akşamları sabah işe giderken bunu giycem sunu takcam diyorum sabah olunca hicbir sey yapasım yok uğraşmıyorum boyle olan var mi?

1. tam olarak aynıyım. çalış çalış bir şey de değişmeyecek. bütün güzel kıyafetlerim dolabın derinliklerinde gelmeyecek güzel hayatların umuduyla ben gibi çürüyor.

2. Ben 🥺 iş ortamımdan tiksiniyorum. Ama sonra sonra dedim ki kendin için yap bunu, başkasına süslenmiyosun ki. Bir ara o kadar bıraktım ki kendimi, o günlerin birinde bir arkadaşım ziyarete gelmişti, utandım. Dedim bunu kendime ne diye yapıyorum ki. Evet ortamı, işi kimseyi sevmiyorum ama kendimi sevmeliyim, kendimi iyi hissettiren seyler giymeliyim. Siz nasıl iyi hissedecekseniz öyle giyinin, mesele süslenmek değil. Ama bulunduğumuz ortamdan bağımsız olarak kendimizi düşünmeliyiz, iyi görünmeliyiz.

3. Bu benim tam olarak. Sabah size yemin ederim yataktan kalktığım gibi geliyorum neredeyse. Saçıma mesela tarak bile sürmüyorum şöyle önleri düzeltip arkaları Allah ne verdiyse toplayıp bi mandal toka takıyorum o kadar. Kıyafet desen dökülüyor. Saçlarım mesela yarısı beyazlamış. Kaşlarımı aldırmıyorum karma karışık. Makyaj sıfır. İki sebebi var. İlki kendimi sevmemem beğenmemem. Harika bakımlar yaptığım zamanda bile sende bi güzellik var denilen bir insan olmadım. Saçıma olaplexten kerastaza dökmediğim para kalmadı mesela kedi kuyruğu kadar az yoluk cansız ince telli mat saçlarım var. Bir kere düzleştirsem bir ay kendine gelemez. Bir kere boyatsam toparlanması 2 yıl sürer dolayısıyla saçımı saldım bu sebeple. Yuvarlak yüzlü makyajın yakışmadığı bi insanım makyajı da saldım. 1 sene önce doğum yaptım kilolarımı veremedim kıyafeti de saldım. Çalıştığım mahalle kenar mahalle işimi sevmiyorum tüm gün hiç insan görmeden çalışıp akşam eve dönüyorum bebeğin işleri evin işleri hop tekrar sabah oluyor. Sosyal hayatım neredeyse hiç yok. Beni süslenmeye giyinmeye iten bir şey kalmadı motivasyonum yok. Sadece her akşam yatarken diyorum ki kaç yaşıma geldim şimdi giyinmezsem ne zaman giyineceğim gençliğim bitti diyorum sabah uyandığımda aynı hayata uyanmış olmanın verdiği bezginlik ve yorgunlukla aynı döngüye giriyorum. Biraz araştırdım doktora gittim yüksek işlevli depresyon diye bişey varmış. Yani dışarıdan gayet normalim harıl harıl çalışıyorum hiç depresyonda demezsiniz görseniz ama içim çürüdü böyle bişey. Benle birlikte bu işte çalışan bir arkadaşım vardı iş değiştirdi şehir değiştirdi. Şimdi en son konuştuğumuzda bana diyor ki ben artık sabah altıda uyanıyorum spor yapıyorum duş alıyorum saçımı yapıyorum makyaj yapıyorum kahvaltı yapıyorum şşe öyle gidiyorum diyor. Öyle üzüldüm ki. Çünkü benim ne iş değiştirme ne şehir değiştirme ihtimalim yok. Yaşamak istemediğim bi hayata hapsoldum. Tabiki bahane değil bunlar yapmak isteyen her şekilde kendine bakar. Benim de olayım bu zaten. Bakmak istemiyorum. Her şeyden olduğu gibi kendimden de bıktım yoruldum