annem sürekli kavga çıkarıyor?

1. daha once soru acmistiniz sanirim, eger ayni kisiyseniz hicbir degisiklik yok demektir. sizin evden ayrilmaniz lazim demistik hatta. anneniz normal degil.

2. hayır süslü ilk defa açtım. okulumu dondurmuştum, mezun değilim, mesleğim ve işim yok... babam çok katı ve gelenekçi bir adam. asla ayrı eve çıkmama izin vermez. geçenlerde evden uzak kalmak için çalışmak istediğimi söylediğimde annem karşı çıkıp beni durdurdu. bu evi adam etmeden çalışmak yok sana dedi. belki evden uzak kalsam, beni pek görmese daha az kavga ederiz ama maalesef bunu da yapamıyorum. tek çarem evlenip kurtulmak ama sevgilim benden küçük ve hemen evlenebilecek bir durumda da değiliz. bir fare gibi sıkışıp kaldım bu çukurda. kendimi çok çaresiz ve yapayalnız hissediyorum.

3. çok teşekkür ederim süslü. çok haklısın. annem de gençliğinde ve evlendiğinde çok büyük travmalar yaşamış. yine de ben bu davranışlarını kabullenemiyorum. bugüne kadar yaşadıklarının acısını, hıncını benden çıkarması canımı acıtıyor. benim dışımda kimseye böyle davranmıyor. Ben de küçüklüğümden beri çok büyük travmalar yaşadım ama asla kimseye böyle davranmadım. bence istese kendini değiştirir veya tedavi olur ama inatla ben normalim siz delisiniz diyor hayatına devam ediyor. evi adam etmekten kastı şu; evin tadilata ve boyaya ihtiyacı varmış. balkonları kapatıp boya badana işinde bana yardım edip evi tertemiz yap ondan sonra çalış diyor bana. ilk iş başvurusu yaptığım gün kavga çıkardı. bir senedir adam akıllı temizlik yapmıyorsun evi bok götürüyor ne kızlığını gördüm şimdi de işe giriyorsun ben tek başıma bu evi nasıl çekip çeviricem nasıl baş edicem dedi. öyle karışık durumlar işte. sanki hayatı boyunca ben başında olup ona ve eve hizmet etmek zorundaymışım gibi...

4. tecavüze uğramadım cinsel tacizdi sadece. ama adam beni apartmanımın kapısına kadar takip edip dibime girip sokuldu çok yalnızım falan dedi. panikle bağırıp çağırmaya başlamasaydım ve kapıyı açıp içeri girmiş olsaydım o adam bana apartmanda her şeyi yapabilirdi. annem bunu defalarca anlattığım halde hala utanmadan saçma sapan sebeplerle üstüme gelip hakaretler edip kavga çıkarıyor. psikolojim alt üst olmuş durumda zaten. birde onunla uğraşıyorum. giyimimde hiçbir şey yoktu. ben anneme saygısızlık yapıp hakaret ettiğim sürece başıma daha çok şey gelirmiş. tecavüze de bu yüzden uğramışım. tecavüz yok tabi ortada. kavga konusuna gelirsek... annem çok takıntılı aşırı kindar bir insan. eften püften kelimelere laflara bile çok alınır ve asla affetmez. birden aylar önce söylenmiş bir sözü ortaya atıp kavga çıkarır. anne bu konumuz mu şimdi kaç ay önce söylenmiş olmuş bir olay dediğimde de asla susmaz saatlerce kavga çıkarana kadar laf sayar hakaretler eder dırdır eder. bu yüzden kavga ediyoruz sürekli. artık zevk için bunu yaptığını, kaostan beslendiğini ve bana saldırıp benimle kavga edince tatmin olduğunu düşünüyorum. başka açıklaması olamaz bunun.

5. iş bulursanız biraz da olsa rahat edersiniz, iş bulun çalışırken zaten ev ortamında fazla olmayacaksınız. böylelikle annenizle diyaloğa girmeyip kavga etmemiş olursunuz, eve geldiğinizde de aynı ortamda bulunmayın odanıza çekilin ya da iş çıkışı hemen eve gitmeyin. şu an aklıma başka bir çözüm yöntemi gelmedi bu durumda, ayrı eve çıkmaya müsade etmiyorlarsa sizin için en iyisi bu olur..

