yanlışlandığım, insanların yanında salak,gerizekalı gibi bir sürü hakarete maruz kaldığım için hayatımın her noktasında özgüvenimi yitirdim. Kendisi benden çok başarılı ben onun geleceği noktaya asla gelemeyeceğim, onun gördüğü itibarı asla göremeyeceğim bunu biliyorum ama bunu sürekli gözüme sokma ve ezme çabası içinde. Ve ailede kötü olan ben hep oluyorum onun söyledikleri, yaptıkları yanlışsız yanlış olan benim.