6. Soruyu okurken ben yazdım sandım sanırım ilk süslünun bahsettiği soru açan benim çünkü bende bu tarz bir soru sormuştum... değişmedi ve değişmiyor hatta kendi adıma giderek dahada kötüleşiyor benim annem. Her gün muhakkak bir sebepten kavga çıkarıp beni ağlatıyor geçen hafta bir tartışmamızda bana hiç haketmediğim halde yumruk attı sonradan kolumu gördüğümde inanamadım hala kolum mosmor. İnsanın gerçekten gücüne gidiyor. 23 yaşındayım yaşıtlarım anneleriyle en yakın arkadaşı gibi dışarı çıkıp gezip sohbet edip dertlerini veya mutluluklarını paylaşıyorken ben kendimi bildim bileli onun yüzünden yaşadığım şeyleri yakın arkadaşlarıma anlatıp aglamakla ve asla bu sorunu çözememekle geçti hayatım. Artık düzeleceğine inanmıyorum ona karşı tek bir umudum veya sevgim kalmadı bana yaşattığını karşılığı bir şekilde ondan çıkacak bunu biliyorum sadece. Herhangi bit sebeble bu evden gideceğim gidebileceğim günü dört gözle bekliyorum artık gideyimde gerekirse evleneyim kafasına bile girdim ne yazıkki başka türlü gidemiyorum. Çok üzücü ama durum böyle. Sanada umarım düzelir aranız demek isterdim ama düzelmiyor artık kendi adıma düzelmesinide istemiyorum. Hayırlısı olsun en azından ilerde anne olursak nasıl anne olunmaz bunu biliyoruz

7. benim annem de böyleydi üstelik arada tampon görevi yapacak kimse de yoktu. babamla boşanmışlardı. senelerce her şeyi kafama kaktı ve ben normali o zannettim.

sen bebektin boşandık, senin yüzünden hayatımı yaşayamadım, mahvettin derdi. üzülürdüm, kendimi suçlardım. oysaki zaten alkolik ve daha önce aldatmış bir adamdan neden çocuk yaptığının açıklaması yok. ben dünyada hiç olmasaydım herkes rahat ederdi.

5-6 yaşlarımda ufacık şeyime sinirlendiğinde "babanın kızısın, nankör, defol cici annen baksın sana, pislik" gibi hakaretler ederdi. beni yollamasın diye ayaklarına kapanır ağlar, yalvarırdım anneme.

sabah 8-9 gibi uyanırdım hafta sonları. annem 12'den önce kalkmazdı. buzdolabını açsam uyanır döverdi beni, bir hafta sonum var uyutmadın diye. anaokulu ve ortaokul arası bu hep böyle devam etti.

ergenliğe girdiğim yaşlarda asla asi olamadım. annem ağzıma s..ıyordu çünkü. azıcık ergenlik tavrına bürünsem dayak yerdim, odama kovalanırdım. hala bana ergenken benden nefret ediyordun der, oysaki ben her gece ağlayarak uyurdum "annem beni neden sevmiyor" diye.

ömrüm boyunca annemin hayatının suçlusu olarak gördüm kendimi, her şeyimi önüne serdim, o mutlu olsun diye her şeyi yaptım ama hiç mutlu olmadı. saçımı okşamadı, sırtımı sıvazlamadı. ağlarken geçer karşıma yüzümün şekliyle alay ederdi.

babamın karısının babası beni taciz ediyormuş ve ben bunu biraz büyüyünce fark edebildim. anneme anlattığımda "adam niye sana öyle şeyler yapsın, yanlış anlamışsındır, herkesin sende gözü yok, ne kendini beğenmişsin" demişti bana.

bir kere kırmızı ruj sürmüştüm, fotoğraf çekiyordum, "orospu mu olacaksın başıma" diye dövmüştü beni.

evlenmemem için her şeyi yaptı. senelerce öteledi bir şekilde. en son evlenirken yüzüme bile bakmadı. en son 27 yaşında tokat yedim annemden. ertesi gün nikahım vardı ve bulaşık yıkıyordum. kulak zarım patladı.

düğün yapmadım çünkü annem herkesle kavgalıydı, kimse gelmezdi. evlendikten sonra eşimle en ufak tartışmamızda "senin de kaderin benim gibi olacak, yalnızlık bizim kaderimiz" filan diyor hala. azıcık kavga etsek çok mutlu oluyor.

bizi rahatsız etmek için elinden geleni yapıyor. değişik saatlrde arıyor, soruyor, kapıya geliyor.

ama şu an nasılsa bana çok düşkün. sanki onları hiç yapmamış gibi, hayatımız çok güzeldi, çok iyi yaşıyorduk filan diyor. ben mesai çıkınca deli gibi sevinirdim ya, eve gitmemek için her şeyi yapardım. o kadar mutsuzdum ki o evde.

yani süslü senin yapacağın pek bir şey yok çünkü değişmeyecek. ben ilk annemin hasta olduğunu lise hazırlıkta fark etmiştim. ondan sonra da o bağırıp çağırdığında, sinir krizleri geçirdiğinde hiç sesimi çıkarmadım, karşılık vermedim, he diyip geçtim. normali bu değildi elbette ama ben akıl sağlığımı bu şekilde koruyabildim. yok sayarak var olabildim o evde. dayak yememek için her şeyi yaptım, dayak yemekten çok hakarete uğramak çok canımı yakardı, o yüzden paspas gibi oldum senelerce. o yüzden şimdi çok mutluymuşuz gibi hatırlıyor, oysaki ben içimde çok büyük bir öfke büyüttüm, şimdi de tedavi görüyorum ama anksiyetem, panik atak nöbetlerim geçmiyor, bitmiyor bir türlü.

annen ne derse desin okulunu bitir, işe gir çalış. bırak ne derse desin. çünkü sen evde otursan da memnun olmayacak, çalışsan da. en azından sen istediğini yapmış ol. bırak o zaten hep mutsuz olacak.

8. öncelikle hepinize çok teşekkür ederim 🌸 24 yaşındayım ve geç olsun güç olmasın diyerek tekrar sınavlara hazırlanıp bir meslek sahibi olmak için elimden gelen her şeyi yapacağım. bu evden uzaklaşmamın tek yolu bu çünkü.

anonim 3; okulu bıraktım çünkü felsefe okuyordum ve o sıralar özel hayatımda yaşadığım bazı durumlar yüzünden okula devam edemedim. zaten sevdiğim bir bölüm de değildi. şimdi tekrar meslek edinebileceğim güzel bir bölüm kazanıp okumayı düşünüyorum. güzel düşüncelerin ve yorumların için çok teşekkür ederim. o kadar güzel konuşmuşsun ki hak vermemek mümkün değil.

anonim 7; hislerini çok iyi anlıyorum. hiç tanışmasak bile bir yerlerde aynı hayatı yaşayan bir kız kardeşin olduğunu bil. keşke seni tanısam da sana sarılıp acılarını bi nebze olsun hafifletebilsem. umarım biz ve bizimle aynı kaderi paylaşan diğer kız kardeşlerimiz en kısa zamanda bu bataklıktan kurtulup çiçek bahçesine kavuşuruz. senin için her şeyin en güzelini diliyorum.

anonim 9; çoğu paragrafta kendimden ve annemden parçalar buldum. benzer noktalarımız var. ben de annem tarafından hep suçlandım, günah keçisi ilan edildim. kaç kere "keşke seni doğurmasaydım. sen doğmasaydın ne güzel babandan boşanıp ailemin yanına giderdim. senin yüzünden beni istemediler." dedi. kaç kere "sen ilk doğduğunda hayatım karardı. ben bununla napıcam şimdi dedim kendime. seni bi kelepçe gibi gördüm. senin yüzünden gençliğimi yaşayamadım." dedi bana. ergenliğim de çok sancılı geçti tıpkı seninki gibi. ama yine de benim annemden daha acımasız bir annen varmış. içim parçalandı okurken. diyecek söz bulamıyorum. keşke tüm bunlar yaşanmasaydı. anonim 3'e söylediklerim senin için de geçerli. bir yerlerde bir kız kardeşiniz olduğunu bilin. keşke sizi tanıma şansım olsa da oturup bir nebze yaralarımızı sarabilsek... size kocaman sarılıp ağlayabilsem. keşke sadece anneliğin hakkını verebilecek kadınlar anne olsa. her neyse ağlamayacağım daha fazla... sanırım ben de dediğiniz gibi artık onu dinlemeyip odama çekilip ondan uzak duracağım. başka türlü olmuyor çünkü.

9. a1 o kız sanırım benim süslü, anonim7de gerçi soru açmış emin olamadım ama bana da herkes evden ayrılmamı söylemişti. güncelleme yapayım. annemle şu an aramız iyi gibi. hedefim üniversite kazanıp İzmir'e yerleşmek ve okul bitene kadar dönmemek. annemin bir anı bir anına uymuyor çünkü.

soru sahibi bende aynı yollardan geçiyorum. bazen sabrım kalmıyor. bunun şöyle yaparsan annenin davranışları değişir gibi bir formülü yok maalesef. ben mümkün olduğunca az muhatap oluyorum. evde az zaman geçiriyorum. ve bir an önce iş bulup işe başlamasını istiyorum annem işe gitmeyince bana sarıyor çünkü. normalde bir sosyal hayatı da olmadığı için şu an sürekli evde.

10. a11 kıyamam sana süslüm :( benim annem de sosyal hayatı olmayan, sürekli evde oturan, bir tane bile arkadaşı olmayan bir kadın. sanırım bu yüzden bana bu kadar sarıyor. yine bazı süslülerin de söylediği gibi bunun cidden bir çözümü yok. artık eskisi kadar muhattap olmayacağım. ve en kısa zamanda işe başlayıp evden mümkün olduğunca uzak duracağım. tek çare bu.